nekrolog Debbie Reynolds

Kiedy Debbie Reynolds, ubrana w skąpą różową sukienkę z klapką, wyskoczyła z ogromnego tortu na Hollywoodzkiej imprezie w „Singin' in the Rain ” (1952), jednocześnie stała się gwiazdą ekranową.

w rzeczywistości był to szósty filmowy występ Reynoldsa, który zmarł w wieku 84 lat, ale jej pierwsza główna rola. Obsadę niedoświadczonego 19-latka podjęli Gene Kelly i Stanley Donen, współreżyserzy klasycznego musicalu MGM o początkach talkies., Hazard się opłacił, ale nie bez potu i stresu.

„były czasy, kiedy Debbie bardziej interesowała się grą na waltorni gdzieś w Dolinie San Fernando lub uczestniczeniem w spotkaniu Harcerek” – wspominała Kelly. „Nagle nie zdawała sobie sprawy, że jest gwiazdą filmową. Sama Reynolds przyznała później: „byłam taka zdezorientowana. Wydawało mi się to głupie … zgłaszanie się do studia o 6 rano, sześć dni w tygodniu i zdjęcia do północy. Nie wiedziałem nic o show biznesie.

„wiele się nauczyłem od Gene 'a” – dodała., „Jest perfekcjonistą i zdyscyplinowanym reżyserem-najbardziej wymagającym reżyserem, dla którego kiedykolwiek pracowałem … co jakiś czas krzyczał na mnie i doprowadzał do płaczu. Ale trzeba było dużo cierpliwości, żeby pracować z kimś, kto nigdy wcześniej nie tańczył. To niesamowite, że nadążałam za nim i Donaldem o ' Connorem. Ta mała dziewczynka z Burbank miała dużo ducha.”

Córka Maxene (z domu Harmon) i Raya Reynoldsa, urodziła się jako Mary Frances Reynolds w El Paso w Teksasie. Jej ojciec był mechanikiem kolejowym i stolarzem, który stracił pracę w szczytowym okresie Wielkiego Kryzysu., Po pewnym czasie rodzina przeniosła się do Burbank w Kalifornii, kiedy jej ojciec dostał pracę w Southern Pacific railroad. Po ukończeniu szkoły średniej, Reynolds wzięła udział w konkursie piękności Miss Burbank. Jednym z wymagań był „talent”, który spełniła poprzez synchronizację ust z płytą Betty Hutton śpiewającą ” I 'm a Square in the Social Circle”, co zaowocowało jej kontraktem z Warner Bros. (To Jack Warner dał jej imię Debbie.,), Ale po udziale w komedii Bette Davis June Bride (1948) i wcieleniu się w bąbelkową młodą siostrę June Haver w córce Rosie O' Grady (1950), podpisała kontrakt z MGM, gdzie rozwijała się, bez przerwy, przez lata 50. i na początku 60.

przed zaśpiewaniem w deszczu, Reynolds została zauważona, w tym, co stanowiło cameo, lip-syncinging I Wanna Be Loved by You do głosu piosenkarki Helen Kane w trzech filmach: „I Wanna Be Loved By You”, „I Wanna Be Loved by You”, „I Wanna Be Loved by You”, „I Wanna Be Loved by You”, „I Wanna Be Loved by You”, „I Wanna Be Loved by You”, „I Wanna Be Loved by You”, „I Wanna Be Loved by You”, „I Wanna Be Loved by You”, „I Wanna Be Loved by You”, „I Wanna Be Loved by You”, „I Wanna Be Loved by You”, małe słowa (1950)., W ciągu dwóch tygodni z miłością (1950), jako młodsza siostra ponownie, Tym razem Jane Powell ' s, urocza 5 stóp 2in Reynolds przerwała show z 6 stóp 3in Carleton Carpenter w dwóch numerach: ABBA Dabba Honeymoon i Row, Row, Row, z jej sprytnym stepowaniem zaprzeczającym jej oświadczeniom, że nigdy nie tańczyła przed śpiewaniem w deszczu.,B310a084″>

żywiołowy numer otwierający Charleston Reynolds w jej przełomowym filmie ma jej śpiew i taniec All I Do Is Dream Of You z tuzinem innych dziewcząt chóru; ona utrzymuje się genialnie z Kelly I O' Connor w radosnym powitaniu matinal Good Mornin', tańczyła i śpiewała wokół salonu – mimo że podczas niektórych z trudniejszych kroków, stoi obok i pozwala dwóm mężczyznom tańczyć wokół siebie – i ona wzrusza w lirycznym duecie You Were me with Kelly, który włącza kolorowe światła i łagodny dźwięk.maszyna wiatru na scenie dźwiękowej, aby stworzyć atmosferę make-believe.,

w fabule gwiazda kina niemego, Lina Lamont (Jean Hagen, unforgettable), ma bardzo piskliwy głos do filmów dźwiękowych. W rzeczywistości jednak głos Debbie był dubbingowany przez nieopisaną Betty Noyes, a sama Hagen użyczyła głosu Debbie, dubbingując ją na ekranie, ponieważ Reynolds był wtedy upośledzony przez to, co Donen nazwał „okropnym westernem”.,

musująca Reynolds wystąpiła w serii uroczych młodzieńczych musicali, tym razem używając własnego przyjemnego głosu. I Love Melvin (1953) był jednym z najlepszych, Reynolds ponownie sparował Z O ' Connorem. Film rozpoczyna się musicalem a Lady Loves, w którym Debbie postrzega siebie jako wielką gwiazdę filmową zabieganą przez Roberta Taylora. To daje jej szansę, aby być z klasą, w sposób język-w-policzek sposób. Później pojawia się w dowcipnym akrobatycznym numerze zatytułowanym Saturday Afternoon Before the Game, w którym ubrana jest jak piłka rzucana przez drużynę piłkarską.,

następowały sprawy Dobie Gillis, Give a Girl a Break (oba 1953), Susan spała tu, Athena (oba 1954), Hit the Deck i The Tender Trap (oba 1955). W tej ostatniej, komedii romantycznej, Frank Sinatra jest potwierdzonym kawalerem, a Reynolds jest zdeterminowany, aby uwięzić go w małżeństwie. W tym samym roku 23-letni Reynolds poślubił 27-letniego oszusta Eddiego Fishera., Stali się ulubieńcami magazynów fanów i zagrali w Bundle Of Joy (1956), słabym musicalu Remake komedii Ginger Rogers i Davida Nivena z 1939 roku, który wykorzystał ich osobowość jako szczęśliwą młodą parę i plotki o jej ciąży. (Reynolds urodziła córkę, Carrie, w październiku 1956 roku.,)

tymczasem z musicalem w stanie śmierci, Reynolds pokazała, że może radzić sobie w prostych rolach aktorskich, pierwszy dowód jest w Catered Affair (1956), kawałek hollywoodzkiego realizmu, z Reynolds jako córka rodziców klasy robotniczej (Bette Davis i Ernest Borgnine). Nie udało się to w box office, w przeciwieństwie do Tammy and The Bachelor (1957), który był jednym z największych sukcesów Reynoldsa, z których piosenka przewodnia („I hear the cottonwoods whisp' Rin ' above, Tammy! Tammy! Tammy się zakochała!”) przez wiele miesięcy pozostawał wysoko na liście przebojów., Ten zabawny kawałek kaprysu dał Reynoldsowi, jako zacofanej dziewczynie zakochanej w bogatym mężczyźnie (Leslie Nielsen), archetypową rolę – naiwnej dziewczyny wrzuconej w wyrafinowany świat … i tryumfującej.

w 1957 roku Eddie i Debbie byli drużbą i matroną honorową na ślubie w Acapulco przyjaciela Fishera, impresario Mike ' a Todda Z Elizabeth Taylor. Nieco ponad rok później Todd zginął w katastrofie lotniczej, a Taylor szukał ukojenia w ramionach Fishera, wywołując wielki skandal w Hollywood., Taylor, która została obsadzona w roli wdowy w żałobie, teraz znalazła się w roli wampira, podczas gdy Reynolds był powszechnie i sympatycznie przedstawiany jako skrzywdzona Kobieta. Jednak oburzona moralistyczna opinia publiczna nie była świadoma, że małżeństwo Fisher-Reynolds było już w rozsypce, chociaż nadal grali amerykańskich ukochanych publicznie, głównie dlatego, że Debbie była w ciąży z ich synem Toddem (imieniem Mike) i obawiali się, że rozwód zaszkodzi ich popularności., Ale rozwód był nieunikniony i 12 maja 1959 Taylor, która nawróciła się na Judaizm, gdy poślubiła Todda, poślubiła Fishera w synagodze w Las Vegas.

pomimo, że była rozwiedzioną matką dwójki małych dzieci, Reynolds nigdy nie była bardziej aktywna. W 1959 roku znalazła się wśród 10 najlepszych hollywoodzkich gwiazd box-office ' u i wystąpiła w czterech filmach tego roku: The Goding Game, Say One for Me, the Gazebo i It Started With A Kiss., Żaden z nich nie pobił świata, ale poradzili sobie z jej nieskrępowanym urokiem.,w listopadzie 1960 roku Reynolds wyszła za mąż za magnata sklepu obuwniczego-milionera Harry 'ego Karla i kontynuowała swoją karierę z dodatkową energią, choć jej role niewiele się różniły, niezależnie od tego, czy grała nubilową córkę Freda Astaire 'a w” the Pleasure of His Company”, czy zadziorną młodą wdowę z dwójką dzieci po raz drugi (oba w 1961 roku), czy pionierkę w rozległym westernie Cinerama How the West Was Won (1962), w którym jest jedyną postacią, która przechodzi od pierwszego bębna do ostatniego, starzejąc się od 16 do 90.,

w Niezatapialnej Molly Brown (1964), za którą została nominowana do Oscara, Reynolds rzuca się energicznie w tytułowej roli dziewczyny z backwoods (odcienie Tammy, ale z dodatkową solidnością), która wchodzi do high society i przeżywa Titanica, pokazując wszystko, czego nauczyła się z poprzednich musicali, zwłaszcza w numerach tanecznych Belly Up to the Bar, Boys i I ain ' t Down Yet.

po odegraniu mężczyzny Wskrzeszonego jako kobieta w męczącym Goodbye Charlie (1964) i tytułowej roli w Śpiewającej zakonnicy (1966), pokręconej biografii belgijskiej zakonnicy, która skomponowała hit Dominique, w końcu udało jej się pożegnać z jej ingenue „tomboy” persona i przedstawić dojrzałego dorosłego w rozwód w stylu amerykańskim (1967). Rzadka Hollywoodzka komedia z zębami. Obsada Reynoldsa i Dicka Van Dyke ' a przeciwko typowi jako kłócąca się para, która nie wypowiedziała ani słowa, przygotowując się do łóżka w najlepszej sekwencji., „To była naprawdę trudna część do zdobycia”, skomentował Reynolds. „Producent mnie nie chciał. Nie sądził, że mogę grać zwykłą mężatkę. Myślę, że myślał, że muszę być „diva' d up ” i w musicalu.”

Kiedy Reynolds, teraz w połowie lat 30., zobaczyła, że jej kariera filmowa stopniowo zwalnia do Wirtualnego zatrzymania, na nowo pojawiła się jako artystka kabaretowa, pojawiając się najczęściej na scenie w Las Vegas., Reynolds zwróciła również uwagę na amerykańską telewizję, zaczynając od 18 odcinków Debbie Reynolds Show (1969-70), sitcomu przypominającego I Love Lucy, w którym zagrała gospodynię domową z przedmieścia, która ma ambicje zostać reporterką. Przez kolejne cztery dekady regularnie pojawiała się w telewizji. Co jest z Helen? (1971), opowieść o morderstwie campy osadzona w Hollywood lat 30., w której Reynolds i Shelley Winters prowadzą szkołę dla początkującej Shirley Temples, byłby jej ostatnim filmem fabularnym od 20 lat.,

na początku lat 70. jej małżeństwo z Karlem zmierzało do skał, głównie z powodu jego niewierności, ale także dlatego, że zaryzykował obie ich fortuny. Na szczęście Reynolds nadal była bankrutem i zaraz po rozwodzie w 1973 roku zadebiutowała na Broadwayu w musicalu Irene z 1919 roku., Serial, który trwał przez 18 miesięcy, zyskał nominację do Tony ' ego i był pierwszym z kilku musicali scenicznych, w których pojawiała się przez lata: Annie Get Your Gun, Niezatapialna Molly Brown i wśród nich Kobieta Roku.

Reynolds powróciła na duży ekran w latach 90., gdzie pokazała, że nie straciła żadnego komicznego wyczucia, grając wiele słodko brzmiących mam potworów, zachowując wygląd lalki., Były to: matka Alberta Brooksa (1996), jej pierwsza główna rola filmowa od 27 lat, w & Out (1997) i Zack i Reba (1998), a także pojawianie się w 10 odcinkach Will and Grace w telewizji, przedstawiając matkę Grace, niedoszłą gwiazdę, której skłonność do wdawania się w show i impresje przeraża jej córkę. Reynolds była również znana jako matka księżniczki Leii, po tym jak Carrie Fisher znalazła sławę w filmach Gwiezdne Wojny.

oprócz występów, Reynolds miał wiele innych zainteresowań., W 1991 roku kupiła hotel i kasyno w Las Vegas, gdzie wystawiła część swojej bogatej kolekcji zabytkowych hollywoodzkich rekwizytów, scenografii i kostiumów. Jednak po zakończeniu małżeństwa z deweloperem Nieruchomości Richardem Hamlettem w 1996 roku, została zmuszona do ogłoszenia bankructwa w następnym roku. Później ponownie otworzyła swoje muzeum w Hollywood. Reynolds był również niezmordowanym fundatorem dla Thalians (organizacji charytatywnej, która zapewnia usługi zdrowia psychicznego od pediatrii do geriatrii w Los Angeles).,

Carrie Fisher zmarła dzień przed śmiercią matki, po podejrzeniu zawału serca podczas lotu z Londynu do Los Angeles. Reynolds przeżył jej syn, Todd.,