Pierścień wróżki

wiele Folkloru otacza pierścienie wróżki. Ich nazwy w językach europejskich często nawiązują do nadprzyrodzonego pochodzenia; są znane jako rond de sorcières („okręgi czarownic”) w języku francuskim i Hexenringe („pierścienie czarownic”) w języku niemieckim., W niemieckiej tradycji uważano, że pierścienie wróżek oznaczały miejsce tańczenia czarownic w Noc Walpurgii, a Holenderski przesąd twierdził, że kręgi pokazują, gdzie diabeł ustawił swoje mleko. W Tyrolu folklor przypisywał pierścienie wróżek ognistym ogonom latających smoków; gdy smok stworzył taki krąg, nic poza ropuchami nie mogło tam rosnąć przez siedem lat. Europejskie przesądy rutynowo ostrzegały przed wejściem na ring wróżek. Francuska tradycja donosiła, że pierścienie wróżek były strzeżone przez gigantyczne ropuchy, które przeklinały tych, którzy naruszyli kręgi., W innych częściach Europy wejście do pierścienia wróżek skutkowałoby utratą oka. Pierścienie wróżek kojarzone są ze zdrobniałymi duchami na Filipinach.

tradycje zachodnioeuropejskie, w tym angielskie, skandynawskie i Celtyckie, twierdziły, że pierścienie wróżek są wynikiem tańca elfów lub wróżek. Średniowieczny angielski termin elferingewort („pierścień elfów”), oznaczający „pierścień stokrotek spowodowany tańcem elfów”, datowany jest na XII wiek., W swojej historii gotów (1628) szwedzki pisarz Olaus Magnus czyni to połączenie, mówiąc, że pierścienie wróżek są spalone do ziemi przez taniec elfów. Brytyjski folklorysta Thomas Keightley zauważył, że w Skandynawii na początku XIX wieku utrzymywały się wierzenia, że pierścienie wróżek (elfdany) powstały z tańca elfów. Keightley ostrzegł, że wchodząc do elfdanów, intruz może pozwolić intruzowi zobaczyć elfy—chociaż nie było to gwarantowane—to również wpędzi intruza w niewolę do ich złudzeń.,

folklory Wielkiej Brytanii i Irlandii zawierają bogactwo bajek, w tym pomysł, od którego pierścienie wróżek biorą swoją nazwę: zjawiska wynikają z tańca wróżek. W XIX-wiecznej Walii, gdzie pierścienie są znane jako cylch y Tylwyth Teg, wróżki były prawie niezmiennie opisywane jako tańczące w grupie, gdy zostały napotkane, a w Szkocji i Walii pod koniec XX wieku opowieści o pierścieniach wróżek były nadal powszechne; niektórzy Walijczycy twierdzili nawet, że dołączyli do tańca wróżek., Wiktoriańscy folkloriści uważali wróżki i czarownice za spokrewnione, opierając się częściowo na idei, że obie uważano za tańczące w kręgach. Te rajdy są szczególnie związane z księżycowymi nocami, pierścienie stają się widoczne dla śmiertelników dopiero następnego ranka. Lokalne warianty dodają inne szczegóły. Irlandzka tradycja z początku XX wieku głosi, że wróżki lubią tańczyć wokół głogu, tak aby pierścienie wróżek często skupiały się na jednym., Jedna z mieszkanek Balquhidder w Szkocji powiedziała, że wróżki siedzą na grzybach i używają ich jako obiadowych posiłków, a walijska kobieta twierdziła, że wróżki używały grzybów jako parasoli i parasoli. Olaus Magnus w „historii de Gentibus Septentrionalibus” napisał, że blask pierścienia wróżki nie pochodzi z tańca wróżek, które szkodzą jej stopami, ale z Pucka, który odświeża trawę. Legenda Devona mówi, że czarna Kura i kury czasami pojawiają się o zmierzchu w dużym pierścieniu wróżek na skraju Dartmoor., Wersja walijska i Manx w latach 60. usuwa taniec z obrazu i twierdzi, że pierścienie wróżek wyrastają nad podziemną wioską wróżek. Stowarzyszenia te stały się powiązane z konkretnymi witrynami. Na przykład „The Pixies' Church” był formacją skalną w Dartmoor otoczoną pierścieniem wróżek i kamiennym kręgiem na szczycie Cader Idris w północnej Walii, uważanym za popularne miejsce bajkowych tańców. Guernsey Fairy Ring jest również popularnym miejscem tańców na prerii i znanym z tego, że mieszkają tam złe wróżki.,

wiele wierzeń ludowych zwykle maluje pierścienie wróżek jako niebezpieczne miejsca, których najlepiej unikać. Amerykański pisarz Wirt Sikes śledzi te historie ludzi wkraczających na zakazane terytorium i karanych za to do opowieści o Psyche i Erosie. W nim Psyche nie może oglądać swojego kochanka, a kiedy to robi, jej Pałac znika, a ona zostaje sama. Przesąd nazywa kręgi wróżek świętością i ostrzega przed ich naruszeniem, aby Intruz (taki jak rolnik z pługiem) nie rozgniewał wróżek i nie został przeklęty., W irlandzkiej legendzie zapisanej przez Wilde ' a rolnik buduje stodołę na pierścieniu wróżek, mimo protestów sąsiadów. Pewnej nocy zostaje bezsensownie uderzony, a miejscowy „wróżkowy lekarz” łamie klątwę. Rolnik mówi, że marzył, że musi zniszczyć stodołę. Nawet zbieranie rosy z trawy lub kwiatów pierścienia wróżki może przynieść pecha. Zniszczenie pierścienia wróżki jest pechowe i bezowocne; przesąd mówi, że po prostu odrosnie.,

tradycyjny szkocki rymowanka podsumowuje niebezpieczeństwo takich miejsc:

He Wha tills the fairies' green
Nae luck again shall HAE:
and he Wha tills the fairies' ring
Betide him want and wae.
za dziwaczne dni i znużone noce
są jego do końca dnia.
ale on whaczyl pierscien wróżki,
Nae dule ani pine nie zobaczy,
a on whaczyl pierscien wróżki
łatwa smierc nie bedzie.

liczne legendy skupiają się na śmiertelnikach wkraczających do pierścienia wróżek—i ich konsekwencjach., Jednym z przesądów jest to, że każdy, kto wejdzie do pustego pierścienia wróżek, umrze w młodym wieku. XX-wieczna tradycja Z Somerset nazywa pierścień wróżki „galley-pułapką” i mówi, że morderca lub złodziej, który wejdzie na ring, zostanie powieszony. Najczęściej ktoś, kto narusza Obwód wróżki, staje się niewidzialny dla śmiertelników na zewnątrz i może okazać się niemożliwy do opuszczenia kręgu. Często wróżki zmuszają śmiertelnika do tańca aż do wyczerpania, śmierci lub szaleństwa. W walijskich opowieściach wróżki aktywnie próbują zwabić śmiertelników do swoich kręgów, aby z nimi tańczyć., Opowieść z kambryjskich Gór Walii, obecna w XIX wieku, opisuje spotkanie śmiertelnika z pierścieniem wróżki:

… zobaczył Tylwyth Teg, wyglądający jak Mali żołnierze, tańczący na ringu. Wyruszył na scenę biesiadowania i wkrótce zbliżył się do pierścienia, gdzie w gejowskim towarzystwie mężczyzn i kobiet, przyłożyli go do muzyki harfy. Nigdy nie widział tak przystojnych ludzi, ani nikogo tak czarująco wesołego., Skinęli na niego śmiejącymi się twarzami, aby do nich dołączył, gdy pochylili się do tyłu, prawie spadając, wirując wokół i wokół połączonych rąk. Ci, którzy tańczyli, nigdy nie zboczyli z idealnego kręgu; ale niektórzy brzęczeli nad starym cromlechem, a inni gonili się nawzajem z zaskakującą szybkością i największą radością. Jeszcze drugi jeżdżę na niewielki biały koń najpiękniejszy forma … Wszystko to było w ciszy, bo pasterz nie słyszał Harf, choć je widział. Ale teraz zbliżył się do kręgu i w końcu odważył się umieścić stopę w magicznym pierścieniu., W chwili, gdy to zrobił, jego uszy były oczarowane tonami najbardziej melodyjnej muzyki, jaką kiedykolwiek słyszał.

wejście na ring w majową noc lub Halloween było szczególnie niebezpieczne. Jedno ze źródeł w pobliżu Afon fach Blaen y Cae, dopływ Dwyfach, opowiada o Pasterzu przypadkowo zakłócającym krąg ruin, w których wróżki przygotowują się do tańca; pojmują go i trzymają w niewoli, a on nawet żeni się z jednym z nich. W wariantach ze Szkocji zapisanych przez Edwina Sidneya Hartlanda w 1891 r. pierścień zastępuje się pieczarą lub starym młynem.,

wolność od pierścienia wróżek często wymaga interwencji z zewnątrz. Taktyka z początku XX wieku polega na rzucaniu dzikiego majeranku i tymianku w krąg i uwodzeniu wróżek. inny prosi ratownika o dotknięcie ofiary żelazem. Inne historie wymagają, aby Zaczarowana ofiara została po prostu wyrwana przez kogoś z zewnątrz, chociaż nawet to może być trudne: rolnik w Opowieści z regionu Llangollen musi zawiązać linę wokół siebie i zwerbować czterech mężczyzn, aby wyciągnęli go z kręgu, gdy idzie uratować swoją córkę., Inne metody ludowe polegają na wierze chrześcijańskiej, aby złamać zaklęcie: patyk z drzewa jarzębiny (uważanego za drewno, z którego zbudowano krzyż Jezusa Chrystusa) może złamać klątwę, podobnie jak proste zdanie takie jak „co, na niebiosa”, jak w XIX-wiecznej opowieści z Carmarthenshire. Wspólnym elementem tych rekonwalescencji jest to, że ratownik musi czekać rok i dzień od momentu wejścia ofiary na ring.

śmiertelnicy, którzy tańczyli z wróżkami, rzadko są bezpieczni po tym, jak zostali uratowani od ich fascynacji., Często odkrywają, że to, co wydawało się być tylko krótkim wypadem do krainy baśni, w rzeczywistości było znacznie dłuższe w Królestwie śmiertelników, być może tygodnie lub lata. Osoba uratowana z pierścienia wróżek może nie pamiętać ich spotkania ze spritami, jak w historii z Anglesea nagranej w 1891 roku. W większości opowieści ocaleni intruzi stoją przed ponurym losem. Na przykład, w legendzie z Carmarthenshire, zapisanej przez Sikes, człowiek zostaje uratowany z pierścienia wróżki tylko po to, aby rozpadnąć się w pył. W bajce z Mathavarn, Llanwrin Parish, ocalały z pierścienia wróżek moulders away, gdy zjada swój pierwszy kęs jedzenia., Kolejną słabością wydaje się żelazo; w Opowieści z regionu Aberystwyth dotyk metalu powoduje zniknięcie uratowanej kobiety.

niektóre legendy twierdzą, że jedynym bezpiecznym sposobem na zbadanie pierścienia wróżki jest bieganie wokół niego dziewięć razy. Daje to możliwość usłyszenia tańczących i igraszujących pod ziemią wróżek. Zgodnie z dwudziestowieczną tradycją Northumberland, musi to być zrobione podczas pełni księżyca, a biegacz musi podróżować w kierunku słońca; aby przejść widdershins pozwala wróżkom umieścić biegacza pod ich kołysaniem., Okrążenie pierścienia po raz dziesiąty jest ryzykowne i niebezpieczne.{Keightley zapisał podobną tradycję z Northumberland w 1828 roku: „dzieci ciągle biegają tą liczbą, ale nic nie skłoni ich do odważenia się na dziesiąty bieg.”Historia z początku 20 wieku Anglia mówi, że śmiertelnik może zobaczyć sprites bez strachu, jeśli przyjaciel kładzie stopę na osoby wychodzącej poza obwód kręgu. Inny przesąd mówi, że noszenie kapelusza do tyłu może zmylić wróżki i uniemożliwić im wciągnięcie użytkownika do pierścienia.,

choć mają silne skojarzenia z zagładą, niektóre legendy malują kręgi wróżek jako miejsca płodności i fortuny. Walijskie przekonanie ludowe głosi, że owce górskie, które jedzą trawę pierścienia wróżki, kwitną, a plony zasiane z takiego miejsca okażą się bardziej obfite niż te z normalnej ziemi. Ludowe wierzenie zapisane w wyroczni Ateńskiej twierdzi, że dom zbudowany na baśniowym kręgu przyniesie dobrobyt jej mieszkańcom., Podobnie legenda z Pont y Wern mówi, że w XIII lub XIV wieku mieszkańcy miasta Corwrion oglądali wróżki tańczące w pierścieniu wokół świecącego robaka w każdą niedzielę po kościele w miejscu zwanym Pen y Bonc. Dołączyli nawet do sprite ' ów w ich uciechach. Legenda przetrwa w rymie: „z wróżkami zwinnie tańczącymi wokół / świecący robak na wznoszącej się ziemi.”John Rhys nagrał walijską opowieść w 1901 roku, która opowiada o człowieku, który rzekomo żył po stronie Berwyn, nad proporcem Cwm, na początku XIX wieku., Mężczyzna zniszczył Gniazdo wież na drzewie otoczonym pierścieniem wróżki. W podzięce, wróżki dawały mu pół korony każdego dnia, ale zatrzymał się, gdy powiedział swojemu przyjacielowi, „bo złamał zasadę uczciwych ludzi, czyniąc ich liberalizm znany”. Jednak wróżki nie są pozbawione klątw, a opowieści często opowiadają o spritach żądających zemsty.

LiteratureEdit

pierścienie wróżek pojawiają się w pracach europejskich autorów, dramaturgów i artystów od XIII wieku. W swoim Arturiańskim romansie Meraugis de Portlesguez, Raoul de Houdenc opisuje scenę wyraźnie wywodzącą się z celtyckiej opowieści o pierścieniu wróżek: tytułowy bohater odwiedza Château des Caroles i widzi krąg kobiet i rycerza tańczących wokół sosny na dziedzińcu zamkowym. Meraugis nie jest w stanie zwalczyć intensywnego pragnienia przyłączenia się, uwalniając w ten sposób poprzedniego rycerza z zaklęcia., Meraugis jest bezradny opuścić taniec, dopóki, dziesięć tygodni później, inny rycerz dołącza do niego i uwalnia go. Kręgi wróżek pojawiają się w utworach kilku elżbietańskich poetów i dramaturgów. William Szekspir nawiązuje do nich w Sen Nocy Letniej, Akt II, Scena I („i służę królowej wróżek, / rosę jej kule na zielono” i „tańczyć nasze pierścienie do gwiżdżącego wiatru”), i burza, Akt V, Scena I:

…, wy demi-marionetki, które
bimberem robią zielone kwaśne pierścienie,
których nie gryzie owca, a wy, których rozrywką
jest robienie grzybów północy, którzy radują się
usłyszeć uroczystą godzinę policyjną …,

współczesny Szekspirowi Thomas Randolph mówi o pierścieniach wróżek w swoich Amyntach, czyli niemożliwym posagu (1638), a Michael Drayton opisuje jeden w Nimfidii: Dwór wróżek:

i w ich kursach sprawiają, że okrągły
w łąkach i w znaleziono bagna,
z nich tzw. baśniową ziemię,
z której mają utrzymanie.

bajki stały się szczególnie popularne w epoce wiktoriańskiej., Thomas Hardy używa pierścienia wróżki jako symbolu utraconej miłości w Mayor of Casterbridge (1886); postać Michaela Hencharda podaje pierścień wróżki i pamięta, że ostatni raz widział tam swoją żonę Susan, kiedy sprzedał ją marynarzowi w pijackim gniewie. Poeci wiktoriańscy, którzy w swoich utworach nawiązywali do pierścieni wróżek, to m.in. Elizabeth Barrett Browning, Eliza Cook, Robert Stephen Hawker, Felicia Hemans, Gerald Massey i Alfred, Lord Tennyson.W. H. Cummings skomponował kantatę The Fairy Ring, a William Butler Yeats napisał o nich In The Land Of Heart ' s Desire (1894).,

artedit

kręgi wróżek pojawiają się w sztuce europejskiej co najmniej od XVIII wieku. Na przykład William Blake namalował Oberona, Tytanię i Pucka z tańczącymi wróżkami, przedstawiając scenę ze Snu nocy letniej Szekspira, około 1785 roku, a Daniel Maclise namalował Fauna i wróżki około 1834 roku. Obrazy wróżek tańczących w kręgach stały się ulubionym tropem malarzy w okresie wiktoriańskim., Z jednej strony artyści byli naprawdę zainteresowani kulturą, którą reprezentowały takie obrazy, a z drugiej, wróżki mogły być przedstawiane jako podniecające akty i Półnagi bez obrażania wiktoriańskich obyczajów, co uczyniło je popularnym tematem kolekcjonerów sztuki. Przykładami wiktoriańskich obrazów z pierścieniami wróżek są Come to these Yellow Sands (1842) Richarda Dadda oraz pojednanie Tytanii i Oberona (1847) Josepha Noela Patona.,

• pierścienie wróżek w sztuce

• Faun and the Fairies (1834) by Daniel Maclise

• come to these yellow Sands (1842) by Richard Dadd. Obrazy nagich i półnagich wróżek tańczących w pierścieniach stały się popularne w epoce wiktoriańskiej.

• Pierścień wróżki; Zaczarowana Piper (ok., 1880) autorstwa Williama Holmesa Sullivana

• chociaż Królestwo wróżek może być postrzegane jako życzliwe, z drugiej strony, według wielu opowieści ludowych inwazja pierścienia wróżek jest niebezpieczna dla mężczyzn. Pierścienie wróżek Richarda Doyle ' a, 1875.

• Drzeworyt koła wróżek z XVII-wiecznej księgi chapboxa