złoty wiek . W najwęższym znaczeniu termin Złoty Wiek odnosi się do sposobu utopijnego istnienia, opisanego w różnych tekstach greckich, rzymskich, a później Zachodnich chrześcijańskich, który jest uwolniony od zmiennych kolejek życia codziennego i charakteryzuje się pokojem i obfitością, z naturą spontanicznie produkującą żywność i ludźmi żyjącymi w bliskim związku z bogami. Najczęściej Złoty Wiek znajduje się tymczasowo w odległej przeszłości lub, rzadziej, w odległej przyszłości., Przestrzennie znajduje się w niejasnych lub odległych regionach Ziemi; rzadziej jest to miejsce dostępne dopiero po śmierci, jak opisał Pindar (V wiek p. n. e.) w swoim portrecie Pól Elizejskich (oda Olimpijska 2,68–76). W najszerszym znaczeniu termin ten został rozszerzony przez niektórych uczonych na wszelkie mityczne, rajskie czasy powstania. Jako banalizowany w powszechnym dyskursie, złoty wiek został przekształcony w quasi-historyczną etykietę dla każdego okresu niezwykłego bogactwa lub ludzkich osiągnięć.,
mit Hezjodów i jego rozwój
najbardziej szczególnym odniesieniem do złotego wieku, choć nie używa tego terminu, jest opis kolejnych ras ludzi podany przez greckiego pisarza Hezjoda (VIII wiek p. n. e.) w jego dydaktycznym poemacie Works and Days (106-201). Czy to bezpośrednio, czy pośrednio, Hezjod jest jedynym źródłem mitu w późniejszej Zachodniej literaturze i sztuce. Relacja ta jest nieco niespokojna w kontekście Hezjodowym, wprowadzana niemal na drodze dygresji i wydaje się być napięta z innymi motywami antropogonicznymi w poemacie., Pięć ras lub rodzajów ludzi jest opisanych w sukcesji czasowej. Cztery charakteryzują się cennymi metalami: wyścig złoty, wyścig srebrny, wyścig brązowy i, po interweniującym wyścigu bohaterów, który najprawdopodobniej nie jest częścią pierwotnego schematu, wyścig żelaza. Chociaż nie jest w pełni rozwinięta, wydaje się, że następuje następstwo rozkładu moralnego i fizycznego. Z wyjątkiem natrętnej rasy bohaterów, każde państwo wydaje się być gorsze od swojego poprzednika.,(2) korelacja ras z metalami; (3) identyfikacja złotej rasy z panowaniem starszego bóstwa (w Hezjodzie, z panowaniem Kronosa); (4) topos, że na początku ludzie żyli w bliskim towarzystwie bogów; (5) zestaw cech rajskich, w tym beztroska egzystencja ucztowania, bogactwa i pokoju w stanie wiecznej młodości, zakończonej pokojową śmiercią; oraz (6) spontaniczne plony plonów z ziemi, tak że ludzkość była karmiona bez trudu., Każdy z tych motywów ma światową dystrybucję. Czasami służyły one jako elementy zintegrowane z szerszymi systemami myśli religijnej, historycznej i antropologicznej (na przykład systemy apokaliptyki, mesjanizmu, utopii czy prymitywizmu), a także gatunkami literackimi, takimi jak pastoralność. Połączenie motywów w Hezjodzie jest jednak pozbawione paraleli.
w późniejszych greckich wersjach poetyckich, zwłaszcza wpływowej Phaenomeny (96-136) Aratus (III wiek p. n. e.), dodano dodatkowe szczegóły do krótkiego opisu Hezjoda., Złoty Wiek charakteryzował się przede wszystkim sprawiedliwością. Jego utopijny tryb życia obejmował wegetarianizm. Co miało większe znaczenie, metale określały teraz etapy w historii jednej rasy, a ukryty temat degeneracji był bardziej konsekwentnie stosowany. W Greckiej literaturze filozoficznej-najobszerniej przez Platona (269-274) – ten ostatni element był w pełni rozwinięty i związany z pojęciami historycznej periodyczności, powtarzalności i cykli świata., Późniejszy, rozbudowany portret Złotego Wieku, z dodatkowym motywem wolnej seksualności, został przeniesiony do łacińskich wersji mitu Hezjodów, przede wszystkim w dziele Owidiusza z I wieku (esp. Metamorfozy 1,76–150). Tradycja Łacińska jest ważna pod trzema względami. Po pierwsze, uporczywaäšâ 'a terminologia grecka odnosză” Â … ca siĂ „Â ™ do” zäšâ 'otej rasy” (chruseon genos ) zostaäšâ 'a przeksztaäšâ' cona w bardziej znany zwrot „Zäšâ' oty wiek ” (aurea saecula lub aurea aetas )., Po drugie, chociaż niektóre teksty Rzymskie zachowują schemat czterech metali, kontrast został zredukowany do dualizmu: wtedy i teraz, Epoka Kronosa i Epoka Zeusa, Złoty Wiek i czasy współczesne. Po trzecie, wraz z ogólną utratą literatury greckiej w średniowieczu, to właśnie tradycja łacińska, zwłaszcza Wersja Owidiańska, miała największy wpływ na późniejszą literaturę zachodnią. Poza adaptacjami mitu Hezjodalnego, tradycja Rzymska wniosła nowy wymiar przestrzenny i czasowy do zachodniego wyobrażenia Złotego Wieku., Dwie innowacje miały największe znaczenie; obie mogą być związane z wysoką postacią Vergila w I wieku p. n. e. Rozwój aleksandryjskich konwencji pastoralnych, Literackiego toposu idyllicznego miejsca (locus amoenus) i rajskiego obrazu Złotego Wieku połączyły się w portrecie Arkadii Vergila w jego Eklogach. W takiej poezji Złoty Wiek zbliżył się do doświadczenia współczesnego człowieka., Wyjęte z mitycznych czasów i zredukowane do „starych dobrych czasów”, do bukolicznych scen wiejskiego, prostego życia, pastoralność stała się” obrazem tego, co nazywają Złotym Wiekiem”, jak zauważył Alexander Pope w swoim dyskursie o poezji Pastoralnej. Jednocześnie wprowadzono element eschatologiczny. Często wiązane z ideologią imperialną, rozwijało się przekonanie, że Złoty Wiek można odzyskać, teraz lub w najbliższej przyszłości. Podczas gdy stało się to powszechne cesarskiej retoryki (zob. Vergil, Aeneid 6.,791-794) – nie mniej niż szesnastu cesarzy rzymskich twierdziło, że ich rządy przywróciły Złoty Wiek—najbardziej znanym przykładem pozostaje czwarty z Eklogów Wergila. Ten tajemniczy wiersz, skomponowany w latach 41-40 p. n. e., wiąże koniec epoki żelaza i rozpoczęcie nowego złotego wieku z narodzinami cudownego dziecka. W dziele Vergila mit Złotego Wieku nie jest już wyrazem pesymizmu wobec teraźniejszości, lecz raczej zapowiedzią przyszłej nadziei i regeneracji. Elementy w tradycji poetyckiej Złotego Wieku nadawały się do chrystianizacji., W swojej Greckiej formie, może być zharmonizowane z opisami Edenu i z pojęciami grzechu jako rozliczającego upadek ludzkości z Raju. Eschatologiczne rozumienie Złotego Wieku może być zharmonizowane z przepowiedniami o narodzinach Mesjasza i przyjściu Królestwa Chrystusa. Jednak oprócz przyczynienia się do teorii okresów światowych, mit Złotego Wieku nie był głównym elementem chrześcijańskiej wyobraźni literackiej od początku VI wieku (zob. Boethius, pocieszenie filozofii 2.5) aż do renesansu., Podczas gdy późnośredniowieczne tradycje epickie (na przykład Dante i Roman de la rose ) kontynuowały antyczne konwencje Złotego Wieku, wiele nowych czynników historycznych przyczyniło się do ożywienia zainteresowania motywem złotego wieku. Obok ponownego odkrycia klasycznych tekstów i dzieł sztuki pojawiła się samoświadomość „renesansu”, nowych narodzin, nowej epoki, która była jednocześnie odzyskiwaniem utraconych, przeszłych chwały., Stąd motto Lorenzo de 'Medici:” czas powrócił ” (le tems revient), opis epoki Wawrzyńca przez Vasariego jako „naprawdę złotego wieku” (życie Botticellego), misterne korowody i koronacje, w których Saturn-Kronos i cztery metaliczne epoki były przedstawiane przez aktorów (Vasari, życie Pontormo). Po raz kolejny połączono język Złotego Wieku i ideologię imperialną., Rozwój renesansowego urbanizmu doprowadził do nowego, nostalgicznego zainteresowania pastoralnością, formą na nowo odkrytą przez Jacopo Sannazaro i Torquato Tasso, a kulminacją dominującego zainteresowania Edmunda Spensera Złotym Wiekiem. Reformatorzy uznali w koncepcji Złotego Wieku wyraz swojego zainteresowania powrotem do prostoty(zob. np. Erazm pochwalił głupotę). Przede wszystkim kontakt z innymi kulturami poprzez eksplorację pozwolił na poczucie namacalnej obecności Złotego Wieku., Połączone z toposem szlachetnego dzikusa, nowe ludy i terytoria, zwłaszcza te z „nowego świata”, są nieustannie opisywane w kronikach renesansu jako żyjące w Złotym Wieku. Pojęcie to, choć pozbawione większości treści mitycznych, odgrywa rolę w późniejszej, nieco burzliwej historii rywalizujących teorii postępu i degeneracji ludzkości. W XVII i XVIII wieku te różne konteksty były bardzo rozbudowane, zwłaszcza w kontekście mitycznego rozumienia imigrantów z Ameryki., Było to miejsce nowych narodzin i odrodzenia, miejsce wolności, jej obfitość Ogromna i niewyobrażalna. Od XVII-wiecznej purytańskiej wyobraźni (w słowach Cottona Mathera: „pierwszy wiek był złotym wiekiem; powrót do tego uczyni człowieka protestantem, i mogę dodać, purytaninem”) do dziewiętnastowiecznej romantyzmu amerykańskiego Zachodu (na przykład historyk H. H. Bancroft opisał życie jako „długie szczęśliwe wakacje … takie jak stary złoty wiek Pod Cronusem lub Saturnem”), obraz był świadomy i wytrwały., Wreszcie, w XIX i XX wieku, topos powrotu złotego wieku został połączony z przemysłowym mitem postępu, wyrażonym z jednej strony w koncepcji nauki jako świata bez opieki, a z drugiej w teoriach prymitywnego komunizmu, które ożywiały wiele radykalnych społecznych i politycznych utopijnych eksperymentów i ruchów politycznych., Obie te ideologie są głównym motywem w pismach Dostojewskiego (najbardziej wyraźnie w Notes from The Underground i sen śmiesznego człowieka), być może najbardziej twórczym literackim wykorzystaniem złotego wieku od czasów Vergila.
Złoty Wiek w porównaniu międzykulturowym
rozważając ogólnoświatową dystrybucję mitu Złotego Wieku, wiele zależy od decyzji definicji i klasyfikacji., Czy szuka się bliskiej paraleli do specyficznej konstelacji motywów występujących w narracji Hezjodalnej, czy też zauważa się jakiś przypadek ostrej dwoistości między minioną epoką doskonałości a teraźniejszością? Czy zalicza się do nich tak blisko spokrewnione topoi, jak sfery pośmiertne będące odwrotnością obecnych warunków, czy ziemskie rajy? Czy ktoś nalega na pojęcie przeszłego posiadania Złotego Wieku? Czy skupiamy się na tych mitologiach, które donoszą o jego trwałej utracie, czy na tych, które obiecują jego powrót?, Czy zalicza się do nich mitologie, w których cechy przypominające życie w Złotym Wieku służą jako elementy narracyjne, wyrażające pewien kontrast między przeszłością a teraźniejszością (jak w różnych mitologiach pochodzenia śmierci), ale nie funkcjonują jako punkt centralny mitu? Czy do jednego z nich zalicza się pojedyncze motywy (jak rozpowszechniony motyw roślin samosiewnych czy automatycznych narzędzi), które występują w innych niż Złoty Wiek kontekstach folklorystycznych?, Spośród wielu możliwych porównań wyróżnia się trzy systemy mitologii złotego wieku, zarówno ze względu na ich trwałość, jak i różne funkcje: Złoty Wiek w odniesieniu do mitów o pochodzeniu, do millenariańskich działań i do królewskich ideologii.
mity pochodzenia
większość mitów zakłada ostrą dwoistość między „wtedy” i „teraz”, dualność często przezwyciężaną w narracji poprzez sposoby transformacji, w których jedno staje się drugim., Ten podział i towarzysząca mu transformacja jest najwyraźniej wyrażona w mitach pochodzenia, zwłaszcza tych, które przyjmują formę mitologii zerwania między poprzednim stanem a obecnym porządkiem. Oceny tego poprzedniego stanu są różne: może być lepszy, gorszy lub po prostu inny niż obecny. Wśród wczesnych relacji literackich uczeni starożytnego Bliskiego Wschodu zidentyfikowali gatunek narracji kreacji, który zaczyna się od formuły” kiedy nie było ” (ta sama negatywna formuła powtarza się w średniowiecznych chrześcijańskich opisach innego świata)., Niektóre z nich przybierają formę mitu o Złotym Wieku. Na przykład „zaklęcie Enki”, część sumeryjskiej epiki Enmerkar i Władca Aratty, opowiada o czasach, kiedy nie było niebezpiecznych zwierząt, które mogłyby zagrozić ludziom, kiedy nie było się czego obawiać, a ludzkość mówiła wspólnym językiem, przestrzegała boskich praw i była rządzona przez dobroczynne bóstwo Enlil. Ten szczęśliwy stan został doprowadzony do końca przez zazdrość innego bóstwa (Enki). Ta sama negatywna formuła powtarza się w mitologii skandynawskiej, aby opisać pierwotny kosmos (Voluspá 3, 5)., W tym stanie, przed stworzeniem człowieka, bogowie żyli w pokoju, grając w gry i posiadając dużo złota (Voluspá 8). Ten szczęśliwy sposób istnienia powróci. Po raz kolejny zostaną ustawione złote stoły biesiadne, a pola będą nosić plony bez uprawy (Voluspá 61-2). Ten ostatni motyw jest wspólny dla wielu indoeuropejskich tradycji epickich; na przykład Mahābhārata 3.11.234-235 opowiada o tym, jak podczas kṛtayugi nie było pracy, a potrzeby życia były uzyskiwane tylko przez myślenie., Motyw ten występuje również w wielu mitologiach wynalezienia rolnictwa, zwłaszcza w indonezyjskich i północnoamerykańskich kompleksach kulturowych Indian. Na przykład w wariacji na ten temat, obejmującej również mitolog pęknięcia, charakterystyczna etiologiczna opowieść z Boróro (z Mato Grosso, Brazylia) opowiada o tym, jak w dawnych czasach kobieta zbierała kukurydzę, która w tamtych czasach była sadzona i uprawiana przez duchy. Kobieta przypadkowo zraniła się w rękę i obwiniła o wypadek Burekóibo, wodza duchów., W karze duchy zaprzestały pracy, a ludzie musieli trudzić się o jedzenie, oczyszczać Las, sadzić nasiona i uprawiać uprawy. Było również zmniejszenie wielkości kłosów kukurydzy od czasów, gdy duchy były odpowiedzialne za Rolnictwo.
Millenarianizm
wyraźny związek grecko-rzymskiego mitu Złotego Wieku z chrześcijańskim chiliazmem jest co najmniej tak stary jak III wiek (Laktancjusz, Boskie Instytuty 5.5, 7.24) i został w pełni rozwinięty w złożonych, średniowiecznych chrześcijańskich tradycjach Sybillińskich., Podobne kombinacje są równie widoczne w archaicznych mitologiach i najnowszych ruchach natywystycznych. Chociaż żaden z nich nie jest wyraźnie wolny od możliwych wpływów chrześcijańskich, odzwierciedlają one również rodzimą tradycję. Być może najczystszy zbiór przykładów pochodzi z południowoamerykańskich Indian Gran Chaco i Amazonii. Istnieją mitologie o zaginionym złotym wieku, takie jak ta znaleziona wśród Tembé. W dawnych czasach było kiedyś miejsce, w którym praca była nieznana. Pola posadzone i zebrane same. Kiedy mieszkańcy się starzeją, nie umierali, lecz zostali odmłodzeni., Dzisiejsi Tembé nie znają już drogi do tego ” szczęśliwego miejsca.”Takie mityczne miejsce może być również użyte do opisania pierwotnej, pokojowej jedności, następnie zniszczonej, co wyjaśnia różnicę między Białym kolonialistą a tubylcem. Tak więc Mataco obrazuje czas i miejsce dawno temu, kiedy nie było chrześcijan, kiedy przodkowie tego, co później stało się chrześcijanami i Mataco żyli razem harmonijnie w jednym domu. Wszystko było zapewnione bez pracy, od narzędzi po udomowione zwierzęta i odzież., Chrześcijańscy przodkowie zabrali najlepsze z tych rzeczy, pozostawiając Mataco tylko gliniane garnki i psy. W innych wersjach tego motywu pochodzenia nierówności rodzima utopia jest wypierana przez Europejską, jak wśród borówek. Po spokojnym wspólnym życiu wybuchły kłótnie o posiadanie magicznie wytworzonych przedmiotów. Przodkowie białych ludzi zostali odesłani łodziami, aby uniknąć rozlewu krwi i nigdy nie wrócili, ponieważ znaleźli piękniejszą i jeszcze bardziej cudowną niezamieszkaną ziemię., Bardziej złożona ekspresja odzyskanego złotego wieku występuje wśród różnych grup Tupi-Guaraní i Tupinamba, którzy wyruszyli na długie plemienne wędrówki od wnętrza do wybrzeża Atlantyku, aby dotrzeć do mitycznej „krainy bez zła” lub ” krainy nieśmiertelności i wiecznego odpoczynku.”(Najwcześniejszy zapis o takiej podróży pochodzi z hiszpańskiego raportu z 1515 roku; ostatni przypadek miał miejsce w 1957 roku.,) Ziemia ta, różnie opisywana przez różne grupy, nie ma ani choroby, ani śmierci; jest rozległą wyspą-ogrodem, wypełnioną dziczyzną i owocami, na której mieszkańcy spędzają czas ucztując i tańcząc. Ten sam rodzaj obrazów Złotego Wieku powtarza się wśród rodzimych ruchów oporu Tupinamba. Santidades, jak opisali pod koniec XVI wieku jezuiccy misjonarze, były powszechne wśród grup przesiedlonych siłą do pracy na kolonialnych plantacjach. Rodzimi przywódcy religijni nakłaniali swoich wyznawców do zaprzestania pracy i ożywienia starych rytuałów., Gdyby tak uczynili, pola same siedzą i zbierają, narzędzia działają automatycznie, a starzy ludzie byliby odmłodzeni i nie znali śmierci. Podstawowe wyobrażenie tych grup wywodzi się z szamańskich wizji innego świata. Wiele eksponatów, a także wyraźne zapożyczenia chrześcijańskie. Taki wpływ miał jednak charakter wzajemny. W 1539 roku duża grupa Tupinamby przekroczyła południowoamerykański ląd w najszerszym miejscu w dziewięcioletniej podróży kończącej się w Peru., Tam ich opowieści o mitycznym „złotym miejscu” szukali tak podekscytowani Hiszpanami, że natychmiast rozpoczęto ekspedycję w celu zlokalizowania Eldorado (pierwotnie złotego człowieka, później uważanego za miasto złota).
królowanie
z najwcześniejszych mezopotamskich hymnów pochwalnych autorstwa Szulgiego, władcy z III dynastii z Ur (r., 2094-2047 p. n. e.) do encomii skierowanej do siedemnastowiecznych europejskich monarchów (takich jak Karol II, którego Abraham Cowley celebruje za przekształcenie epoki żelaza w epokę Złota), ideologia Królewska i mit Złotego Wieku zostały splecione. Jak wspomniano powyżej, historyczni królowie od Cesarzy Rzymu po Medyceuszy twierdzili, że ich rządy przywróciły Złoty Wiek. W mitach pierwotnych świętych królów jeszcze większe znaczenie mają motywy Złotego Wieku. Kronos-Saturn w tradycji grecko-rzymskiej jest jednym z takich przykładów, już obecnych w hezjodach., Mitologia irańska jest bardziej rozbudowana i wyraźna.
Po IX wieku n. e., w późnej Pahlawi, nowych pismach perskich i arabskich, a także w tzw. świeckiej tradycji epickiej, różne irańskie Królewskie tradycje genealogiczne i mityczne zostały zorganizowane w systematyczną prezentację, która umiejscowiła początki panowania w postaci Hōshang. Przedstawiany w dość konwencjonalnych terminach jako idealny król i bohater cywilizacyjny, a także protoplasta (wraz ze swoją siostrą Guzak) narodu irańskiego, hōshang ustanowił sprawiedliwość, pokój i prawo., Wynalazł hutnictwo żelaza, sztukę górnictwa i nawigacji oraz budowę kanałów do nawadniania. Jako pierwszy polował z psami, szył odzież ze skór i modował drewniane drzwi do domów. Za jego panowania, zgodnie z XV-wieczną historią powszechną Mīrkhwānda, Rawzat al-ḥafāʾ (Ogród czystości), „kwitł świat”, a ludzie „wznosili się w ogrodach treści.”Za tym stereotypowym portretem idealnego królestwa kryje się starszy, najprawdopodobniej przed Zoroastryjski, mit o pełnym Złotym Wieku, który wiązał się z panowaniem Indo-irańskiej postaci Yimy., We wcześniejszych tradycjach Avesta Yima jest jak słońce. Za jego tysiącletniego panowania ludzie i zwierzęta nie umierają (rzeczywiście, nie ma różnicy w wyglądzie między człowiekiem a jego synem); wody i rośliny nie wysychają od gorąca; nie ma ani nadmiernego ciepła, ani zimna, ani żadnej formy choroby; i nie ma niewyczerpanego zaopatrzenia w żywność (Yasna 9,4-5; Yashts 9.10, 10.50, 17.30, 19.32–33). Podczas tego złotego wieku, Yima powiększył świat trzy razy, aby zrobić miejsce dla swoich obywateli i nagród, ale taka sfera nie mogła być przedłużona w nieskończoność., Dlatego też Ahura Mazdā ostrzegł Yimę, że nadejdzie powszechna zima i że Yima ma wyrzeźbić podziemne królestwo za pomocą magicznych narzędzi, do których ma sprowadzić najwspanialsze jednostki spośród ludzi, zwierząt i roślin w swoim królestwie,a także najbardziej pikantne potrawy. To królestwo, vara, pod wieloma względami przypomina Królestwo umarłych Yamy w tradycji indyjskiej. Tam, w swoim podziemnym złotym królestwie, które będzie świecić własnym światłem, Yima będzie rządzić, a ludzie będą żyć „najpiękniejszym życiem” (Vendidad 2)., W późnych tradycjach Yima pojawi się pod koniec światowej zimy, aby ponownie zaludnić ziemię (Mēnōg i Khrad 27.27–31). Po tzw. reformie Zoroastryjskiej ten archaiczny mit został radykalnie zmieniony. Złoty Wiek panowania Yimy trwa tylko do czasu, gdy on kłamie, kiedy chwalebne Królestwo opuści go (Jaszts 19.33–38). Rzeczywiście, w niektórych tradycjach Yima jest tylko budowniczym podziemnego królestwa; trzeci syn Zaratusztry będzie jej władcą (Vendidad 2.42-43).
Zobacz też
niebo i piekło; Millenarianizm; raj; Utopia.,
Bibliografia
Walter Veit ' s Studien zur Geschichte des Topos de goldenen Zeit von der Antike bis zum 18. Jahrhundert (Kolonia, 1961) I Die Idee des goldenen Zeitalters im Werk des Novalis H. J. Mähla (Heidelberg, 1965) to najbardziej wyczerpujące historie tematu Złotego Wieku, jakie można znaleźć w literaturze zachodniej. A balanced account of the Hesiodic tradition and a selective bibliography can be found in the edition of Hesiod ' S Works and Days by M. L. West (Oxford, 1978)., Jean-Pierre Vernant ' s important Myth and Thought among the Greeks (London, 1983) uzupełnia książkę Westa. Najbardziej znaczącą monografią dotyczącą Złotego Wieku w tradycji grecko-rzymskiej, z rozważnymi paralelami międzykulturowymi, jest Weltalter, goldene Zeit und sinnverwandte Vorstellungen Bobo Gatz (Hildesheim, 1967). Bogaty wybór tekstów grecko-rzymskich w przekładzie angielskim prezentowany jest w „Primitivism and Related Ideas in Antiquity” Arthura O. Lovejoya i George ' a Boasa (1935; reprint, New York, 1973)., Mit, jaki można znaleźć w literaturze renesansu, Zobacz aktualne studium Harry ' ego Levina, The Myth of the Golden Age in the Renaissance (Bloomington, Ind., 1969). „Renaissance and the Golden Age” Ernsta H. Gombricha, przedrukowany w jego Norm and Form: Studies in the Art of the Renaissance (Londyn, 1966), jest nieoceniony w związku mitu z ideologią Medyceuszy. Wprowadzenie do La leggenda dei secoli d ' Oro nella letteratura italiana Gustavo Costy (Bari, 1972) stawia renesans zainteresowania Złotym Wiekiem w najszerszym kontekście kulturowym., Na temat Złotego Wieku i Ameryki Zobacz Charles L. Sanford ' s The Quest for Paradise: Europe and the American Moral Imagination (Urbana, Ill., 1961).
na temat centralnego tematu automatycznych upraw i / lub narzędzi w literaturze zachodniej na temat Złotego Wieku, patrz Roy Walker 's the Golden Feast: a Perennial Theme in Poetry (Londyn, 1952); dla jego występowania w indonezyjskich i Amerykańskich mitach, skonsultuj krótkie streszczenie w Gudmund Hatt' s „The Corn Mother in America and in Indonesia,” Anthropos 46 (1951): 853-914., Na temat złożonych południowoamerykańskich mitologii „ziemi bez zła”, patrz mistrzowskie podsumowanie Mircei Eliade, z niezbędną bibliografią, „Raj i Utopia: Mythical Geography and Eschatology”, przedrukowane w Jego The Quest (Chicago, 1969), s. 88-111. W mitologiach Hōshanga i Yimy najbardziej kompletnym opisem, z tłumaczeniem wszystkich istotnych tekstów, pozostaje Les types du premier homme et du premier roi dans l ' histoire légendaire des Iraniens, 2 vols. (Sztokholm, 1917-1934)., Porównawcze traktowanie w szerokim kontekście indoeuropejskiej ideologii królewskiej, zobacz Georges Dumézil ' s The Destiny of a King, translated by Alf Hiltebeitel (Chicago, 1973).
Jonathan Z. Smith (1987)