ludzie często myślą o migracji jako o niedawnym zjawisku. Jednak migracja była cechą ludzkiej egzystencji od wieków. Ludzie zawsze migrowali w grupach i jako jednostki, aby szukać wolności od wojen i konfliktów, aby uciec od głodu i ubóstwa, aby znaleźć nowe możliwości ekonomiczne i zatrudnienie, aby uciec od nietolerancji religijnej lub represji politycznych, a nawet aby handlować i podróżować do nowych miejsc., Historyk Robin Cohen (1995) zidentyfikował pewne odrębne okresy migracji lub wydarzenia, które miały miejsce w ciągu ostatnich czterech stuleci.,Manent osadnictwo w koloniach (od 1500 do połowy XIX wieku)
migracja w Europie, Afryce i Azji (począwszy od XVII wieku)
migracja w Europie miała miejsce w okresie nowożytnym, ponieważ Grupy religijne, takie jak Żydzi i hugenoci, starały się uniknąć prześladowań, a ze względów ekonomicznych rolnicy migrowali w celu znalezienia pracy w nowo powstających gałęziach przemysłu., Migracja sezonowa lub cyrkulacyjna, która jest określeniem osób, które co roku wyjeżdżają do innego kraju, a następnie wracają do domu, była rutynowym czynnikiem w życiu pracowników w XVII i XVIII wieku.
Afryka ma również bogatą historię ruchu ludności, która sięga okresu kolonialnego (Afani, 2013). Obejmowały one sezonową lub cyrkulacyjną migrację w celu łowiectwa, rolnictwa lub pasterstwa, migrację w poszukiwaniu większego bezpieczeństwa i utrzymania, w celu uniknięcia klęsk żywiołowych i działań wojennych, w celu handlu i pielgrzymek., Na przykład migracja z Nigerii w XVII-XVIII wieku była często związana z pielgrzymkami do miejsc religijnych na Półwyspie Arabskim.
Handel zawsze odgrywał ważną rolę w mobilności ludzi w Azji. Arabscy i chińscy kupcy podróżowali po dobrze ugruntowanych szlakach morskich na Półwysep Malajski oraz archipelagi Indonezyjskie i Filipińskie. Istniały również dobrze ugruntowane szlaki handlowe między Indiami, Półwyspem Arabskim i Afryką Zachodnią., Migracja wahadłowa była częstą cechą życia zawodowego kowali, akrobatów i śpiewaków, którzy podróżowali w małych grupach społecznych w Azji Południowej.
stałe osadnictwo na koloniach (od 1500 do połowy XIX wieku)
Po europejskiej kolonizacji północy i Ameryka Południowa (a także australia i Nowa Zelandia), miała miejsce duża migracja ludności z Europy (na przykład ojcowie pielgrzymi, którzy opuścili Plymouth w 1620 roku), którzy osiedlili się na stałe w tych regionach., Europejska kolonizacja obu Ameryk rozpoczęła się w 1500 roku i nabrała tempa w XVIII i na początku XIX wieku. Różne kraje w Europie, w tym Wielka Brytania, Hiszpania, Portugalia, Niemcy, Holandia i Francja promowały rozliczanie swoich obywateli za granicą (Tinker, 1995).
ta migracja przyczyniła się do ustanowienia dominacji Europy nad dużymi częściami świata. Europejscy osadnicy często przynosili nowe choroby rdzennym społecznościom w skolonizowanych regionach, które zdziesiątkowały rdzenną ludność., Kampanie wojskowe i wzrost liczby osadników spowodowały, że społeczności lokalne straciły własność i dostęp do swoich ziem.
niewolnictwo (od 1550 do końca XVIII wieku)
handel niewolnikami był jedną z największych masowych migracji siły roboczej w historii ludzkości., Pierwszy statek niewolników wypłynął z Afryki do Indii Zachodnich w 1550 roku, aby zaspokoić potrzebę intensywnej pracy polowej na plantacjach cukru i tytoniu należących do białych osadników. Szacuje się, że ponad 10 milionów Afrykańczyków zostało przymusowo wywiezionych z Afryki Zachodniej do obu Ameryk jako niewolnicy, z których wielu zmarło podczas podróży. Duża liczba ludzi zginęła również z rąk afrykańskich kupców, którzy organizowali najazdy i przymusowy Marsz niewolników z ich domów na wybrzeże., Afrykańscy niewolnicy byli również narażeni w oczekiwaniu na sprzedaż w budynkach zwanych „fortami niewolników” i na pokładzie statków niewolników, które wiozły ich przez Atlantyk. Historycy szacują, że tyle osób zginęło w Afryce, ile zostało wywiezionych z kraju. Obecnie szacuje się, że około 40 milionów ludzi w obu Amerykach i na Karaibach pochodzi od niewolników.
na początku XVIII wieku Wielka Brytania stała się wiodącą na świecie potęgą handlu niewolnikami., Ostatnie badania własności niewolników w Wielkiej Brytanii oszacowały, że aż jedna piąta bogatych wiktoriańskich Brytyjczyków czerpała całość lub część swoich fortun z gospodarki niewolniczej.
handel niewolnikami na dużą skalę w Afryce zakończył się pod koniec XIX wieku. W XIX wieku wszystkie formy niewolnictwa zostały zniesione przez ustawodawstwo w różnych krajach Europy, obu Ameryk i Kolonii., W 1834 roku, kiedy weszła w życie ustawa o abolicji niewolnictwa brytyjskiego, znosząca niewolnictwo na większości terytorium Imperium Brytyjskiego, brytyjscy właściciele niewolników otrzymali od rządu odszkodowanie, które wyniosło miliardy funtów w dzisiejszych pieniądzach.
podyskutuj
praca najemna (1834-1917)
kredyt:
Kiedy niewolnictwo się skończyło, niewolnicy pracujący na plantacjach w koloniach brytyjskich zostali zastąpieni inną formą pracy niewolniczej – zatrudnionej. Zatrudniani robotnicy pochodzili głównie z Indii i Chin. Od 1834 do końca I wojny światowej Wielka Brytania przetransportowała około 2 milionów indyjskich pracowników do 19 Kolonii, w tym Fidżi, Maurytyjskich, Wysp Karaibskich, części Ameryki Południowej, Sri Lanki i Azji Południowo-Wschodniej (Tinker, 1993)., Chiny były kolejnym największym źródłem zatrudnianych robotników, którzy zostali przetransportowani do Ameryki, Filipin i Wysp Karaibskich.
Doprowadziło to do nieuczciwych praktyk, takich jak wprowadzanie w błąd informacji o pracy, płacach i najczęściej odległości od Kolonii, do której transportowano pracowników, oraz poprzez porwania i przymusowy transport (zwłaszcza w Chinach)., Trudne warunki w podróży do Kolonii i złe warunki pracy na plantacjach sprawiły, że wielu zatrudnionych robotników zmarło w okresie niewoli. Chociaż zatrudniani robotnicy byli wolnymi Mężczyznami i kobietami związanymi umową o pracę, w rzeczywistości ich sytuacja nie przypominała sytuacji niewolników przed nimi. Warunki w pracy były słabe, płace często niższe niż obiecywano, A godziny były długie.
opozycja polityczna wobec ustroju pracy indyjskiego ruchu nacjonalistycznego narastała od końca XVIII wieku., Mahatma Gandhi, lider indyjskiego ruchu niepodległościowego, z powodzeniem zwrócił uwagę na ucisk i wyzysk indyjskich robotników w RPA. Rząd brytyjski oficjalnie zakończył system indenture w swoich koloniach w 1917 roku.
wyjaśnij
migracja do Nowego Świata (1800-1930)
kredyt:
Ta faza migracji międzynarodowej jest związana z powstaniem Stanów Zjednoczonych Ameryki jako potęgi przemysłowej i uprzemysłowieniem Australii i Nowej Zelandii., Migranci starali się uciec od ubóstwa i represyjnych politycznie reżimów w swoich krajach w Europie i motywowani perspektywą możliwości ekonomicznych osiadłych w obu Amerykach i byłych koloniach Nowego Świata.
szacuje się, że około 48 milionów ludzi opuściło Europę między 1800 a 1930 (Massey et al., 1998). Spośród nich około ośmiu milionów ludzi wyemigrowało z Wysp Brytyjskich, w tym ponad milion, którzy opuścili Irlandię po klęsce głodu ziemniaczanego w latach 1845-47., XX wieku.
migracja po II wojnie światowej (późne lata 1940-1960)
kredyt:
ten okres migracji miał miejsce, gdy był potrzebny w powojennych wysiłkach odbudowy w Europie i do obsługi boomu gospodarczego w Europie, Ameryce Północnej i Australii. Migranci z byłych kolonii na Karaibach i w Azji Południowej przybyli, aby znaleźć pracę w Wielkiej Brytanii, migranci z Turcji udali się do Niemiec, a ci z byłych kolonii francuskich w Afryce Północnej udali się do Francji.,
dla niektórych kategorii migrantów, takich jak Ci z Wielkiej Brytanii do Australii, ta migracja była postrzegana jako stały ruch, który był zachęcany przez przyjmujący naród – kosztował zaledwie 10 funtów (poniżej jednej dziesiątej zwykłego kosztu) za bilet umożliwiający ludziom migrację do Australii (stąd znany jako „dziesięć funtów poms”). Wiele innych grup migrantów, takich jak migranci z Turcji do Niemiec, otrzymało tymczasowe wizy jako „pracownicy gościnni”. Wielu z tych migrantów zarobkowych, w tym migrantów z Azji Południowej do WIELKIEJ BRYTANII, osiedliło się w kraju przyjmującym.,
migracja po latach 70.
kredyt:
od lat 70., różnorodność krajów wysyłających i docelowych wzrosła fenomenalnie. Poza tradycyjnymi krajami przyjmującymi imigrację w obu Amerykach, Europie Zachodniej oraz Australii i Nowej Zelandii, szereg innych krajów przyciąga rosnącą populację migrantów., Należą do nich kraje, które historycznie były narodami emigracji, takie jak Włochy, Hiszpania i Portugalia. Ponadto eskalacja cen ropy naftowej i wynikający z tego boom gospodarczy w regionie Zatoki Perskiej doprowadziły do masowej imigracji do tych krajów w celu zaspokojenia popytu na siłę roboczą, choć większość z nich nie jest migracją trwałą. Odnotowano również wzrost migracji zarobkowej do nowo uprzemysłowionych krajów Azji, takich jak Tajlandia, Malezja, Hongkong i Singapur, z biedniejszych krajów Azji, takich jak Birma i Bangladesz.,
Ta faza migracji ma cechy, które odróżniają ją od wcześniejszych okresów migracji. Według ONZ odsetek migrantek zwiększył się z biegiem lat. W 2005 r.prawie połowa migrantów na świecie to kobiety: w Europie, Ameryce Łacińskiej i na Karaibach, w Ameryce Północnej, Oceanii i byłym ZSRR było więcej migrantów płci żeńskiej niż męskiej (Koser, 2007: 6). Podczas gdy kobiety tradycyjnie migrowały, aby dołączyć do swoich partnerów lub rodzin lub migrowały razem ze swoją rodziną we wcześniejszych okresach, coraz większa liczba kobiet migruje niezależnie., Kobiety te są migrantami pracy, często głównymi zarobkami dla swoich rodzin .
kolejna zmiana polega na tym, że w przeciwieństwie do wcześniejszych faz, kiedy migracja miała większe szanse zakończyć się stałym osiedlaniem, migracja tymczasowa i cyrkulacyjna znów nabiera znaczenia. Ludzie częściej niż we wcześniejszych okresach migrują więcej niż jeden raz w życiu, do różnych krajów i wracają do swojego pierwotnego kraju.,