kiedy w zeszłym roku Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł o małżeństwie osób tej samej płci, Biały Dom powitał go tęczowymi światłami, a wiele osób świętowało dodając Tęczowy odcień do swojego profilu na Facebook ' u.
dla władz Arabii Saudyjskiej był to jednak powód do alarmu, a nie świętowania, ostrzegając je przed wcześniej niezauważonym niebezpieczeństwem pośród nich., Pierwszą ofiarą była prywatna Szkoła Talaee Al-Noor w Rijadzie, która miała parapet na dachu pomalowany tęczowymi pasami. Według policji religijnej królestwa, szkoła została ukarana grzywną w wysokości 100 000 riali (26 650 dolarów) za wywieszenie „emblematu homoseksualistów” na jej budynku, jeden z jej administratorów został uwięziony, a obrazujący parapet został szybko przemalowany, aby pasował do błękitnego nieba bez tęczy.,
przypadek gaily painted school pokazuje, jak postęp w jednej części świata może mieć negatywne skutki w innych miejscach i przypomina, że są miejsca, w których związek między tęczą A prawami LGBT jest nowy lub jeszcze nie Odkryty.
jeszcze kilka lat temu w Afganistanie panował szał na dekorowanie samochodów naklejkami tęczowymi, które Chińskie fabryki chętnie zaopatrywały. Dopiero Afgańska Agencja Pajhwok wyjaśniła, jak mogą być źle zinterpretowane, że szaleństwo nagle się zatrzymało.,
zajrzyj do Internetu, a znajdziesz Na sprzedaż kopie „tęczowego Koranu” – nieświadomie gejowskiego wydania świętej księgi z przyciemnionymi stronami o każdym odcieniu i polecanego na jednej stronie jako „idealny prezent dla muzułmanów”.
ale są dwie strony tego międzykulturowego nieporozumienia. Zachodni odwiedzający Egipt często uderza widok mężczyzn – nawet żołnierzy w mundurach-trzymających się za ręce na ulicy. W Libanie znajdziesz Hetero mężczyzn, którzy spędzają godziny na przygotowywaniu się, a w Afganistanie wojowników, którzy noszą makijaż oczu.,
nie oznacza to, co myślisz, że oznacza, ale jest również mniej zaskakujące, niż mogłoby się wydawać. Segregacja płciowa, która sięga skrajnie daleko w bardziej konserwatywnych krajach muzułmańskich, zachęca do zachowań homospołecznych, tworząc sytuację, w której mężczyźni często czują się bardziej komfortowo w obecności innych mężczyzn i w której kładzenie ręki na kolanie innego mężczyzny jest oznaką przyjaźni, a nie zaproszeniem do seksu., Często się przytulają i całują – i według byłego szefa Komitetu fatwy Al-Azhara w Egipcie, nie ma nic złego w całowaniu osób tej samej płci, o ile nie ma „szans na pokusę”.
społeczeństwo muzułmańskie jest nadal, ogólnie rzecz biorąc, silnie patriarchalne. Patriarchat ze swej natury wychwala męskość. Nie ma grzechu w docenianiu męskiego piękna., W koranicznej wizji Raju są nie tylko 72 dziewice, ale przystojni młodzi mężczyźni, którzy serwują niekończący się zapas napojów bezalkoholowych.
oczywiście związki jednopłciowe nie zawsze kończą się na poziomie platonicznym. Historycznie, społeczeństwa muzułmańskie często to uznawały-tolerowały to w pewnym stopniu, nawet jeśli nie wyraziły na to zgody.,
w XIX i na początku XX wieku mężczyźni, którzy byli prześladowani za swoją seksualność w Europie, często szukali schronienia w Maroku, a na długo przed tym, jak na zachodzie marzyli o małżeństwach osób tej samej płci, związki między mężczyznami były uznawane-i naznaczone ceremonią-w odległej egipskiej oazie Siwa.
w niektórych krajach muzułmańskich całe miasta stały się zadkiem żartów o rzekomym homoseksualizmie ich mieszkańców. Idlib w Syrii jest jednym z nich; Qazvin w Iranie jest innym., Starym żartem w Afganistanie jest to, że ptaki latają nad Kandaharem z jednym skrzydłem trzymanym pod ogonem-na wszelki wypadek.
na innym poziomie, choć to nie jest żart. W dzisiejszym Iranie lavat (sodomia) jest przestępstwem stołecznym i ludzie są często za to wykonywani. W Arabii Saudyjskiej, Sudanie, Jemenie i Mauretanii sodomia jest również karana śmiercią – choć od co najmniej dekady nie odnotowano żadnych egzekucji.,
wśród innych krajów arabskich karą w Algierii, Bahrajnie, Kuwejcie, Libanie, Libii, Maroku, Omanie, Katarze, Somalii, Tunezji i Syrii jest kara pozbawienia wolności – w przypadku Bahrajnu do 10 lat. W przypadku osób, które nie mają konkretnego prawa przeciwko homoseksualizmowi, osoby homoseksualne mogą być nadal ścigane na podstawie innych praw. Na przykład w Egipcie często stosuje się stare prawo przeciwko „rozpuście”.,
te przepisy mają katastrofalny wpływ na życie ludzi, którzy mają pecha, aby dać się złapać, ale mimo sporadycznych represji, władze nie aktywnie szukają gejów, aby ich aresztować. Statystyki są rzadkie, ale liczba aresztowań jest niewątpliwie niższa niż podczas brytyjskiej fali homofobii w latach 50. W Anglii w 1952 roku było 670 oskarżeń za sodomię, 3087 za próbę sodomii lub nieprzyzwoitą napaść i 1686 za rażącą nieprzyzwoitość.,
problem z takimi prawami, nawet jeśli nie są energicznie egzekwowane, polega na tym, że sygnalizują one oficjalną dezaprobatę dla homoseksualizmu i, w połączeniu z piorunami uczonych religijnych, legitymizują dyskryminację przez jednostki na poziomie codziennym, a także mogą stanowić pretekst do działania mścicieli. Wiele lat przed tym, jak Isis zaczęło wyrzucać rzekomo gejów ze szczytów budynków, inne grupy w Iraku atakowały „nie-męskich” mężczyzn – czasami zabijając ich powoli, wstrzykując klej do odbytu.,
jednym z powodów stosunkowo małej liczby oskarżeń jest oficjalna fikcja, że geje nie istnieją w żadnym stopniu w krajach muzułmańskich; homoseksualizm jest uważany przede wszystkim za zjawisko Zachodnie i duża liczba aresztowań podważyłaby to. Niektóre z najbardziej brutalnych reżimów Arabskich (na przykład Irak pod rządami Saddama Husajna i Syria pod rządami Assadów) również wykazywały niewielkie zainteresowanie atakowaniem gejów-prawdopodobnie dlatego, że mieli inne powody do zmartwień.,
są jednak okresy moralnej paniki i czasy, w których rząd obwinia choroby kraju o tych, którzy są najmniej zdolni do obrony. To właśnie ostatnio robi reżim Sisi w Egipcie – a jego celowanie w mniejszości seksualne jest szczegółowo udokumentowane przez działacza na rzecz Praw Człowieka Scotta Longa na jego blogu., Ale nie tylko Geje. Reżim pracuje również nad planami „wykorzenienia” ateizmu.
aresztowania w krajach arabskich często dotyczą grup mężczyzn na imprezach (czasami określanych jako Gejowskie „wesela”) i okazjonalnie w hammamach (łaźniach). Osoby lub pary oskarżone o uprawianie nielegalnego seksu mogą być aresztowane z różnych powodów, w tym z niektórych, które początkowo nie są związane z homoseksualizmem. Istnieją również przypadki, w których osoby podejrzane o bycie gejem zostały aresztowane przez policję, która starała się pozyskać łapówki lub zamienić podejrzanych w donosicieli., Dla złapanych wpływ na ich życie jest katastrofalny, ale prawo nie odstrasza zbytnio, a dla tych, którzy są dyskretni co do swojej seksualności, ryzyko aresztowania jest niewielkie.
dla zdecydowanej większości, którzy identyfikują się jako geje, lesbijki lub transpłciowcy, postawy rodziny i społeczeństwa stanowią znacznie większy problem.
wychodzi na jaw jedyny problem, który dotyka wszystkich gejów – wszędzie – w pewnym momencie ich życia. Dla muzułmanów może to być szczególnie trudna decyzja. Presja na małżeństwo jest znacznie większa w krajach muzułmańskich niż w większości krajów zachodnich., Pozostawanie w samotności jest zwykle utożsamiane z katastrofą społeczną, a po ukończeniu studiów młodzi ludzie organizują swoje małżeństwo, stając się priorytetem dla rodziny. Bardziej tradycyjne rodzaje rodziny podejmują zadanie znalezienia im partnera; aranżowane małżeństwa są nadal bardzo powszechne.
dla tych, którzy nie są pociągani przez płeć przeciwną, stanowi to poważny problem. Niektórym udaje się odroczyć tę kwestię, przedłużając studia i/lub wyjeżdżając za granicę. Niektórzy ulegają presji i akceptują małżeństwo, do którego nie nadają się., Kilku szczęśliwców znajduje partnera gejowskiego lub lesbijskiego płci przeciwnej I wchodzi w udawane małżeństwo. Niektórzy gryzą kulę i postanawiają wyjść.
to, jak rodziny reagują na coming out, zależy od kilku czynników, w tym klasy społecznej i ich poziomu wykształcenia. W bardziej ekstremalnych przypadkach coming out powoduje, że osoba jest ostracyzowana przez swoją rodzinę lub nawet zaatakowana fizycznie. Mniej surową reakcją jest szukanie „lekarstwa” -albo poprzez religię, albo w lepiej sytuowanych rodzinach – poprzez kosztowne, ale daremne leczenie psychiatryczne.
, Nie tak szybko
po masakrze w Orlando – dokonanej przez mężczyznę z afgańskiej rodziny – zauważono, że wszystkie kraje, w których nadal obowiązuje kara śmierci za sodomię, uzasadniają ją na podstawie prawa islamskiego. Ale obwinianie tego całkowicie islamu jest zbytnim uproszczeniem. W Egipcie i Libanie – głównie w krajach muzułmańskich z dużą populacją Chrześcijan-postawy wobec homoseksualizmu wśród chrześcijan nie różnią się zbytnio od tych wśród muzułmanów.,
jasne jest również, że prorok Mahomet nigdy nie określił kary za homoseksualizm; dopiero kilka lat po jego śmierci muzułmanie zaczęli dyskutować, jaka może być odpowiednia kara.
muzułmańskie potępienie homoseksualizmu, podobnie jak w chrześcijaństwie, opiera się głównie na historii o karze Boga za Sodomę i Gomorę, która jest opowiedziana w Koranie, jak również w Starym Testamencie. Zasadniczo wersje biblijne i koraniczne są bardzo podobne.,
różnica polega na tym, że w ciągu ostatnich 60 lat lub tak wielu chrześcijan przyjrzało się tej historii i stwierdziło, że chodzi o próbę gwałtu na mężczyznach i złe traktowanie nieznajomych, a nie dobrowolny seks między mężczyznami. Do tej pory było jednak tylko kilku muzułmanów chętnych do ponownej oceny.
kluczową kwestią jest to, że chociaż słowa Pisma Świętego są stałe i niezmienne, zawsze podlegają ludzkiej interpretacji, a interpretacje mogą się różnić w zależności od czasu, miejsca i warunków społecznych., Jest to oczywiście coś, czego fundamentaliści, czy to muzułmanie, czy chrześcijanie, wolą zaprzeczać.
chociaż dzisiejsze społeczeństwa muzułmańskie można określić jako ogólnie homofobiczne, błędem jest postrzeganie homofobii jako samodzielnego problemu: jest to część syndromu, w którym prawa jednostek są podporządkowane postrzeganym interesom Wspólnoty i-często – utrzymywaniu „Islamskiego” etosu., Rezultatem jest to, że społeczeństwo przywiązuje dużą wagę do konformizmu, a przejawy indywidualności nie są mile widziane; duży nacisk kładzie się na przestrzeganie „norm” społecznych i utrzymywanie pozorów-publicznych, a niekoniecznie prywatnych. System patriarchalny odgrywa w tym również dużą rolę, z silnie zdefiniowanymi rolami dla mężczyzn i kobiet. Geje, zwłaszcza ci, którzy wykazują cechy kobiece, mogą więc być postrzegani jako wyzwanie dla porządku społecznego.
„męscy” mężczyźni uprawiający seks z innymi mężczyznami to nieco inna sprawa., Chociaż prawo stanowe i tradycyjne prawo islamskie postrzegają penetratora i penetrowane w seksie analnym jako równie winne, popularne opinie penetratora wydają się być mniej wrogie: nadal jest mężczyzną, robi to, co mężczyźni naturalnie robią, nawet jeśli nie jest to z kobietą. Z drugiej strony otwarty (lub pasywny) partner jest postrzegany z obrzydzeniem. Zachowuje się jak kobieta i zakłada się, że nie może robić tego dla przyjemności, więc musi być prostytutką.,
tymczasem aktywność lesbijek pozostaje w dużej mierze niezauważona – prawdopodobnie dlatego, że w społeczeństwie zorientowanym na mężczyzn mężczyźni nie poświęcają jej zbyt wiele uwagi lub nie uważają jej za bardzo znaczącą.
jak Bliski Wschód postrzega całe spektrum płciowe
tradycyjne idee dotyczące ról płciowych powodują szczególne problemy dla osób transpłciowych, zwłaszcza w miejscach, w których segregacja płci jest surowsza, a przebieranie się za przekleństwa jest kryminalizowane.,
w 2007 roku, pod naciskiem islamskich parlamentarzystów, Kuwejt zmienił Kodeks karny, aby każdy, kto „w jakikolwiek sposób naśladuje płeć przeciwną”, mógł zostać skazany na rok więzienia i / lub grzywnę w wysokości 1000 dinarów (3500 dolarów). W ciągu kilku tygodni co najmniej 14 osób trafiło do więzienia za nowe przestępstwo.
ponieważ w kuwejckim prawie nie ma mechanizmu rejestrowania zmiany płci, nawet osoby transpłciowe, które przeszły operację, są zagrożone aresztowaniem za przebieranie się.,
„transseksualiści” to szerokie określenie, które obejmuje osoby interseksualne (których płeć biologiczna jest niejasna lub została błędnie przypisana przy urodzeniu), osoby z dysforią płciową (które czują się jak „mężczyzna uwięziony w ciele kobiety” lub odwrotnie), a także inne osoby, które po prostu czerpią przyjemność lub satysfakcję z przebierania się.
tak się składa, że Islam ma historie przypadków w tej dziedzinie, które sprawiają, że w niektórych aspektach, choć nie w innych. Raporty z życia Proroka pokazują, że znał on trzy rodzaje różnorodności płciowej poza zwykłą binarną męsko-żeńską.
byli eunuchowie (wykastrowani mężczyźni) i mukhannathun (zniewieściali mężczyźni), do których nie miały zastosowania zasady segregacji płci: mieli dostęp do kwater kobiet, prawdopodobnie dlatego, że uważano, że nie ma prawdopodobieństwa seksualnego niewłaściwego zachowania.,
eunuchowie często zajmowali wpływowe stanowiska zarządzające zamożnymi muzułmańskimi gospodarstwami domowymi. Mukhannathun byli mniej szanowani, z reputacją frywolności i głośności, choć wydają się być szeroko tolerowane w pierwszych latach islamu. Wydaje się, że nie były one związane z homoseksualizmem za życia Proroka, choć później były.
trzeci typ – khuntha, który dziś byłby nazywany interseksualnym – okazał się bardziej złożony teologicznie., Stwierdzenie w Koranie, że Bóg „stworzył wszystko w parach”, stanowi podstawę Islamskiej doktryny, że każdy jest albo mężczyzną, albo kobietą – nie może być Domu Pomocy Społecznej. Postawiono pytanie, co zrobić z dziećmi urodzonymi z niejednoznacznymi genitaliami, ponieważ zgodnie z doktryną nie mogły one być neutralne seksualnie.
Islamscy prawnicy rozwiązali to stwierdzając, że takie dzieci muszą mieć ukryty seks, który czekał na odkrycie. Problem polegał wtedy na tym, jak go odkryć, a prawnicy opracowali szczegółowe zasady tego postępowania., W związku z tym szczególnie pomocna okazała się przypisywana Prorokowi uwaga na temat moczu i odmiennych reguł dziedziczenia dla mężczyzn i kobiet. Mówi się, że dziedziczenie zależy od „miejsca oddawania moczu” (mabal w języku arabskim). Tak więc XI-wieczny uczony Hanafi Al-Saraksi wyjaśnił, że osoba, która oddała mocz „z mabalu mężczyzn”, powinna być uważana za mężczyznę, a osoba, która oddała mocz „z mabalu kobiet”, będzie kobietą.,
znaczenie tych orzeczeń jest dzisiaj takie, że zapewniają one islamską dyspensę na operację zmiany płci – o ile celem operacji jest odkrycie „ukrytego” seksu danej osoby. Na tej podstawie przeprowadzono operacje w sunnickich krajach muzułmańskich, w tym w Arabii Saudyjskiej i Egipcie.
ale chociaż orzeczenia mogą łatwo uzasadnić operację w przypadkach interpłciowych, trudniej jest zastosować je do dysforii płciowej., Kontrowersje w Egipcie w latach 80. dotyczyły 19-letniego studenta, u którego zdiagnozowano dysforię płciową (lub” hermafrodytyzm psychologiczny”, jak nazywali go wówczas lekarze) i poddano go operacji zmiany płci między mężczyznami a kobietami.
Wielu z nich uważało, że pojęcie dysforii płciowej jest trudne do uchwycenia, a niektórzy określali ją jako geja, który próbował grać w system.,
afera wywołała fatwę Muhammada Tantawiego, Wielkiego Mufti Egiptu, która do dziś jest cytowana w sprawach w całym regionie. Zgodnie z Islamską ortodoksją, Tantawi powiedział, że operacja jest dozwolona „w celu ujawnienia tego, co jest ukryte w męskich lub żeńskich organach”, ale dodał, że operacja nie jest dozwolona „na samą chęć zmiany płci z kobiety Na mężczyznę, lub odwrotnie”.
zasadniczo pozostawiło to kwestię operacji na dysforię płciową nierozwiązaną, pozwalając zarówno zwolennikom, jak i przeciwnikom interpretować fatwę tak, jak wybrali., W praktyce jednak uzyskanie zabiegu niekoniecznie jest największą przeszkodą – ci, których na to stać, często wyjeżdżają za granicę. Uzyskanie akceptacji społecznej i oficjalnego uznania zmiany płci może być trudniejsze.
teologicznie szyicki Iran wydaje się mieć mniej problemów z dysforią płci niż sunnickie Państwa Arabskie. Wielokrotnie powtarzano, że Iran przeprowadza obecnie więcej operacji zmiany przydziału niż jakikolwiek kraj inny niż Tajlandia.
choć na pierwszy rzut oka irańskie podejście do transpłciowości może wyglądać wyjątkowo liberalnie, ma jednak ciemniejszą stronę., Jednym z obaw jest to, że ludzie mogą być pod ciśnieniem do operacji, których tak naprawdę nie chcą. Jest mnóstwo transpłciowych ludzi, którzy po prostu chcą być akceptowani takimi, jakimi są – bez operacji – a irański system tak naprawdę tego nie zapewnia.
również różnica między byciem transseksualistą a gejem nie jest dobrze rozumiana w Iranie, nawet w ramach zawodu lekarza, a istnieją doniesienia o tym, że geje są zmuszani do operacji jako sposób „uregulowania” ich pozycji prawnej i uniknięcia ryzyka egzekucji.,
niestrudzona praca aktywistów
zorganizowana aktywizacja na rzecz praw gejów zaczęła rozwijać się na Bliskim Wschodzie na początku lat 2000. w 2002 roku grupa palestyńskich kobiet utworzyła Aswat („głosy”), do której później dołączyła Inna Palestyńska Grupa Al-Qaws („Tęcza”). Oba z nich mają siedzibę w Izraelu, ale mają połączenia na terytoriach palestyńskich. Około 2004 roku grupa libańskich aktywistów założyła Helem – pierwszą organizację LGBT działającą otwarcie w kraju arabskim.
nie są to jedyne grupy aktywistów., Inne pojawiały się w różnych miejscach – często znikały dość szybko. Istnieją również Arabskie strony i blogi LGBT, które znowu mają tendencję do przychodzenia i wychodzenia. My Kali, Jordańskie czasopismo, którego celem jest „przeciwdziałanie homofobii i transfobii oraz umożliwienie młodzieży przeciwstawiania się głównym nurtom równouprawnienia płci w świecie arabskim”, ukazuje się regularnie od 2007 roku.
do tej pory nikt nie próbował zorganizować parady Dumy w kraju arabskim, choć od 2003 roku w tureckim Stambule odbywają się parady (nie bez sprzeciwu)., Jednak w Libanie i innych miejscach miały miejsce działania związane z IDAHOT, Międzynarodowym Dniem Walki z homofobią i transfobią, który jest postrzegany jako mniej skłonny do wzbudzania wrogości.
organizacje pozarządowe pracujące w krajach arabskich często napotykają ograniczenia rządowe, a osoby pracujące na rzecz Praw Osób LGBT napotykają dodatkowy problem stygmatu społecznego. Niektóre grupy podchodzą zatem do tej kwestii bardziej skośnie, np. koncentrując się na zdrowiu seksualnym i profilaktyce HIV lub ogólnie na kampaniach na rzecz „praw osobistych”.
rozwój mediów społecznościowych stworzył również przestrzeń dla bardziej Nieformalnego rodzaju aktywizmu, który ostatnio okazał się sukcesem w kilku przypadkach.,
Daleki od zdobycia pochwał za ujawnienie „tajemnicy rozprzestrzeniania się Aids w Egipcie”, prezenter programu został głośnie potępiony, a później popadł w problemy prawne.
w kwietniu ubiegłego roku władze w Ammanie, w Jordanii, odwołały koncert Mashrou' Leili, popularnego libańskiego zespołu rockowego z jawnie gejowskim wokalistą, na kilka dni przed jego wydarzeniem., Taki był krzyk w mediach społecznościowych, że władze odwołały swoją decyzję 24 godziny później – choć za późno na reorganizację koncertu, jak pierwotnie planowano.
na froncie religijnym dominujące Islamskie poglądy na homoseksualizm były kwestionowane tu i ówdzie, ale nie na skalę, która prawdopodobnie zrobi wiele różnicy. Istnieje garstka meczetów przyjaznych gejom i kilka otwarcie gejowskich imamów-w tym Muhsin Hendricks w RPA, Daayiee Abdullah w USA i Ludovic-Mohamed Zahed, francusko-algierski imam.,
te, bardzo zauważalne, są raczej w diasporze niż w muzułmańskich sercach, ale diaspora jest tam, gdzie Islam jest zmuszony do konfrontacji z rzeczywistością – nie w krajach, w których jest chroniony i uprzywilejowany.
Muzułmańska Rada Wielkiej Brytanii niechętnie znalazła się po tej samej stronie, co zwolennicy praw LGBT, popierając nowe prawo, ponieważ brytyjscy muzułmanie są również narażeni na dyskryminację.,
to wszystko małe zmiany, ale 15 lat temu nic z nich nie miało miejsca. Nie przyniosły namacalnych rezultatów w sensie przekonywania rządów do zmiany prawa, a w tym względzie jest oczywiście bardzo długa droga do przebycia.
ale jedna rzecz, którą zrobili, to utrudnianie twierdzenia, że muzułmanie LGBT nie istnieją. Ustanowiły one pewien stopień widoczności, który, choć nadal ograniczony, jest ważny, ponieważ widoczność jest pierwszym krokiem w kierunku osiągnięcia praw, a bez niej nie ma nadziei na to.,
Jest autorem kilku książek o regionie, ostatnio Arabowie bez Boga: ateizm i wolność wiary na Bliskim Wschodzie
- Share on Facebook
- Share on Twitter
- Share via Email
- Share on LinkedIn
- Share on Pinterest
- Share on WhatsApp
- Share on Messenger