Calvin Klein jest nadal zagadką. Tak, wiemy o jego bieliźnie i jego zapachu, ale to, jak doszedł do tego punktu, wciąż jest tajemnicą. Klein ponownie wszedł do sfery publicznej, udzielając serii wywiadów na temat marki, którą sprzedał Phillips-Van Heusen Corp w grudniu 2002 roku.
, Jego pierwsza praca w modzie była w 1961 roku, kiedy przyjął rolę copyboya w Wydziale Sztuki w WWD. W styczniu 1963 ukończył FIT ze stopniem magistra Sztuk Pięknych. Jego pierwszą pracą po ukończeniu studiów była praca w firmie, która specjalizowała się w robieniu sukienek z tkaniny zwanej „bitą śmietaną.”Niezadowolony, po trzech miesiącach Klein poprosił o 100-dolarową podwyżkę, a gdy jego szef odmówił, zrezygnował.
wkrótce podjął pracę w firmie Dan Millstein, pracując jako rysownik. O roli Klein powiedział: „wiele się nauczyłem, ponieważ wrzucił mnie do jamy węża.,”Millstein zabrał Kleina na pokazy Haute couture w Paryżu, używając Kleina do kopiowania ubrań, które widzieli na pokazach.
pomimo korzyści z udziału w Paris Fashion Week, Millstein był znany jako zmienny i trudny szef i Klein wkrótce planował odejść. Wkrótce został zarekomendowany do roli w firmie at Halldon Ltd, która specjalizowała się w odzieży wierzchniej ze sztucznego futra. To właśnie ta praca przyniosła mu pierwszą wzmiankę w prasie, która została uwzględniona w raporcie Tobe ' a w kwietniu 1967 roku.
jednak wkrótce zmęczył się również tą rolą., Nawiązał kontakt ze starym przyjacielem dana Millsteina, Abe Morenstein, który również chciał założyć własną firmę. Morenstein zorientował się, że potrzebują 25 000 dolarów, aby prawidłowo założyć firmę. Obaj próbowali i nie udało się zebrać kapitału na Siódmej Alei, ale kiedy Klein rozważał poddanie się, jego przyjaciel z dzieciństwa Barry Schwartz dał im $ 2,000, wystarczająco dużo, aby uzyskać próbki. Klein stopniowo zaczął regularnie korzystać z finansów Schwartza, choć Morenstein twierdził, że Klein nigdy nie powiedział, skąd wziął pieniądze.,
po stworzeniu kolekcji z Kleinem, Morenstein chciał założyć firmę z Kleinem i stać się oficjalnymi partnerami. Ale Klein, wtedy 25, już założył firmę, Calvin Klein Ltd, używając Barry Schwartz jako partnera i pozostawiając Morenstein. Oficjalnie został ustanowiony 28 grudnia 1967, choć według Morensteina Klein nie powiedział mu tego aż do początku 1968. Morenstein i Klein nie rozmawiali ze sobą przez 24 lata.
Calvin Klein the Brand
pierwszym sprzedawcą Kleina było szczęście., Donald O ' Brien, ówczesny wiceprezes Bonwit Teller, był w drodze na inne spotkanie, kiedy przypadkiem zobaczył jeden z płaszczy Kleina wiszących na drzwiach jego studia i złożył improwizowaną wizytę. O 'Brien zaprosił wówczas Mildred Custin, którą Klein nazwał” wielką damą świata handlu detalicznego.”
Custin złożył spore zamówienie, a drzwi nadal się otwierały, zwłaszcza po tym, jak Bonwit Teller wystawił w New York Times pełne reklamy pokazujące towary Kleina., Wkrótce Bergdorf Goodman i Saks złożyli zamówienia, pozostawiając Calvin Klein Ltd milion dolarów brutto w pierwszym roku działalności. W miarę rozwoju firmy, Klein postanowił przenieść swoje biura do budynku, w którym miał siedzibę jego były pracodawca Dan Millstein, próbując pocierać twarz byłego szefa w jego nowym sukcesie.
sukces ten skłonił Kleina do zorganizowania swojego pierwszego pokazu mody w kwietniu 1970 roku. Serial był skromny, kosztował około 10 000 dolarów., Show zostało uznane za ogromny sukces, a WWD w swoim raporcie mówi, że ” w zaledwie 50 sztuk, Calvin Klein dołącza do wielkich nazwisk SA jako projektant do oglądania.”Klein był również postrzegany jako, w słowach WWD, modowa odpowiedź na rosnące w tym sezonie ceny.”
Później, chcąc jeszcze bardziej rozbudować firmę, Klein przejął przestrzeń swojego dawnego szefa, dana Millsteina., Millstein celowo cytował zawyżoną kwotę, aby odłożyć Kleina, ale Klein zapłacił kwotę i kupił kilka przedmiotów w biurze, które były tam, gdy Klein był pracownikiem. Przejął także faktyczną powierzchnię biurową Millsteina.
w 1973 roku zdobył swoją pierwszą nagrodę Coty American Fashion Critics award. W następnym roku po raz drugi z rzędu zdobył tę nagrodę. W 1975 przychody wyniosły 17 milionów dolarów, a Klein został wybrany do Coty Hall of Fame. W wieku 33 lat był najmłodszym projektantem, który to osiągnął. Do 1976 roku same umowy licencyjne Kleina przyniosły firmie 6 milionów dolarów., Firma zatrudniła Hermine Mariaux, byłą dyrektor Valentino w Ameryce, do nadzorowania listy licencjobiorców.
w przeciwieństwie do Pierre ' a Cardina, Klein bardzo starannie pielęgnował swoją listę licencjobiorców. Alixandre Furs, słynna firma futrzarska, była pierwszym licencjobiorcą Kleina. W tym czasie jedynymi wykonawcami byli Hubert de Givenchy i Viola Sylbert. Kolejną z jego pierwszych transakcji było z japońskim domem towarowym Isetan, który powielał każdy przedmiot Kleina i rekutował go, aby pasował do mniejszego klienta. W 1977 r. Klein rozpoczął również wprowadzanie na rynek odzieży męskiej., Odzież męska została poparta przez Maurice ' a Bidermanna, który podpisał pięcioletnią umowę licencyjną na uruchomienie Calvin Klein Menswear Inc.
kolejnym krokiem dla Kleina było uruchomienie własnego zapachu. Podczas gdy wiele firm licencyjnych zwróciło się do Kleina, żadna nie chciała zgodzić się na żądania Kleina dotyczące całkowitej kontroli nad produktem. Jedyną firmą, która była bliska zawarcia umowy był Revlon. Klein i Stanley Kohlenberg, ówczesny Krajowy prezes Revlon ' s Group III, odbyli kilka spotkań na temat możliwego zapachu, ale nic nie doszło do skutku.,
Klein postanowił zrobić coś niespotykanego w tamtym czasie i przeznaczyć własne pieniądze na sfinansowanie swojego zapachu. Następnie zatrudnił Stanleya Kohlenberga, ogłaszając go 28 stycznia 1977 roku wydaniem WWD. Kohlenberg, który jeszcze nie powiedział swojemu szefowi, został wyprowadzony z pomieszczeń Revlonu i rozpoczął pracę dla Kleina 1 lutego.
Calvin Klein w latach 80.
Klein był znanym projektantem w latach 70.ale dopiero w latach 80. pojawił się Calvin Klein, którego znamy dzisiaj., W przeciwieństwie do większości projektantów, najbardziej znanymi aktami Kleina były zazwyczaj jego reklamy zamiast jednego ubrania. Na początku 1978 roku Calvin współpracował z Charlesem Tracy ' m, znanym wówczas jako fotograf domu dla Saks Fifth Avenue, i zlecił mu sesję testową z Patti Hansen. Klein najwyraźniej nie spodziewał się zatrudnić Tracy ' ego do sesji, zaniedbując wysłanie dyrektora artystycznego, ale wyniki, które wróciły, zaskoczyły Kleina tak bardzo, że ostatecznie użył zdjęcia do Billboardu. Reklama była tak popularna, że pozostała w tym samym miejscu przez dwa lata.,
Klein początkowo był przeciwny reklamom w telewizji, ale zmienił zdanie w 1980 roku. Do wyreżyserowania spotów wybrał Richarda Avedona, a Avedon sprowadził 15-letnią Brooke Shields, którą właśnie nakręcił dla Vogue. Avedon powiedział, że ideą spotu telewizyjnego było ” użyczenie wizerunku Calvina Kleina jeansom, a nie jeansom Calvina Kleina.”
reklamy zostały stworzone z copywriterem Doonem Arbusem, który napisał scenariusz do 12 spotów., Najbardziej negatywną reakcją był spot, w którym 15-letni Shields mówi: „Czy wiesz, co jest między mną a moimi Calvinami? Nic.”Negatywne wywołania doprowadziły do tego, że KNXT, afiliacja CBS z Los Angeles, zawiesiła cztery miejsca. Następnie KGO-TV, affiliate NBC. Następnie WNBC zbanowało kilka spotów, podczas gdy inne przeniosły reklamy na nocne sloty. Ale wszystkie kontrowersje pomogły tylko marce. Otrzymane tantiemy wzrosły z 1,2 miliona dolarów w 1978 do 12,5 miliona dolarów w 1980.,
to wszystko było dla Calvin Klein Jeans, który był nadal własnością Puritans. W 1980 roku Calvin Klein miał około 7 procent akcji purytańskich, a Klein reprezentował 40% całkowitego dochodu purytanów. Do 1982 roku Calvin Klein jeans był odpowiedzialny za 95% objętości purytanów. A ponieważ była to umowa licencyjna, Klein otrzymał tylko 15 milionów dolarów, podczas gdy purytanie otrzymali 250 milionów dolarów.
, Następnie Rosen uczynił swojego syna, 26-letniego Andrew Rosena dyrektorem operacyjnym i prezesem. Kiedy Carl Rosen zmarł 8 sierpnia 1983, Andrew Rosen przejął kontrolę nad firmą. W tym czasie Calvin Klein i Barry Schwartz rozpoczęli akwizycje Calvina Kleina specjalnie w celu połączenia purytanów. W ciągu najbliższych dwóch kwartałów purytanie stracili znaczne kwoty, spadając o 60% W czwartym kwartale roku. Spadek ten pozwolił Kleinowi przekonać zarząd do sprzedaży firmy Calvin Klein Acquisitions w 1984 roku., W tym czasie Klein planował również swój kolejny produkt, który miał definiować markę.
w 1982 roku Klein postanowił przejść do Bielizny. Aby to ogłosić, zatrudnił Bruce ' a Webera do kampanii reklamowej wartej 500 tysięcy dolarów. Sama bielizna została wykonana przez Bidermanna, który produkował dla dżokeja. Konstrukcja była podobna do Bidermanna, ale wyróżniała je talia z powtarzaną przez cały czas nazwą” Calvin Klein”. Ale reklamy naprawdę wyróżniały produkty.
w pierwszej kampanii wykorzystano Toma Hintinausa, olimpijczyka z tyczki., Akcja rozgrywa się na Times Square. Kiedy Bloomingdale ' s New York Branch wziął bilans briefs, sprzedali $ 65,000 wartości z nich w ciągu dwóch tygodni, a sprzedaż w pierwszym roku były przewidywane na $4 milion. Klein następnie wprowadził bieliznę dla kobiet, która pozostała podobna do odzieży męskiej, aż do otworu przedniego. W momencie premiery sprzedano 80 000 par w ciągu 90 dni. Linia ta rozrosła się tak szybko, że Klein szybko licencjonował ją Kayser Roth, wówczas jednej z największych firm produkujących bieliznę i wyroby pończosznicze na świecie.,
obsesja
Kosmetyki to jedna z dziedzin, która nie do końca sprawdziła się u Kleina. Do tego stopnia, że 31 grudnia 1979 roku podjął decyzję o całkowitym zamknięciu tego ramienia przedsiębiorstwa. Miesiąc później Klein otrzymał ofertę od Roberta Taylora, prezesa Minnetonki, który zarobił 100 milionów dolarów rocznie, tworząc mydło w płynie z dozownikiem pompy rok wcześniej &. 30 stycznia 1980 roku Taylor kupił część kosmetyków firmy Klein.
chociaż pierwszy zapach Kleina okazał się sukcesem, został zamknięty, gdy Kosmetyczka zamknęła ramię., Później wypuścił kolejny zapach, który okazał się gorszy. Dopiero w 1985 roku, kiedy rozpoczął obsesję, stał się znany z zapachów. Jego drugi damski zapach, artykuł w WWD ze stycznia 1985 roku poinformował, że Klein miał wydać 13 milionów dolarów na zapach w pierwszym roku, czyli trzy razy więcej niż wydano na Calvina, jego pierwszy zapach.
Robert Burns, z Minnetonki, powiedział w artykule, że obsesja była „najważniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiliśmy.,”Sam Calvin powiedział ,że” nazwa obsesja jest duża, jak plakat filmowy na tę epokę, myślę o wszystkim, co kiedykolwiek zrobiłem, jak obsesję byłem. Każdy ma obsesję w latach 80. i oczywiście nazwa sugeruje obsesję na punkcie kogoś. Mężczyzna opętany przez kobietę.”Zapytany o sam zapach, Klein powiedział:” chciałem czegoś bezpośredniego, zmysłowego i Prowokującego, co reprezentuje moje uczucia do kobiet.”
Wydanie 13 milionów dolarów na reklamę, Największa kwota jaką kiedykolwiek wydali w tym czasie, nie zaszkodziła, a zapach od razu odniósł sukces., Artykuł WWD z marca 1985 roku zauważył, że Bloomingdale ' s sprzedało zapach o wartości 2000 dolarów tydzień przed jego premierą i sprzedało zapach o wartości 7000 dolarów tylko w sobotę.
wkrótce pojawiły się doniesienia, że obsesja sprzedawała się w dużych ilościach, wspomagana przez Kleina robiącego to, co powiedział Lester Gribetz, pojawiającego się w wielu sklepach i dając osobiste występy. Obsesję po raz kolejny popchnęła kontrowersyjna i sugestywna Reklama, nakręcona ponownie przez Bruce ' a Webera i tym razem prezentująca kilka nagich ciał splecionych w wannie z hydromasażem.,
w międzyczasie reklamy telewizyjne zostały ponownie stworzone przez Richarda Avedona i Doona Arbusa. Tym razem były cztery spoty, wszystkie obracające się wokół różnych osób obsesyjnie nastawionych do modelki Josie Borain. Ogólnym wynikiem tych reklam była sprzedaż. WWD podało w kwietniu 1985, że sieć Minnetonki wzrosła o 500%, dzięki uruchomieniu Obsession.
sukces Obsession skłonił ich do stworzenia Eternity, która miała jeszcze większy budżet na premierę w wysokości 18 milionów dolarów. Kiedy Eternity została wprowadzona na rynek w sierpniu 1988 roku, stała się najbardziej udanym zapachem Kleina, zarabiając 35 milionów dolarów do końca pierwszego roku.,
ubrania
chociaż Odzież męska Calvina Kleina odniosła sukces, niekoniecznie była postrzegana jako innowacyjna. WWD nazwało ją „czystą amerykańską odzież sportową, ale zrobioną ze stylem”, a ta etykieta przylgnęła do jego kolekcji. Jego siłą były nadal Płaszcze, produkt, z którym otworzył firmę. Pomimo tego, jego kolekcje nie przyciągały zbyt wielu fanfar, a WWD w tym samym artykule z kwietnia 1985 roku powiedziało, że Klein ” przechodzi kryzys tożsamości.”
w tym samym czasie purytanie, których Klein wykupił za 105 milionów dolarów w kredytach bankowych, natychmiast zaczęli tracić pieniądze., W artykule WWD z maja 1985 roku poinformowano, że ” firma natychmiast wpadła w kryzys na rynku dżinsów i w 1984 roku straciła 7 146 000 dolarów, co zniszczyło wartość netto firmy.”Klein następnie osiągnął nową umowę bankową i purytanie okazali się dochodowi na początku 1985 roku, z raportowaną kwotą zarobków wynoszącą 3 miliony dolarów.
w 1990 roku oddział Puritans (zwany także Calvin Klein Sport) stracił 14,2 miliona dolarów. Ale firma ogólnie radziła sobie dobrze., Do 1991 roku firma nadal radziła sobie dobrze w swoich działach bielizny i zapachów, ale firma miała wobec niej długi, które pochodziły z czasów przejęcia purytanów.
w 1992 r. zadłużenie spółki do dnia 28 września 1991 r. wyniosło 54,6 mln dolarów, głównie w formie obligacji śmieciowych. Gdyby obligacje nie zostały rozliczone do 1 września, zgodnie z artykułem WWD z maja 1992 r., spłata kapitału w wysokości 15,2 mln USD byłaby należna., Aby tego uniknąć, David Geffen, wieloletni przyjaciel Kleina, wkroczył i odkupił dług firmy Kleina, oczyszczając z zarzutów. W tym czasie Geffen powiedział: „nie zamierzam zostać partnerem . To czysta inwestycja. Kupiłem go, bo uważam, że to bardzo dobra inwestycja.”
to szczęście pozwoliło Kleinowi stworzyć swoją najnowszą reklamę prezentującą linię bielizny. W rolach głównych Kate Moss i Mark Wahlberg (wtedy znany jako Marky Mark).,
reklamy telewizyjne wyreżyserował Herb Ritts.w napisanym przez niego scenariuszu u boku Kate Moss wystąpił Wahlberg. W artykule WWD z października 1992, Klein powiedział, że „napisaliśmy scenariusze, które uważałem za świetne ,ale Marky powiedział,” to nie jest sposób, w jaki to mówię./ Zaczął robić swoje, / i to wszystko przez niego.”
Klein reklamował się po raz pierwszy w MTV, mówiąc, że jest ” skierowany do bardzo młodej publiczności. To naprawdę dla dzieci.,”Wybór Wahlberga był pod wpływem Davida Geffena, który zapytał Kleina o pomysł, podczas gdy Klein pokazywał geffenowi okładkę Marka Wahlberga w bieliźnie Kleina na okładce magazynu Rolling Stone.
podczas gdy Kolekcje Kleina zawsze się sprzedawały, był on również nieustannie oskarżany o plagiat, który ograniczał Europejskie Style na rynek amerykański. W artykule Washington Post z 1993 roku Cathy Horyn zauważyła ,że kaszmirowa sukienka Kleina ” była o wiele bardziej oryginalna niż poprzednie delvingi Kleina w beżu, którym jest Armani terra firma.,”Sam Armani powiedział, że po raz pierwszy pomyślał, że ma okno w Saks, kiedy zobaczył garnitur męski Kleina.
do 1996 roku oskarżenia Kleina o kopiowanie innych projektantów były tak silne, że przefaksował swoją kolekcję do prasy, gdy zaczęły pojawiać się trendy z Mediolanu. Nawet wtedy, Robin Givhan powiedział w artykule Washington Post, że ” można się tylko zastanawiać, czy takie forsowne zaprzeczenia są produktem wyrzutu sumienia.”W artykule WWD, dyrektor mody Saks Fifth Avenue powiedział, że Klein czerpał liberalne inspiracje od Helmuta Langa i Ann Demeulemeester.,
w 1995 roku doszło do ostatniej kontrowersji związanej z reklamą. Tym razem Kampania Kleina z młodymi, ulicznymi modelkami w sugestywnych pozach przyciągnęła ire z konserwatywnych grup. 1995 artykuł z Columbian donosił, że Klein był badany przez Departament Sprawiedliwości i ich sekcję wykorzystywania dzieci i nieprzyzwoitości. C. J. Doyle z katolickiej Ligi Praw religijnych i obywatelskich nazwał obrazy ” cynicznymi, wyzyskującymi i niemoralnymi.”
zarzuty wobec Kleina były za wykorzystywanie seksualne dzieci, z czego mógł się zmierzyć w postępowaniu karnym., Mimo że w końcu nie musiał stawiać żadnych zarzutów, Klein postanowił wycofać reklamy. Buzzfeed opisał kampanię w artykule z 2013 roku, zatytułowanym kampania reklamowa Calvina Kleina z 1995 roku, która była po prostu zbyt przerażająca.
Klein sprzedaje swoją markę
pod koniec lat 90.Klein kontrolował swoje rozległe imperium, z obecnością w handlu detalicznym w Stanach Zjednoczonych, Europie, na Bliskim Wschodzie i w Azji. W 1999 Klein ogłosił, że on i Schwartz szukają kupca dla swojej firmy. W tym czasie Calvin Klein Inc zarobił 170 milionów dolarów sprzedaży, ale zaciągnął 5 miliardów dolarów w umowach licencyjnych., Chęć sprzedaży firmy przez Kleina, ale nadal posiadająca pełną kontrolę, oznaczała, że sprzedaż firmy trwała prawie trzy lata, sprzedając się Phillips-Van Heusen.
Choć Bruce Klatsky, ówczesny szef PVH, powiedział, że ” bylibyśmy idiotami, nie szanując jego opinii i będziemy absolutnie zwracać uwagę na to, co ma do powiedzenia.”Jednak Klatsky zauważył również, że” w końcu Phillips-Van Heusen będzie właścicielem 100 procent Calvin Klein Inc.”Klein pozostał na pokładzie, ale bez tytułu., Ostatnie komentarze Kleina o niezatwierdzeniu Kendalla Jennera pokazują, że jego słowo jest dalekie od ostatecznego i pozostaje zobaczyć, co pomyśli o zbliżającej się kolekcji Raf Simonsa.