Kepler, amerykański satelita, który wykrył planety pozasłoneczne obserwując—z orbity wokół Słońca-lekkie zaciemnienie podczas tranzytów, gdy ciała te przechodziły przed swoimi gwiazdami. Ważnym celem misji Keplera było określenie odsetka planet znajdujących się w strefach zamieszkiwania ich gwiazd lub w ich pobliżu—czyli odległości od gwiazd, w których może istnieć ciekła woda, a więc prawdopodobnie życie.,Kepler-Satelita Keplera, zbudowany w latach 1975-1998, zbudowany w latach 1975-1998 przez firmę Kepler, zbudowany w latach 1998-1999 przez firmę Kepler.
Wendy Stenzel—misja Keplera/NASA
wykrywanie TRANZYTU planety pozasłonecznej jest bardzo trudne. Na przykład, średnica Ziemi wynosi tylko 1/109 średnicy Słońca, tak że dla zewnętrznego obserwatora układu słonecznego Przejście Ziemi przyciemniłoby moc słońca tylko o 0,008 procent. Dodatkowo, płaszczyzna orbitalna planety musi być wyrównana, aby przejść przed gwiazdą., Ciągła obserwacja bez zakłóceń atmosferycznych lub cykli dzień-noc-niemożliwa z Ziemi-jest niezbędna do misji. Kepler został umieszczony na orbicie heliocentrycznej z okresem 372,5 dnia, dzięki czemu stopniowo zbliżał się do ziemi, unikając w ten sposób efektów magnetosfery, które mogłyby zakłócać misję.
działalność rozpoczęła się około miesiąc po starcie 6 marca 2009 roku. W 2012 roku jeden z czterech kół reakcyjnych używanych do wskazywania sondy nie powiódł się, ale pozostałe trzy były w stanie utrzymać Keplera obserwując jego pole widzenia., Zbieranie danych zakończyło się w maju 2013 roku, gdy zawiodło kolejne koło. Jednak naukowcy opracowali nową strategię obserwacji, aby połączyć dwa pozostałe koła reakcyjne z ciśnieniem promieniowania słonecznego na panele słoneczne Keplera, aby utrzymać statek w tym samym miejscu nieba przez 83 dni. Po 83 dniach światło słoneczne dostało się do teleskopu, a satelita został następnie zwrócony w inny skrawek nieba. Misja K2, która wykorzystała tę strategię, rozpoczęła się w maju 2014 i trwała do października 2018, kiedy sondzie zabrakło paliwa i została wycofana.,
statek posiadał pojedynczy 95-centymetrowy (37-calowy) teleskop, który patrzył na ten sam skrawek nieba (105 stopni kwadratowych). Pierwotnie wybrany obszar znajdował się w gwiazdozbiorze Cygnusa, który znajdował się poza płaszczyzną układu słonecznego, aby uniknąć zamgławiania przez światło rozproszone przez pył międzyplanetarny lub odbijane przez asteroidy. Urządzenia CCD (Charge-coupled devices) działały jako czujniki światła, a nie jako imagery, aby uchwycić niewielkie zmiany jasności gwiazd podczas misji., Scena była wyłączona, tak że każda gwiazda obejmowała kilka pikseli; gdyby gwiazdy nie były rozmazane, piksele w CCD byłyby nasycone i zmniejszałyby precyzję obserwacji. Gwiazdy słabsze od jasności wizualnej 14 zostały odrzucone, ale pozostawiło to ponad 100 000 gwiazd w polu widzenia. Dla gwiazdy z planetą podobną do Ziemi, naukowcy oszacowali, że prawdopodobieństwo obserwacji Keplera, że planeta zaćmiewa swoją gwiazdę wynosi około 0,47%.,
JPL/NASA
pod koniec swojej misji Kepler odkrył 2662 planety pozasłoneczne, około dwóch trzecich wszystkich znanych wówczas Planet. Jeden z nich, Kepler-22b, ma promień 2.,4 razy więcej niż Ziemia i była pierwszą planetą znalezioną w strefie zamieszkania Gwiazdy takiej jak słońce. Kepler-20e i Kepler-20F były pierwszymi planetami wielkości Ziemi, które zostały odkryte (ich promienie są odpowiednio 0,87 i 1,03 razy większe od promienia Ziemi). Kepler-9b i Kepler-9c były pierwszymi dwiema obserwowanymi planetami przecinającymi tę samą gwiazdę. Kepler-186f była pierwszą planetą wielkości Ziemi znajdującą się w strefie zamieszkania swojej gwiazdy. Kepler odkrył od 2 do 12 Planet, które są mniej więcej wielkości Ziemi w strefach zamieszkania ich gwiazd.