prawdopodobieństwo wystąpienia szkodliwego wpływu promieniowania zależy od tego, jaka część ciała jest narażona.
jednostki
USA stosuje inny system, który może prowadzić do nieporozumień. Poniższe Wyjaśnienie skupia się na jednostkach SI.
podczas omawiania promieniowania mierzymy dwa ogólne zjawiska. Mierzymy „aktywność” i „ekspozycję”., Aktywność polega na tym, ile promieniowania wydobywa się z czegoś, niezależnie od tego, czy są to cząstki, czy fale. Ekspozycja mierzy wpływ promieniowania na substancje, które go pochłaniają.
aktywność promieniowania
aktywność promieniowania mierzona jest w międzynarodowej (SI) jednostce zwanej becquerel (Bq). Becquerel liczy, ile cząstek lub fotonów (w przypadku promieniowania falowego) jest emitowanych na sekundę przez źródło. Urządzeniem służącym do pomiaru jest często znany licznik Geigera., Jeśli umieścisz licznik Geigera nad gramem substancji i policzysz 3 kliknięcia na sekundę, radioaktywność tej substancji wyniesie 3 becquerel.
ekspozycja na promieniowanie
ekspozycja na promieniowanie wyraża się na kilka sposobów, aby uwzględnić różne poziomy szkód spowodowanych przez różne formy promieniowania i różną wrażliwość tkanek ciała.
dawka pochłonięta
ekspozycja na promieniowanie mierzona jest w międzynarodowej (SI) jednostce zwanej szarą (Gy)., Ekspozycja na promieniowanie jest równoważna energii „zdeponowanej” w kilogramie substancji przez promieniowanie. Ekspozycja jest również określana jako dawka pochłonięta. Ważną koncepcją jest to, że ekspozycja jest mierzona tym, co promieniowanie robi z substancjami, a nie niczym szczególnym w samym promieniowaniu. Pozwala to na ujednolicenie pomiaru różnych rodzajów promieniowania (tj. cząstek i fal) poprzez pomiar tego, co robią z materiałami.,
szary jest dużą jednostką i dla normalnych poziomów ochrony przed promieniowaniem stosuje się szereg przedrostków:
równoważna dawka
często interesuje nas wpływ ekspozycji na promieniowanie na tkankę ludzką. Wprowadź ilość o nazwie dawka równoważna. Dotyczy to dawki pochłoniętej w tkance ludzkiej do skutecznego biologicznego uszkodzenia promieniowania. Nie wszystkie promieniowanie ma taki sam efekt biologiczny, nawet dla tej samej ilości pochłoniętej dawki. Dawka równoważna jest mierzona w międzynarodowej (SI) jednostce zwanej Sievert (Sv)., Podobnie jak Siwert, Siwert jest dużą jednostką, a dla normalnych poziomów ochrony przed promieniowaniem stosuje się szereg przedrostków:
aby określić dawkę równoważną (Sv), należy pomnożyć dawkę pochłoniętą (Gy) przez współczynnik wagowy promieniowania, który jest unikalny dla rodzaju promieniowania. Współczynnik wagowy promieniowania (WR) bierze pod uwagę, że niektóre rodzaje promieniowania są z natury bardziej niebezpieczne dla tkanek biologicznych, nawet jeśli ich poziomy „depozycji energii” są takie same.
dla promieni rentgenowskich i gamma oraz elektronów absorbowanych przez tkankę ludzką, WR wynosi 1. Dla cząstek alfa wynosi 20., Aby obliczyć siwery z szarości, wystarczy pomnożyć przez WR. Jest to oczywiście uproszczenie. Współczynnik wagowy promieniowania WR przybliża to, co w przeciwnym razie byłoby bardzo skomplikowane obliczenia. Wartości WR zmieniają się okresowo, gdy nowe badania udoskonalają przybliżenia.
dawka skuteczna
prawdopodobieństwo wystąpienia szkodliwego wpływu ekspozycji na promieniowanie zależy od tego, jaka część lub części ciała są narażone. Niektóre organy są bardziej wrażliwe na promieniowanie niż inne. Aby to uwzględnić, stosuje się współczynnik ważenia tkanek (WT)., Jeżeli dawka równoważna dla narządu jest pomnożona przez współczynnik ważenia tkanki dla tego narządu, wynikiem jest dawka skuteczna dla tego narządu. Jednostką dawki skutecznej jest sievert (Sv).
Jeśli narażony jest więcej niż jeden narząd, wówczas dawka skuteczna, E, jest sumą dawek skutecznych dla wszystkich narażonych narządów.