Jak odrzucenie przez Amerykę Żydów uciekających z nazistowskich Niemiec prześladuje dziś naszą politykę uchodźczą

zdesperowani ludzie, uciekający przed przerażającym, żądnym krwi reżimem, próbują znaleźć schronienie w USA. Ale amerykański rząd i społeczeństwo nie chcą ich zaakceptować. Obawiają się, że przyjęcie uchodźców naraziłoby obywateli na niebezpieczeństwo i nie postrzegają kryzysu uchodźczego jako problemu do rozwiązania. Więc się odwrócili.,

To jest to, co prezydent Donald Trump ma zamiar podpisać Ameryki, jeśli powszechne doniesienia są prawidłowe, że jest on na skraju podpisania zarządzenia wykonawczego, który zakazałby wszystkim uchodźcom osiedlania się w USA na 4 miesiące i zakaz syryjskich uchodźców na czas nieokreślony.

już Tu byliśmy.

USA (i inne kraje zachodniej półkuli) mogły uratować przed nazistami tysiące Żydów. W pewnym momencie USA dosłownie odwróciło statek 900 niemieckich Żydów., Wkrótce potem odrzuciła propozycję, aby 20 000 żydowskich dzieci przybyło do USA dla bezpieczeństwa.

w tym czasie Stany Zjednoczone nie wiedziały, jak straszny stanie się Holokaust. Ale Amerykanie wiedzieli, że naziści zachęcają do wandalizmu i przemocy wobec Żydów — wielu Amerykanów zostało zaalarmowanych przez noc Kryształową w 1938 roku, a prezydent Franklin D. Roosevelt wydał oświadczenie potępiające to. Ale Ameryka nie czuła wystarczająco mocno o złym traktowaniu Żydów, aby pozwolić im znaleźć bezpieczną przystań w USA.,

To jest moralna plama na sumieniu narodu i to doprowadziło USA i inne kraje, po wojnie, do stworzenia drogi dla prześladowanych ludzi, aby szukać i znaleźć schronienie.

Współczesna polityka uchodźcza, innymi słowy, jest w dużej mierze odpowiedzią na niepowodzenia epoki Holokaustu. A jeśli Donald Trump podpisze w piątek zarządzenie o uchodźstwie, zrobi to w Międzynarodowy Dzień Pamięci o Holokauście.

The St., Louis: The ship The US turned away

13 maja 1939 roku 935 osób — prawie wszyscy byli niemieckimi Żydami — wypłynęło z Hamburga w Niemczech na statku St.Louis. Louis zmierzał na Kubę, ale dla większości Żydów na pokładzie ostatecznym celem były Stany Zjednoczone. Większość pasażerów ubiegała się o wizy do USA i planowała przenieść się z Kuby do USA, gdy wiza będzie dla nich dostępna.

w tym czasie amerykańskie przepisy imigracyjne ustalały surowe kwoty, które ograniczały imigrację, zwłaszcza z południowej i wschodniej Europy., Niemcy dysponowały stosunkowo dużą kwotą-rocznie można było przyjąć ponad 25 000 imigrantów z Niemiec. Ale USA było dużo bardziej skrupulatne w rozdawaniu faktycznych wiz niemieckich emigrantów (z których większość była Żydami) we wczesnych latach nazistowskich rządów w Niemczech, niż to musiało być. W latach 1933-1938 około 30 000 niemieckich Żydów wyemigrowało do USA — ale rząd wydał tylko 30 procent wiz, które miał dostępne dla Niemców. Tak więc, podczas gdy pasażerowie na St. Louis prawdopodobnie musieli długo czekać, aby wejść do USA, USA z pewnością miały miejsce dla nich.

w międzyczasie pasażerowie przygotowali dokumenty przed podróżą, które umożliwiły im wjazd na Kubę. Na krótko przed wyjazdem z Hamburga Kuba nagle zmieniła politykę wizową i oświadczyła, że stare dokumenty przyjęć nie zostaną przyjęte ze skutkiem natychmiastowym. (Było wiele powodów zmiany polityki, z których żaden nie był dobry, a jednym z nich był zwykły stary antysemityzm.)

kilku pasażerom St.Louis udało się uzyskać nowe wizy przed opuszczeniem statku. Pozostałe 900 nie., Kiedy statek dotarł na Kubę, tylko 26 pasażerów mogło wysiąść.

Łódź przez kilka dni zacumowała w Hawanie. Jeden pasażer, Max Loewe – który przeżył nazistowski obóz koncentracyjny-próbował popełnić samobójstwo, zamiast zostać odesłanym do Europy. Loewe ' owi pozwolono opuścić statek i przewieźć go do szpitala. Ale jego żona i dzieci nie mogły go tam odwiedzać; trzymano ich na pokładzie.

amerykańskie organizacje żydowskie próbowały negocjować z kubańskim rządem, aby wpuścić resztę pasażerów., Same Stany Zjednoczone uważały jednak, że cała sprawa jest „specyficzną i wewnętrzną sprawą Kuby” i nie czuły potrzeby wstawiania się w imieniu uchodźców; szef Wydziału wizowego Departamentu Stanu oświadczył, że USA nie będą naciskać na Kubę, aby przyjęła uchodźców. (Amerykańscy dyplomaci „nieformalnie” namawiali Kubę do ich zabrania, ale stanowczo unikali robienia czegokolwiek formalnie.)

na początku czerwca negocjacje utknęły w martwym punkcie, A St. Louis otrzymał rozkaz opuszczenia wód kubańskich. Zamiast tego skierował się w stronę Miami.

władze USA już ogłosiły, że statek nie będzie mógł wylądować. A kiedy St., Louis dostał się kilka mil od portu w Miami, Straż Przybrzeżna zaczęła śledzić łódź, aby podkreślić punkt.

Prezydent Franklin D. Roosevelt, który kilka lat później użyłby zarządzenia wykonawczego, aby zgromadzić dziesiątki tysięcy Amerykanów pochodzenia japońskiego i umieścić ich w obozach koncentracyjnych, mógł zarządzić, że 900 niemieckich Żydów zostanie dopuszczonych do pobytu. Nie zrobił tego., Obrońcy FDR (podobnie jak jego Biblioteka Prezydencka) podkreślają, że nigdy nie wydał „konkretnego lub oficjalnego rozkazu, aby ich odrzucić.”Ale nie musiał. Jego rząd robił to za niego.

po kilku dniach żeglugi w St.Louis u wybrzeży Miami, negocjacje z kubańskim rządem na dobre się nie powiodły. Statek wyruszył z powrotem przez Ocean Atlantycki, a uchodźców podzielono i wysłano do różnych krajów europejskich.

najszczęśliwsi pasażerowie St.Louis zostali wysłani do Wielkiej Brytanii; wszyscy oprócz jednego przeżyli tam wojnę. Reszta udała się do Holandii, Belgii i Francji — wszystkich krajów, które później zostały zaatakowane przez nazistów i ich Żydów wysyłanych do obozów.

254 pasażerów na St.Louis zginęło w Holokauście.

Kongres odrzucił ustawę o przyjęciu 20 000 żydowskich dzieci uchodźców

na kilka miesięcy przed wypłynięciem St. Louis — w lutym 1939 r. — Sen. Robert Wagner (D-NY) i Rep., Edith Rogers (R-MA) członkowie Kongresu wprowadzili ustawę, która umożliwiłaby 20 000 niemieckich żydowskich dzieci do USA, ponad roczny kontyngent dla niemieckich imigrantów.

o ile możemy powiedzieć, amerykańska opinia publiczna zdecydowanie sprzeciwiła się tej propozycji. Sondaż Gallupa ze stycznia 1939 r. pytał, Czy Amerykanie popierają sprowadzenie do kraju nawet 10 000 niemieckich uchodźców, opinia publiczna prowadziła 2: 1 przeciwko. Ale sondaż nie był jeszcze nauką i możliwe, że społeczeństwo było mniej anty-uchodźcze niż wskazywały metody Gallupa.,

co ważniejsze, politycy nie mieli zwyczaju konsultować sondaży, aby określić nastroje społeczne. Kiedy podkomisje imigracyjne Senatu i Izby odbyły wspólne przesłuchania w sprawie Wagnera-Rogersa w kwietniu, byli bardzo entuzjastycznie nastawieni do tego pomysłu. 1400 Amerykanów napisało niechciane listy do Kongresu z propozycją adopcji dziecka uchodźcy. Aktorka Helen Hayes zeznawała przed komisją i obiecała, że sama przyjmie uchodźcę. Projekt ustawy przeszedł z podkomisji jednogłośnie.

ale ustawa była już przesądzona., Aby dostać się do Sali Senatu lub Izby, musiał przejść przez pełne komisje sądownicze izb. Komisje były zdominowane przez członków z południa i zachodu USA, którzy nie byli zainteresowani przyjmowaniem uchodźców.

południowi i Zachodni członkowie Kongresu już przestraszyli przedstawiciela pro-uchodźczego Emmanuela Cellera przed wprowadzeniem ustawy o przyznaniu niewykorzystanych miejsc na wizę uchodźcom uciekającym z Niemiec — ostrzegając go, że jeśli przedstawi taki pomysł, wymyślą nowe sposoby dalszego ograniczania imigracji., A teraz otwarcie chwalili się, zanim cała komisja miała nawet rozprawę, że mają „11 głosów w kieszeni”, aby zabić ustawę o uchodźstwie dziecięcym.

przeciwnicy ustawy (zarówno w Kongresie, jak i w grupach takich jak Liga ograniczająca imigrację, Amerykańska Koalicja stowarzyszeń patriotycznych i Legion Amerykański) przyjęli podejście „America-first” do odrzucania uchodźców: Ameryka powinna skupić się na pomaganiu własnym potrzebującym i bezdomnym obywatelom, a nie przyjmowaniu kogokolwiek nowego. Ale, jak to często bywa, istniała cienka granica między „America first” a jawną ksenofobią., Żona amerykańskiego komisarza imigracyjnego (który również był kuzynką prezydenta Roosevelta) zeznała, że „20 000 uroczych dzieci zbyt szybko wyrosłoby na 20 000 brzydkich dorosłych.”

zwolennicy ustawy po prostu nie mogli poprzeć tych argumentów. I znowu prezydent Roosevelt odmówił zajęcia stanowiska — i pozwolił ograniczającej się opozycji ponieść ten dzień., Pierwsza Dama Eleanor Roosevelt poparła projekt ustawy, a FDR wyraziła zgodę na jej poparcie jako prywatnego obywatela. Ale tego nie zrobiła, a sam FDR odmówił przyjęcia stanowiska w sprawie ustawy. Kiedy członek Kongresu napisał pytanie, Jakie jest jego stanowisko, jego sekretarz złożył zapytanie jako ” File: No action FDR.,”

kiedy ustawa Wagnera-Rogersa została podjęta przez pełną senacką komisję sądowniczą, przewodniczący Komisji Richard Russell — Południowy Demokrata z Georgii, który później, w erze Praw Obywatelskich, stał się najpotężniejszym segregacjonistą Senatu — zmienił ją tak, że 20,000 żydowskich dzieci uchodźców będzie liczyć się z kontyngentem niemieckich imigrantów na rok. To całkowicie zaprzeczyło celowi ustawy, a restrykcjoniści o tym wiedzieli. 30 czerwca został wycofany z komisji, ale nikt nie był już zainteresowany wprowadzaniem go w życie i nie podjęto żadnych dalszych działań w tej sprawie.,

po Holokauście USA uznały pomoc uchodźcom za moralny imperatyw

nie chodzi o to, że Stany Zjednoczone nie były zainteresowane pomocą żydowskim uchodźcom uciekającym przed nazistami w latach 30. Ale USA po prostu nie sądziły, że są zobowiązane do przyjmowania samych Żydów.

Po II wojnie światowej to się zmieniło. Społeczność międzynarodowa uznała znaczenie Pomocy Uchodźcom.,

w 1950 roku ONZ powołało Urząd Wysokiego Komisarza ds. uchodźców, a w następnym roku uchwalono Konwencję o Uchodźstwie. Ale nawet zanim ONZ zebrała swój akt, Stany Zjednoczone angażowały się w programy uchodźców ad hoc w latach czterdziestych XX wieku w następstwie wojny. To nie była tylko zmiana polityki. To była zmiana postaw. Po II wojnie światowej Stany Zjednoczone zaczęły wierzyć, że mają moralny obowiązek niesienia pomocy ludziom uciekającym przed prześladowaniami. Amerykanie byli z tego dumni. Stał się wartością, którą ludzie widzieli w samej Ameryce.,

„Amerykańskie zobowiązanie do sprowadzania uchodźców do USA naprawdę narodziło się w epoce po ii wojnie światowej”-powiedział mi w zeszłym roku historyk Carl Bon Tempo. „A przykładem epoki sprzed II wojny światowej, który wyróżnia wszystkich, jest to, co stało się z europejskimi uchodźcami, zwłaszcza Żydami, w czasie ucieczki.”

Ameryka spędziła 70 lat na odpokutowaniu za swój grzech, stając się najbardziej przyjaznym krajem na świecie dla uchodźców., Połowa wszystkich uchodźców, którzy zostali na stałe przesiedleni do nowych krajów, zostaje przesiedlona do Stanów Zjednoczonych. To dziedzictwo, z którego Amerykanie są dumni i powinno być. XX wieku Ameryka była najbliżej uhonorowania napisu na Statui Wolności.

ale Ameryka zaczęła być gościnna dopiero po tym, jak była okrutna. Ameryka mogła uratować Żydów przed Holokaustem i ich odrzucić., Statua Wolności stała w 1939 roku, ale tylko dlatego, że Statua powiedziała, że Stany Zjednoczone otworzyły swoje podwoje dla „skulonych mas pragnących oddychać wolno”, nie oznaczało to, że to prawda.

Chodzi o to, co się dzieje, gdy tego nie robimy.