prawo tarczy
Statut przyznający dziennikarzom przywilej nieujawniania w postępowaniu sądowym informacji poufnych lub źródeł informacji uzyskanych w ramach ich kompetencji zawodowych. Ograniczają lub zakazują stosowania pewnych dowodów w przypadkach przestępstw seksualnych, takich jak dowody dotyczące braku czystości ofiary.,
Ustawa o tarczy dziennikarskiej
Ustawa o tarczy dziennikarskiej, która zapewnia dziennikarzom przywilej ochrony swoich źródeł, są kontrowersyjne, ponieważ przywilej musi być równoważony z różnymi konkurencyjnymi interesami rządowymi, takimi jak prawo rządu do zatrzymywania przestępców i zapobiegania zakłóceniom śledztwa wielkiej ławy przysięgłych. Mimo to większość państw uchwaliła takie ustawy, opierając się na pierwszej poprawce gwarantującej Wolność prasy. Nie ma jednak federalnego prawa tarczy dziennikarskiej, ponieważ USA, Sąd Najwyższy odmówił zinterpretowania Pierwszej Poprawki jako upoważniającej dziennikarza do przywileju.
za obecnymi statutami państwowymi stoi długa historia, która zapewnia dziennikarzom przywilej ochrony źródeł ich informacji. Starszy brat Benjamina Franklina, James, został uwięziony za odmowę ujawnienia źródła historii, którą opublikował w swojej gazecie., Pierwszy zgłoszony przypadek nastąpił jednak dopiero w 1848 roku, kiedy dziennikarz został uwięziony za obrazę Senatu za odmowę ujawnienia, kto dał mu kopię tajnego proponowanego Traktatu zakończenia wojny meksykańsko-amerykańskiej (Ex Parte Nugent, 18 F. Cas. 471 ). Podobne konflikty między pragnieniem dziennikarza, aby utrzymać źródła w tajemnicy, a żądaniami sądów lub legislatur do ujawnienia trwały przez cały XIX wiek., Na początku 1900 roku dziennikarze wielokrotnie byli przyprowadzani na świadka, aby ujawnić swoje źródła w rosnącej liczbie wiadomości o niepokojach pracowniczych i korupcji miejskiej.
te wczesne konflikty doprowadziły do rozwoju kilku teorii prawnych, które uzasadniały odmowę ujawnienia przez reportera., Przykładowo dziennikarze utrzymywali, że działali zgodnie z dziennikarskim kodeksem etycznym, że ich pracodawcy nie pozwolili im ujawnić swoich źródeł, że polegali na przywileju przeciwko Samooskarżaniu, oraz że wymuszone ujawnianie źródeł było równoznaczne z pobieraniem zastrzeżonych informacji. Jednak sądy powszechnie nie akceptowały żadnej z tych teorii, ponieważ Common Law nie uznawało przywileju reporterów.
legislatury były bardziej otwarte na sytuację dziennikarzy, a państwa zaczęły uchwalać statuty przywilejów, choć powoli., W 1898 Maryland stał się pierwszym stanem, który wprowadził taki przywilej, a 33 lata później New Jersey był drugim stanem, który to uczynił. Do 1973 roku, połowa stanów podążała w tym kierunku. Legislatury uchwalały swoje statuty w oparciu o różne teorie, takie jak twierdzenie, że interes publiczny w swobodnym przepływie informacji jest bezużyteczny bez prawa dziennikarza do dostępu do informacji, i że dziennikarze muszą polegać na poufnych informatorów, aby uzyskać dostęp do informacji., Legislatury zaakceptowały również argument, że dziennikarze mają prawo do przywilejów w swoich zawodach, podobnych do tych lekarzy, prawników lub duchowieństwa. Krytycy zwracają uwagę, że przywilej zawodowy lekarzy, prawników lub duchownych należy do klienta, a nie do profesjonalisty; Klient ma prawo do dochodzenia tego przywileju i zatajania informacji. Krytycy twierdzą również, że dziennikarze nie są w branży usługowej, jak inni specjaliści, którzy mają przywileje.,
państwa, które uchwalały ustawy o ochronie dziennikarskiej, na ogół uchwalały je w sposób pochopny, co skutkowało wieloma różnymi rodzajami ustaw, które często nie zapewniały odpowiedniej ochrony. W rezultacie dziennikarze zaczęli polegać na teorii, że wolność prasy z Pierwszej Poprawki wspiera przywilej dziennikarski.
pod koniec lat 60., wraz z procesem Chicago Eight, grupy antywojennych aktywistów, przywilej reporterów wszedł w nową erę zwiększonej świadomości społecznej i kontrowersji., Duża liczba wezwań prasowych została wydana w tej sprawie, być może w wyniku rosnącego kontradyktoryjnego stanowiska dziennikarzy, którzy w czasie wojny wietnamskiej stali się coraz bardziej sceptyczni wobec urzędników państwowych.
In Branzburg V. Hayes, 408 U. S. 665, 92 S. Ct. 2646, 33 PLN 2d 626, Sąd orzekł, że dziennikarze nie mają prawa na mocy Pierwszej Poprawki do odmowy stawienia się lub zeznawać przed wielką ławą przysięgłych., Trybunał stwierdził, że obciążenie związane z gromadzeniem wiadomości, polegające na nie dopuszczaniu do przywilejów reporterów, nie było wystarczające, aby zastąpić przekonujący interes publiczny w egzekwowaniu prawa i skutecznym postępowaniu przed wielką ławą przysięgłych. Sądy niższe, które interpretowały tę decyzję, robiły tak wąsko. Na przykład ograniczali zakres przywileju do dochodzeń przed wielkimi ławami przysięgłych.
Zgodnie z tą zasadą przywilej określony w prawie państwowym ma być stosowany we wszystkich powództwach i postępowaniach cywilnych., Historia legislacyjna za uchwaleniem Federal Rule of Evidence 501 wskazuje, że Kongres zamierzał zapewnić kwalifikowanym dziennikarzom przywilej. Pojawiło się jednak wiele problemów dotyczących zakresu i stosowania tego przywileju.
jednym z takich dylematów jest ustalenie, do kogo dany przywilej ma zastosowanie. W przeciwieństwie do innych uprzywilejowanych specjalistów, dziennikarze nie są licencjonowani ani certyfikowani w żaden sposób. Wiele statutów państwowych próbuje zdefiniować dziennikarza jako tego, który komunikuje się za pośrednictwem gazety, jest zatrudniony przez gazetę lub którego komunikacja jest klasyfikowana jako ” wiadomości.,”Powstaje wtedy pytanie, czy książki, artykuły z czasopism lub broszury są objęte definicją gazety. Niektóre z szerszych statutów państwowych obejmują te media. Większość ustaw państwowych chroni również audycje telewizyjne i radiowe, choć niektóre ograniczają ochronę do programów „informacyjnych”. Ponadto niektóre sądy uznały, że filmy dokumentalne powinny być objęte zakresem ochrony przywilejów.
kolejne pytanie brzmi, jak należy zdefiniować pojęcie wiadomości. Statuty rzadko definiują ten termin, a niektórzy komentatorzy nie są przekonani, że można opracować odpowiednią definicję., Prawdopodobnie poezja lub dzieła fikcji nie są Wiadomościami, ale jest to trudniejsze pytanie przy rozważaniu sensacji lub plotek. Niektórzy prawnicy opowiadają się za unikaniem rozważań o rzekomej wartości komunikatu i udostępnieniem przywileju tym, którzy ogólnie zdobywają informacje do publicznego rozpowszechniania.
inną ważną kwestią, która pojawia się w statutach państwowych, które chronią tylko Źródła dziennikarza, jest to, czy „źródło” może być tylko informatorem ludzkim, czy może obejmować książkę, dokument, nagranie taśmy lub fotografię., Te i wiele innych kwestii doprowadziło do różnych orzeczeń sądowych opartych na statucie danego państwa i faktach przed Trybunałem.
przepisy dotyczące ochrony przed gwałtem
w kontekście przestępczych przestępstw seksualnych, przepisy dotyczące ochrony przed gwałtem zabraniają pewnych dowodów w procesie, które uważa się za szkodliwe i nękające. Ustawy te nazywane są prawami ochrony gwałtu, ponieważ po raz pierwszy powstały w kontekście przypadków gwałtu.
aż do lat 70., zgodnie z prawem powszechnym w Anglii i Stanach Zjednoczonych, dowody na wcześniejsze zachowania seksualne ofiary gwałtu były zasadniczo dopuszczalne i akceptowane w każdym przypadku gwałtu., Wierzono, że jeśli ofiara gwałtu zgodziła się na seks w przeszłości, była bardziej prawdopodobna, że zgodziła się na akty seksualne, które twierdziła, że są gwałtem. Ten dowód został również przyznany w ramach teorii, że przeszłość seksualna kobiety może być ważna w ocenie jej wiarygodności jako świadka. Przepisy prawa zwyczajowego zniechęcały kobiety do wnoszenia oskarżeń o gwałt z obawy, że zostaną zażenowane i upokorzone podczas procesu.
wielkie postępy w reformowaniu takich zasad poczyniono w latach 70., Wysiłki te były bardzo udane i w ciągu nieco ponad dekady każda jurysdykcja w Stanach Zjednoczonych zreformowała swoje prawa, aby zakazać używania historii seksualnej kobiety w sprawach o gwałt. Specjalne przepisy dowodowe zostały uchwalone na poziomie stanowym i federalnym, aby chronić prywatność ofiary i zachęcać ofiary gwałtu do zgłaszania przestępstw i udziału w ściganiu przestępstw.,
typowe przepisy dotyczące ochrony przed gwałtem przewidują, że w ściganiu za gwałt, próbę gwałtu lub spisek w celu popełnienia gwałtu, reputacja lub opinia dowody wcześniejszego zachowania seksualnego domniemanej ofiary nie są dopuszczalne., Dowody szczególnych przypadków wcześniejszego zachowania seksualnego ofiary są również niedopuszczalne, z wyjątkiem następujących okoliczności: (1) dowody dotyczą zachowania seksualnego między ofiarą a pozwanym i są przedstawiane w celu wykazania zgody; (2) dowody są przedstawiane w celu udowodnienia alternatywnego źródła lub pochodzenia nasienia, choroby lub ciąży; (3) dowody dotyczą bezpośrednio otaczających okoliczności domniemanego przestępstwa; lub (4) dowody o wcześniej czystym charakterze są niezbędne do skutecznego ścigania danego oskarżenia karnego.,
procedura polegająca na wprowadzeniu dowodów objętych przepisami o ochronie przed gwałtem jest również dość typowa. Zasadniczo pozwany musi złożyć wniosek poparty ofertą dowodową, w której pozwany wyszczególnia, jakie dowody chce przedstawić i dlaczego. Sąd zasadniczo wymaga, aby rozprawa odbyła się poza obecnością ławy przysięgłych w celu przeglądu wniosku i wysłuchania argumentów popierających i przeciw wniosku., Jeżeli sąd uzna, że niektóre dowody są dopuszczalne na podstawie jednego z WYJĄTKÓW wynikających z obowiązujących przepisów prawa, należy wydać postanowienie określające zakres materiału dowodowego, który może być dopuszczony.
przepisy dotyczące ochrony przed gwałtem rozszerzyły się o inne dowody, które legislatury uznają za szkodliwe, takie jak ubranie ofiary, które oskarżony próbuje wprowadzić, aby pokazać, że ofiara zgodziła się lub poprosiła o kontakt seksualny., Te statuty państwowe, które ograniczają dopuszczalność ubrań, jednak robią wyjątki, gdy wprowadza się je w celu wykazania walki (lub jej braku) lub dowodu obecności (lub braku) płynów ustrojowych, takich jak nasienie lub krew. Przepisy dotyczące tarczy gwałtu zostały również rozszerzone w większości stanów, aby chronić ofiary wszystkich różnych przestępstw seksualnych, niezależnie od wieku i płci ofiary.
oskarżeni wielokrotnie kwestionowali konstytucyjność przepisów dotyczących ochrony przed gwałtem, ogólnie argumentując, że przepisy naruszają ich prawo do należytego procesu i prawo do konfrontacji z oskarżycielem., Jednak konstytucyjność tych ustaw jest konsekwentnie przestrzegana. W szczególności sądy orzekły, że interes państwa w ochronie ofiar napaści seksualnej przed molestowaniem i upokorzeniem podczas procesu, a także wysoce szkodliwy wpływ takich dowodów na ławę przysięgłych, przeważają nad prawami oskarżonego, które mogą być w to zamieszane.
kolejne odczyty
„Przywilej dziennikarzy dla informacji niepoufnych w Stanach bez prawa tarczy.”Prawo i Polityka Komunikacji 7 (lato).
Morosco, B. Anthony. 1996., Ściganie i obrona przestępstw seksualnych. Bender.
White, John T. 2001. „Zasłona dymna: czy Prawo Ochrony Państwa naprawdę chroni mowę, czy po prostu zapewnia osłonę dla przestępców, takich jak seryjny Podpalacz?”Arizona State Law Journal 33 (jesień).Wright, Charles Alan, and Kenneth W. Graham Jr. 1980. Federalna praktyka i procedura. Ten. 23. St. Paul, Minn. Zachód.