dowiedz się, jak miasta-państwa dały początek nowoczesnym miastom.,
Contunico © ZDF Enterprises GmbH, Mainzobacz wszystkie filmy do tego artykułu
miasto-państwo, system polityczny składający się z niezależnego miasta posiadającego suwerenność nad sąsiadującym terytorium i służącego jako centrum i lider życia politycznego, gospodarczego i kulturalnego. Termin powstał w Anglii pod koniec XIX wieku i został zastosowany zwłaszcza do miast starożytnej Grecji, Fenicji i Włoch oraz do miast średniowiecznych Włoch.,
Akropol starożytnego miasta-państwa Ateny, Grecja.
Neil Beer/Getty Images
Czytaj więcej na ten temat
mezopotamska religia: miasto-państwo i państwo narodowe
div>
we wczesnych czasach dynastycznych, prawdopodobnie tak daleko wstecz, jak historycy mogą prześledzić jego historię, Mezopotamia była podzielona na małe jednostki, tak zwane…,
nazwa została pierwotnie nadana formie politycznej, która skrystalizowała się w klasycznym okresie cywilizacji greckiej. Starożytna grecka nazwa miasta-państwa, polis, pochodzi od cytadeli (Akropol), która oznaczała jego centrum administracyjne; a terytorium polis było zwykle dość ograniczone. Miasta-państwa różniły się od systemów plemiennych lub narodowych wielkością, ekskluzywnością, patriotyzmem i pasją do niepodległości. Pochodzenie miast-państw jest sporne., Jest prawdopodobne, że wcześniejsze systemy plemienne rozpadły się w okresie upadku gospodarczego, a podzielone grupy utworzyły się między 1000 a 800 rokiem p. n. e.jako niezależne jądra miast-państw, które obejmowały półwyspową Grecję, Wyspy Egejskie i zachodnią Azję Mniejszą. W miarę wzrostu liczby ludności i działalności handlowej wysyłali grupy emigrantów, którzy tworzyli podobne miasta-państwa na wybrzeżach Morza Śródziemnego i Morza Czarnego, głównie między 750 A 550 rokiem p. n. e.,
ruiny starożytnego miasta-państwa Sparta, Grecja.
© Lev Levin/. com
tysiące miast-państw, które powstały w ciągu tych wieków, były niezwykłe ze względu na ich różnorodność. Praktykowana była każda odmiana eksperymentu politycznego od monarchii po komunizm, a podstawowe zasady życia politycznego formułowane były przez ich filozofów., Energiczność i intensywność doświadczeń obywateli była taka, że dokonali oni niezrównanego postępu we wszystkich dziedzinach ludzkiej działalności, z wyjątkiem przemysłu i technologii, i położyli podstawy cywilizacji grecko-rzymskiej. Partykularyzm miast-państw był ich chwałą i słabością. Niezdolni do utworzenia stałego związku lub federacji, padli ofiarą Macedończyków, Kartagińczyków i Cesarstwa Rzymskiego, pod którym żyli jako zależne uprzywilejowane społeczności (municipia)., Rzym, który rozpoczął swoją Republikańską historię jako miasto-państwo, prowadził politykę zagranicznej ekspansji i centralizacji rządu, która doprowadziła do unicestwienia miasta-państwa jako formy politycznej w starożytnym świecie.
odrodzenie miast-państw było zauważalne Do XI wieku, kiedy kilka włoskich miast osiągnęło znaczny rozkwit. Przebywali głównie na terytorium bizantyjskim lub utrzymywali kontakt z Konstantynopolem (Stambuł) i dzięki temu mogli w pełni wykorzystać ożywienie handlu wschodniego.,
wśród nich przede wszystkim była Wenecja i Amalfi, ta ostatnia osiągnęła szczyt swojej potęgi handlowej około połowy wieku; inne obejmowały Bari, Otranto i Salerno. Amalfi, przez krótki czas poważny rywal Wenecji, odmówił po poddaniu się Normanom w 1073 roku. Następnie Wenecja otrzymała, przywilejem z 1082, zwolnienie ze wszystkich ceł na terenie Cesarstwa Bizantyjskiego., W XI wieku Piza, naturalny port Toskanii, zaczęła powstawać w wyniku walk z Arabami, których wielokrotnie pokonywała, a Genua, która miała być jej rywalem przez wieki, podążała za nią. Wśród miast śródlądowych—jeszcze mniej rzucających się w oczy—Pawia, która zawdzięczała znaczną część swojego wczesnego dobrobytu roli stolicy Królestwa lombardzkiego, szybko została zdystansowana przez Mediolan; Lucca, przy Via Francigena z Lombardii do Rzymu i przez długi czas rezydencja margrabiów Toskanii, była najważniejszym toskańskim miastem śródlądowym.,
znaczenie ośrodków warownych podczas najazdów węgierskich i Arabskich przyczyniło się do rozwoju miast. Mury miejskie zostały odbudowane lub naprawione, zapewniając bezpieczeństwo zarówno obywatelom, jak i mieszkańcom kraju; Ci ostatni znaleźli dalsze miejsca schronienia w wielu ufortyfikowanych castelli, którymi zaczęto pokrywać okolicę.
podbój przez Normanów południowych Włoch położyło kres postępowi autonomii miejskiej w tym regionie., Niezależnie od tego, czy miało to formę konfliktu z ustalonymi władzami, czy pokojowych przemian, ostatecznym rezultatem ruchu gminnego na północy była pełna samorządność. Początkowo gminy były z reguły stowarzyszeniami czołowych grup ludności miasta, ale wkrótce stały się tożsame z nowym miastem-państwem., Ich pierwszymi przeciwnikami byli często, ale nie zawsze, biskupi; w Toskanii, gdzie władza margrabiów była silna, Święty cesarz rzymski Henryk IV zachęcał do buntu przeciwko swojej rywalce Matyldzie, udzielając rozległych przywilejów Pizie i Lukce w 1081; a śmierć Matyldy umożliwiła Florencji osiągnięcie niepodległości.
pierwszymi organami miasta-państwa były Walne Zgromadzenie wszystkich jego członków (parlamento, concio, arengo) oraz magistrat konsulów., W początkowym okresie Rada zaczęła zastępować nieporęczne Zgromadzenie dla zwykłego biznesu politycznego i legislacyjnego; a wraz z rosnącą złożonością konstytucji pojawiły się kolejne rady, warunki znacznie różniły się w zależności od miasta. W XII wieku urząd konsularny był zwykle monopolizowany przez klasę, która podjęła inicjatywę w tworzeniu gminy. Klasa ta składała się zwykle z drobnych feudalnych lub niefeudalnych właścicieli ziemskich i bogatszych kupców., W Pizie i Genui dominował element handlowy, podczas gdy w części Piemontu Gmina wywodziła się ze związków miejscowej szlachty. Tak więc wczesne miasto-państwo było głównie arystokratyczne. Charakterystyczne dla tych warunków były wieże obronne czołowych rodów, przypominające feudalne zamki wsi., W rzeczywistości we Włoszech nigdy nie było takiego podziału między miastem a wsią, jak na przykład w północnej Francji i w Niemczech; społeczeństwo feudalne przenikało do miast, podczas gdy obywatele nieszablonu byli często właścicielami ziemskimi poza ich murami. Ta więź między miastem a krajem miała stać się silniejsza i bardziej złożona w trakcie wspólnej historii.
od początku podbój wsi (contado) stał się jednym z głównych celów polityki miasta-państwa., Małe ufortyfikowane miasteczka (castelli) i mniejsze obszary wiejskie zostały teraz wchłonięte przez miasta-państwa. Podziały i podziały własności feudalnej, częściowo wynikające z lombardzkiego prawa dziedziczenia, osłabiły wiele domów feudalnych i tym samym ułatwiły podbój, podczas gdy biskupi nie mogli zapobiec rozszerzeniu kontroli wspólnotowej na ich ziemie. Członkowie wiejskiej szlachty poddawani byli pojedynczo i często zmuszani do stawania się obywatelami, inni uczynili to dobrowolnie., Tylko niewielka liczba potężniejszych rodów, takich jak Este, Malaspina, Guidi i Aldobrandeschi, zdołała utrzymać swoją niezależność—i to nie bez częstych strat i ustępstw.