niektórzy mówią, że to kultura czyni nas ludźmi. Inni wybierają naszą moralność, język, a nawet poczucie humoru. Ale odkładając filozofię na bok, co dosłownie czyni nas ludźmi?
, Nauka nie zgodziła się jeszcze na formalny opis naszego rodzaju, Homo, lub naszego gatunku, sapiens.
To nie z braku prób. W rzeczywistości istnieje kilka sugerowanych definicji rodzaju ludzkiego – i zdumiewająco szeroki zakres opinii na temat tego, co do niego należy, a co nie.
Porozmawiaj z niektórymi naukowcami, a dowiesz się, że rodzaj Homo ma niewiele więcej niż 100 000 lat i wyklucza nawet najbardziej znanych prehistorycznych „ludzi”, neandertalczyków., Ale inni mówią, że nasz rodzaj ludzki ma historię sięgającą około 11 milionów lat wstecz i obejmuje nie tylko żyjących ludzi i wymarłych neandertalczyków, ale także szympansy, a nawet goryle.
jak może być tak wiele niezgody w tak fundamentalnej sprawie? A co ważniejsze, która definicja rodzaju ludzkiego jest właściwa?
,
problem prawdopodobnie zaczyna się od XVIII-wiecznego biologa Carla Linnaeusa, który jako pierwszy standaryzował sposób nazewnictwa i definiowania gatunków i rodzajów. Nazwał tysiące gatunków w swojej przełomowej książce Systema Naturae z 1735 roku, ale jeśli chodzi o nasz rodzaj, stał się nieco metafizyczny.
podstawową mądrością jest to, że rozmiar mózgu stał się większy
Kiedy nazwał każdy rodzaj zwierzęcia, Linnaeus starannie zauważył jego definiujące cechy fizyczne. Ale pod Homo napisał po prostu „nosce te ipsum”: łacińskie wyrażenie oznaczające „Poznaj siebie”.,
być może Linnaeus uważał, że ludzie tak wyraźnie różnią się od innych zwierząt, że formalna definicja fizyczna była niepotrzebna. A może odnosił się do faktu, że ludzie są jedynymi zwierzętami z samoświadomością, które doceniają własne istnienie.
tak czy inaczej, jego dobór słów sugerował, że ludzie zasadniczo różnią się od wszystkiego innego.
jest to zrozumiały błąd: pracował ponad sto lat przed publikacją teorii ewolucji przez dobór naturalny Karola Darwina, która dała do zrozumienia, że ludzie są częścią królestwa zwierząt., Ale badacze tacy jak Schwartz twierdzą, że decyzja Linneusza może pomóc wyjaśnić, dlaczego rodzaj ludzki nadal jest tak trudny do zdefiniowania.
wielu naukowców, którzy badają ewolucję człowieka, zaprzeczyłoby istnieniu problemu definiującego rodzaj człowieka. Mówią, że ludzie po raz pierwszy pojawili się w Afryce między 2 a 3 milionów lat temu.,
Kiedy nazwał każdy rodzaj zwierzęcia, Linnaeus starannie zauważył jego cechy fizyczne
wcześniej kontynent był zamieszkany przez grupę „prawie ludzi”, które w większości należą do innego rodzaju zwanego Australopithecus. Australopithowie dzielili niektóre z naszych cech – najwidoczniej chodzili wyprostowani na dwóch nogach, tak jak my – ale ich mózgi były znacznie mniejsze niż nasze, a ich ramiona były dłuższe i najwyraźniej przystosowane do wspinania się na drzewach, jak inne małpy. Ich dieta również różniła się od naszej.,
„podstawową mądrością jest to, że rozmiar mózgu stał się większy, hominini zaczęli jeść mięso, zaczęli mieć proporcje ciała, które były bardziej nowoczesne ludzkie – i to jest Homo”, mówi Bernard Wood z George Washington University w Waszyngtonie, USA.
ale ta konwencjonalna definicja niekoniecznie jest poprawna.
najwcześniejsze gatunki zaliczane do rodzaju Homo zachowują wiele cech australopiteków. Na przykład Homo rudolfensis żył około 2 milionów lat temu: miał raczej dużą, szeroką, małpopodobną twarz niż stosunkowo małą i wąską ludzką.,
w pewnym momencie nasi przodkowie oddzielili się od australopitów
i chociaż kiedyś wydawało się, że rozmiar mózgu gwałtownie się rozszerzył wraz z nadejściem prawdziwych ludzi, bardziej dokładne analizy sugerują teraz, że zmiana była znacznie bardziej stopniowa. Innymi słowy, to, co kiedyś było ładną wyraźną granicą między pierwszymi ludźmi a ich przodkami australopitami, stało się błotniste.
właśnie tego powinniśmy się spodziewać-mówi Brian Villmoare z University of Nevada, Las Vegas w USA., Mówi, że nasz konwencjonalny obraz świtu człowieka wymaga drobnej modyfikacji. Jest to zbyt subiektywne, aby spojrzeć na skamieniałości i próbować ocenić, kiedy zaczęły wyglądać na tyle jak „my”, aby zasługiwać na miano człowieka.
zamiast tego powinniśmy zdefiniować rodzaj ludzki patrząc na nasze drzewo ewolucyjne.
w pewnym momencie nasi przodkowie oddzielili się od australopithów. Rodzaj Homo zaczyna się od tego ewolucyjnego wydarzenia rozgałęzienia: cechy fizyczne, takie jak duże mózgi, pojawiły się później, po dziesiątkach tysięcy lat ludzkiej ewolucji.,
Australopithowie mieli długie ramiona i najwyraźniej spędzali dużo czasu wspinając się na drzewach
najwcześniejsi ludzie byli tak blisko spokrewnieni z australopitami, że musieli wyglądać praktycznie identycznie, mówi Villmoare: małe mózgi, długie ramiona i wszystko. Nie trwało to długo, zanim ludzie wyewoluowali swoje unikalne cechy, ale pierwsze fizyczne różnice między ludźmi a australopitami były tak subtelne, że tylko wytrenowane oko może je rozpoznać.
Villmoare ma takie oko., W 2015 roku wraz ze współpracownikami ogłosił odkrycie najstarszego znanego skamieniałości rodzaju ludzkiego: liczącego 2,8 mln lat fragmentu kości szczęki.
to, co uczyniło go człowiekiem, mówią, to garść drobnych szczegółów. Na przykład kształt małego otworu w kości – przez który kiedyś przechodziły naczynia krwionośne i nerwy – jest niewątpliwie podobny do człowieka, a nie do australopitu.,
Jeśli naprawdę chcemy położyć palec na cechach fizycznych, które definiują rodzaj człowieka, prawdopodobnie to właśnie na te drobne szczegóły powinniśmy wskazywać, zamiast skupiać się na bardziej oczywistych cechach, takich jak nasz duży mózg.
ale nie wszyscy się zgadzają.
na przykład Wood podkreśla, że rodzaj ludzki zaczyna się później, kiedy nasi przodkowie wyewoluowali w sposób podobny do ludzkiego, który wyraźnie odróżniał się od sposobu życia australopithów.,
nadszedł czas, abyśmy wykopali habilis i rudolfensis z naszego rodzaju
Australopithowie mieli długie ramiona i najwyraźniej spędzali dużo czasu wspinając się na drzewach. W przeciwieństwie do tego, zazwyczaj żyjemy na ziemi i mamy stosunkowo krótsze ramiona. Australopithowie również wydają się dojrzewać stosunkowo szybko, jak żywe małpy, podczas gdy współcześni ludzie zazwyczaj mają długie dzieciństwo.
Wood mówi, że rodzaj ludzki zaczął się, gdy nasi przodkowie w końcu odwrócili się od drzew i kiedy dzieciństwo zaczęło się wydłużać., Jeśli ma rację, to właśnie te cechy adaptacyjne – tak samo jak cokolwiek w naszej anatomii fizycznej – powinniśmy użyć do określenia naszego rodzaju.
znowu są implikacje dla konwencjonalnego obrazu ewolucji człowieka.
Villmoare i jego koledzy nie nazwali gatunku, do którego należała ich 2,8-milionowa szczęka. Ale przyjęty obraz jest taki, że około 2 milionów lat temu rodzaj Homo dał początek co najmniej trzem gatunkom ludzkim – H. habilis, H. rudolfensis i H. erectus. Wood mówi, że z tych trzech, tylko H. erectus zasługuje na miejsce w rodzaju ludzkim.,
jego historia życia znacznie różniła się od współczesnych ludzi
„to, co niewiele wiemy o historii życia habilis i rudolfensis, sugeruje, że nie różniły się znacząco od australopitów”, mówi. Co więcej, dokładne badania skamieniałości sugerują, że H. habilis zachował australopitopodobną zdolność wspinania się na drzewach.
czas wykopać habilis i rudolfensis z naszego rodzaju-mówi Wood. Przynajmniej na razie powinny być zestawione z australopitami.,
problem z tym podejściem polega na tym, że badania ewolucji człowieka wciąż odkrywają fakty, które jeszcze bardziej pogłębiają problem.
nikt nie wątpi, że Homo erectus miał proporcje ciała raczej jak nasze i większość czasu spędzał na chodzeniu po ziemi, a nie wspinaniu się po drzewach. Jednak w 2001 roku dowiedzieliĺ „my siÄ™, ĹĽe prawdopodobnie DojrzaĹ' a ona w znacznie mĹ ' odszym wieku niĹĽ my typowo. „Jego historia życia znacznie różniła się od współczesnych ludzi”, mówi Wood.,
odkryli, że typowy rodzaj naczelnych ma od 11 do 7 milionów lat
więc wyrzucamy H. erectus z naszego rodzaju? Czy też ponownie zmieniamy definicję ludzkości, aby ten kultowy gatunek zachował swój ludzki status?
Drewno faworyzuje tę drugą opcję, ale też ma implikacje. „Jeśli chcesz włączyć erectus, to musisz powiedzieć, że Homo obejmuje organizmy o różnych historiach życia. To nie jest coś, co mają ze sobą wspólnego” – mówi.,
być może lepiej byłoby przyjąć zupełnie inne podejście do definiowania ludzkości.
pod koniec lat 90.zespół biologów poszerzył debatę o sposób definiowania rodzajów w całym drzewie genealogicznym naczelnych. Wykorzystali wskaźniki mutacji genetycznych i informacje o stopniu zmienności genetycznej w każdym rodzaju, aby obliczyć, kiedy różne rodzaje po raz pierwszy wyewoluowały.
szympansy należą do rodzaju ludzkiego
stwierdzono, że typowy rodzaj naczelnych ma od 11 do 7 milionów lat., To sprawia, że Homo, rzekomo około 2,8 miliona lat, niezwykły wyjątek.
badacze stwierdzili, że sensowne byłoby dostosowanie naszego rodzaju do reszty naczelnych, poprzez potrojenie długości jego historii. Innymi słowy, to może być po prostu czas trwania istnienia – a nie cechy anatomiczne lub zachowanie-które określa początek rodzaju ludzkiego.
ale takie podejście prowadzi do uderzającego rezultatu., Jeśli pierwsi członkowie rodzaju Homo żyli 11 milionów lat temu, to ich żywi potomkowie obejmują nie tylko całą ludzkość, ale także szympansy, ponieważ linia szympansów rozgałęziła się od naszej zaledwie 7 milionów lat temu. Szympansy należą do rodzaju ludzkiego.
brzmi to kontrowersyjnie, ale wielu naukowców stwierdziło, że ma to sens. W 2001 roku jeden zespół genetyków podjął jeszcze szersze podejście do kwestii rodzaju ludzkiego. Badali zakres zmienności genetycznej w wielu rodzajach ssaków.,
ludzie i szympansy, znane, mają aż 99% wspólnego DNA, w zależności od tego, jak to zmierzysz, z dna goryli tylko nieznacznie bardziej wyraźne. Gatunki kotów, psów lub niedźwiedzi z takim poziomem podobieństwa genetycznego byłyby umieszczane w tym samym rodzaju, a małpy nie powinny się różnić. Więc nie tylko szympansy zasługują na miejsce w rodzaju ludzkim, używając tej genetycznej definicji goryle powinny być również włączone.
nie uważam już szympansów za należące do Homo
ten pomysł również zyskał poparcie., W 2003 Darren Curnoe, obecnie na University of New South Wales w Sydney, Australia, pracując ze zmarłym Alanem Thorne ' em, użył DNA do ponownej oceny sposobu nazwania i zdefiniowania naszych wymarłych przodków.
Curnoe i Thorne zwrócili uwagę, że ludzie i szympansy wyglądają zupełnie inaczej, pomimo wspólnego prawie całego ich DNA. Sugeruje to, że małpy ewoluują fizycznie odrębne cechy bardzo łatwo, nawet jeśli ich geny pozostają podobne.,
para zasugerowała, że powinniśmy unikać nazywania nowych kopalnych gatunków hominin lub rodzajów po prostu na podstawie niewielkich różnic w wyglądzie fizycznym ich kości. Wszystkie ludzkie skamieniałości sięgające co najmniej 7 milionów lat należą do rodzaju Homo, powiedzieli – i do rodzaju powinny należeć również szympansy.
„szympansy już nie należą do Homo” – mówi Curnoe. Obecnie jest mistrzem obrazu namalowanego przez takich badaczy jak Villmoare. Mianowicie, ludzie po raz pierwszy pojawili się około 2,8 miliona lat temu z takimi gatunkami jak H., habilis i inny-H. gautengensis-który Curnoe opisał na podstawie południowoafrykańskich skamieniałości w 2010 roku.
chociaż Curnoe nie zgadza się z jego wcześniejszymi wnioskami, były one przynajmniej próbą dostosowania definicji rodzaju ludzkiego do sposobu definiowania innych rodzajów naczelnych i ssaków – i odejścia od niezwykłej definicji Linnaeus podał nam 280 lat temu. Wood mówi, że to jest to, co stara się zrobić również z jego preferowanej definicji Homo.,
musimy traktować homininy tak, jak traktowalibyśmy każdy inny organizm
Schwartz chce również dostosować definicję Homo do reszty rodzajów ssaków. Ale jego sposób działania prowadzi do innego dramatycznie innego rezultatu.
Schwartz uważa, że cechy fizyczne, a nie geny czy zachowania, są najważniejszym sposobem rozróżniania rodzajów ssaków.,
„Wydry używają kamieni do otwierania muszli, kruki mogą używać kamyków do podnoszenia poziomu wody w tubce, aby mogły pić, nie wykorzystywalibyśmy tych zachowań do definiowania wydr lub Wronów” – mówi. „Musimy traktować homininy tak, jak traktowalibyśmy każdy inny organizm.”
jeśli przyjrzysz się bliżej skamieniałościom hominidów, Schwartz twierdzi, że istnieje o wiele większa zmienność niż większość badaczy. Na przykład neandertalczycy byli bardziej stromi od nas, z widocznymi grzbietami czoła, których zazwyczaj nam brakuje.,
Nie wspominając o zaletach włączenia szympansów do rodzaju ludzkiego: Schwartz mówi, że powinniśmy się mocno zastanowić, czy neandertalczycy, nasi wymarli „kuzyni”, naprawdę tam należą.,
nie brakuje możliwych definicji naukowych, które moglibyśmy legalnie zastosować do naszego rodzaju
mówi, że powinniśmy zacząć od tego, co wiemy – żywych ludzi – i powoli cofać się w czasie, oceniając, które skamieniałości naprawdę należą do naszego rodzaju i gatunku. „To nie jest popularne, ale jeśli chcemy traktować homininy w taki sam sposób, jak traktujemy świnie, gryzonie, konie i inne ssaki, to musimy to zrobić.”
już zaczął stosować to podejście, koncentrując się na czaszkach i szczękach hominidów., To takie rzeczy jak kształt naszego podbródka i brwi definiują rodzaj człowieka, mówi. Cechy te prawdopodobnie pojawiły się na Ziemi około 100 000 lat temu.
oznacza to, że garstka skamieniałości z takich miejsc jak Jaskinia Skhul w Izraelu i Jaskinia Graniczna w południowej Afryce należą do żyjących ludzi z rodzaju Homo, ale niewiele innych tak.
oczywiście nie brakuje możliwych definicji naukowych, które moglibyśmy legalnie zastosować do naszego rodzaju., Ale nie ma konsensusu co do tego, która definicja jest właściwa, a biorąc pod uwagę, jak bardzo różnią się opinie, wydaje się mało prawdopodobne, że problem zostanie rozwiązany w najbliższej przyszłości.
może wydawać się zaskakujące, że trudno nam zdefiniować to, czym jesteśmy. Ale być może właśnie dlatego, że ta debata koncentruje się na ludzkości, tak trudno jest znaleźć konsensus.
„nikt nie zwariuje, jeśli spojrzymy na kopalne konie w sposób porównawczy” – mówi Schwartz. „Ponieważ to hominisowie, ludzie stają się emocjonalni.”