OriginEdit
Blues-rodzaj czarnej muzyki folkowej wywodzący się z amerykańskiego Południa, do około 1900 roku występował głównie w formie utworów roboczych. Gertrude” Ma ” Rainey (1886-1939), znana jako „Matka bluesa”, jest uważana za pierwszą, która wykonała bluesa na scenie jako popularna rozrywka, kiedy zaczęła włączać bluesa do swojego aktu piosenek i komedii około 1902 roku. Rainey usłyszała, jak kobieta śpiewa o mężczyźnie, którego straciła, nauczyła się piosenki i zaczęła używać jej jako numeru zamykającego, nazywając ją „The blues”., Za przykładem Rainey podążały inne młode kobiety, które podążały jej ścieżką w tent show circuit, jednym z niewielu miejsc dostępnych dla czarnych wykonawców. Większość koncertowała przez obwód założony przez black-owned Theatre Owners Booking Association (T. O. B. A.) na Wschodnim Wybrzeżu i przez południe aż do Oklahomy.
kluczową postacią w popularyzacji bluesa był kompozytor W. C. Handy, który opublikował pierwszą ze swoich bluesowych piosenek w 1912 roku. Jego kompozycje, zwłaszcza „the Memphis Blues” i „St. Louis Blues”, szybko stały się standardem dla wokalistów bluesowych., Piosenki wzorowane na Handy ' s były wykonywane na koncertach black stage, a także były wykonywane i nagrywane przez białych vaudevillians, takich jak Sophie Tucker.
1920sEdit
w 1919 roku Handy, autor tekstów piosenek i wydawca muzyczny z Harlemu, Perry Bradford, rozpoczął kampanię mającą na celu przekonanie firm fonograficznych, że czarni konsumenci chętnie kupują nagrania czarnych wykonawców. Upór Bradforda skłonił General Phonograph Company do nagrania nowojorskiego piosenkarza kabaretowego Mamie Smitha w Okeh studio 14 lutego 1920 roku., Nagrała dwie piosenki non-bluesowe, które zostały wydane bez fanfar tego lata, ale odniosły komercyjny sukces. Smith powrócił do studia 10 sierpnia i nagrał „Crazy Blues”, pierwszy blues nagrany przez black woman. Płyta w pierwszym miesiącu sprzedała się w ponad 75 000 egzemplarzy, co było niezwykłą jak na ówczesne czasy liczbą. Smith stała się znana jako”pierwsza dama bluesa”. W listopadzie 1920 roku wokalistka wodewilowa Lucille Hegamin została drugą czarnoskórą kobietą, która nagrała bluesową piosenkę, kiedy wycięła „Jazz Me Blues”., Ethel Waters, Alberta Hunter, Mary Stafford, Katie Crippen, Edith Wilson i Esther Bigeou, dokonali pierwszych nagrań przed końcem 1921 roku. Blues stał się ogólnokrajowym szaleństwem, a przemysł nagraniowy aktywnie śledził, rezerwował i nagrywał setki czarnych wokalistek.
nagrania bluesowe były sprzedawane wyłącznie Afroamerykanom, głównie przez reklamy w czarnych gazetach, takich jak Chicago Defender i Pittsburgh Courier, i były zazwyczaj oznaczone jako „race records”, aby odróżnić je od płyt sprzedawanych białym odbiorcom., Jednak nagrania niektórych klasycznych wokalistek bluesowych były popularne wśród białych nabywców, na przykład nagrania Hegamin dla Paramount Records w 1922 roku, które zostały wydane w ramach serii „popular” Paramount zamiast serii „race”. Marion Harris została w międzyczasie pierwszą białą wokalistką, która nagrała bluesa z takimi utworami jak „Saint Louis Blues” i „Beale Street Blues”. Annette Hanshaw dokonała także kilku bluesowych nagrań, m.in. „Moanin ' Low”.,
najpopularniejszą z klasycznych śpiewaczek bluesowych była urodzona w Tennessee Bessie Smith, która po raz pierwszy nagrała w 1923 roku. Znana jako „Empress Of The Blues”, miała duży głos z postawą” T ' ain 't Nobody' s Bizness if I Do”. Smith (która nie była związana z Mamie Smith) koncertowała na torze T. O. B. A. od 1912 roku, początkowo jako chórzystka; w 1918 roku pojawiła się we własnej rewii w Atlantic City w stanie New Jersey., Początkowo miała problemy z nagrywaniem-trzy firmy odrzuciły ją, zanim została podpisana przez Columbia. Ostatecznie stała się najlepiej opłacaną czarnoskórą artystką lat 20. i nagrała ponad 160 piosenek.
Ma Rainey, której popularność na południu była bezkonkurencyjna, była mało znana w miastach północy aż do 1923 roku, kiedy to dokonała pierwszych nagrań. Wraz z Bessie Smith zmieniła styl klasycznego bluesa, ponieważ publiczność zaczęła preferować bardziej szorstkie, bardziej ziemskie brzmienie niż lżejsze, bardziej wyrafinowane śpiewaczki bluesowe, które poprzedziły ich na płycie., Rainey nagrała ponad 100 piosenek, w tym 24 własne kompozycje. Według historyka jazzu dana Morgensterna, „Bessie Smith (i wszyscy inni, którzy poszli w czasie) nauczyli się swojej sztuki i rzemiosła od Ma, bezpośrednio lub pośrednio.”
Inne Klasyczne wokalistki bluesowe, które nagrywały intensywnie do końca lat 20.to Ida Cox, Clara Smith, Sara Martin i Victoria Spivey oraz jej kuzynka Sippie Wallace. Spivey, zainspirowana występem Mamie Smith, aby zostać bluesową piosenkarką, osiągnęła nocny sukces w 1926 roku, kiedy Okeh wydała swoje pierwsze nagranie, jej oryginalne ” Black Snake Blues.,”W 1929 roku pojawiła się w pierwszym czarnoskórym filmie mówiącym.
spadek i ożywienie
do 1928 roku popularność klasycznego stylu bluesowego malała. Z sukcesem pierwszych komercyjnych nagrań Blind Lemon Jefferson w 1926 roku, bardziej „down-home”, mniej urbane formy bluesa stały się popularne, zazwyczaj wykonywane przez mężczyzn towarzyszących sobie na gitarze lub fortepianie. Wpływ Wielkiego Kryzysu na czarny wodewil i Przemysł nagraniowy, a także trend w kierunku muzyki swingowej w latach 30., zakończył kariery większości klasycznych wokalistów bluesowych., Niektórzy, jak Ethel Waters, dostosowywali się do zmieniających się stylów muzycznych; niektórzy, jak Lucille Hegamin i Sara Martin, później pracowali głównie poza rozrywką; inni, jak Hattie McDaniel i Edith Wilson, stali się odnoszącymi sukcesy aktorami filmowymi i radiowymi. Bessie Smith zginęła w wypadku samochodowym w 1937 roku, w wieku 41 lat. Lionel Hampton powiedział: „Gdyby żyła, Bessie byłaby tam na szczycie z resztą z nas w erze swingu.,”
wraz ze spadkiem popularności wokalistek bluesowych, na przełomie lat 1933 i 1934, niektóre z tych artystek zaczęły występować i nagrywać to, co stało się swing bluesem. Wokaliści tacy jak Lil Johnson, Memphis Minnie i Lucille Bogan zaczęli nagrywać dla grupy Arc tańszych wytwórni oraz dla Decca Records (po końcu 1934 roku). Inne wokalistki bluesowe z lat 20., które później nagrały swing Blues records, to Victoria Spivey, Ida Cox i Bertha „Chippie” Hill.,
w latach 60.XX wieku ożywienie zainteresowania bluesem sprowadziło Sippie Wallace, Albertę Hunter, Edith Wilson i Victorię Spivey z powrotem na scenę koncertową. W 1961 roku Spivey założyła własną wytwórnię płytową, Spivey Records. Oprócz nagrywania siebie nagrała m.in. Lucille Hegamin, Memphis Slim, Lonnie Johnson.