inwazja krajów niskich i Francji

Francuska 800-tysięczna armia była uważana za najpotężniejszą w Europie. Francuzi nie wyszli jednak poza mentalność obronną odziedziczoną po I Wojnie Światowej i opierali się przede wszystkim na Linii Maginota, aby chronić się przed niemiecką ofensywą., Linia Maginota była niezwykle dobrze rozwiniętym łańcuchem fortyfikacji biegnącym od granicy szwajcarskiej naprzeciw Bazylei na północ wzdłuż lewego brzegu Renu, a następnie na północ, nie dalej niż Montmédy, w pobliżu granicy belgijskiej na południe od lasu Ardenów. Linia składała się z szeregu gigantycznych bunkrów i innych instalacji obronnych zbudowanych w głębi, wyposażonych w podziemne urządzenia zaopatrzeniowe i komunikacyjne, połączonych liniami kolejowymi, z wszystkimi ciężkimi działami skierowanymi na wschód na granicę niemiecką., W zależności od linii obrony przed niemieckim atakiem, Francuzi mieli 41 dywizji obsadzających ją lub wspierających, podczas gdy tylko 39 dywizji obserwowało długi odcinek granicy na północ od niej, od Montmédy przez Ardenne i Flandrię do kanału La Manche.,

w swoim planie inwazji na Francję i kraje niskie, Niemcy utrzymali Grupę Armii C generała Wilhelma von Leeba w kierunku Linii Maginota, aby powstrzymać Francuzów od odwrotu od niej, a Grupę Armii B Bocka w dorzeczu dolnej rzeki Maas na północ od Liège i Grupę Armii A Rundstedta w Ardenach. Grupa Armii B składała się z 18 Armii Küchlera, z jedną Dywizją Pancerną i wsparciem powietrznym, do ataku na Holandię, oraz 6 Armii Reichenau, z dwiema dywizjami pancernymi, do natarcia na równinę belgijską., Te dwie armie miałyby do czynienia nie tylko z wojskami holenderskimi i belgijskimi, ale także z siłami, które alianci, zgodnie z ich planem, wysłaliby do krajów niskich, a mianowicie dwie armie francuskie i dziewięć dywizji brytyjskich., Grupa Armii Rundstedta a była jednak znacznie silniejsza, składająca się z 4 Armii Kluge' a, 12 Armii List ' a i 16 armii generała Ernsta Buscha, z 2 dywizją generała Maximiliana von Weichsa w rezerwie, oprócz dużej grupy Pancernej pod dowództwem Paula Ludwiga von Kleista i mniejszej pod dowództwem generała Hermanna Hotha, i liczącej w sumie 44 dywizje, z których siedem było opancerzonych, z 27 dywizjami w rezerwie., Grupa Armii A liczyła więc ponad 1.500.000 ludzi i ponad 1.500 czołgów i uderzyłaby na słaby zawias koła aliantów w Belgię—to znaczy na dwie francuskie armie, 2. generała Charlesa Huntzigera i 9. generała André Corapa, które łącznie zgromadziły tylko 12 Dywizji Piechoty i cztery konne dywizje kawalerii i stanęły odpowiednio na wschód i zachód od Sedanu na najmniej ufortyfikowanym odcinku francuskiej granicy. Wobec tego słabego Centrum Linii alianckiej zmasowane zostały w ten sposób prawie dwie trzecie niemieckich sił na Zachodzie i prawie trzy czwarte jego sił pancernych.,

armia holenderska składała się z 10 dywizji i równowartości 10 więcej w mniejszych formacjach, a tym samym liczyła ponad 400 000 ludzi. Miała ona duże szanse na przetrwanie niemieckiej inwazji, ponieważ atakująca armia niemiecka składała się tylko z siedmiu dywizji, poza siłami powietrznymi, z których mogła korzystać. Holendrzy dysponowali jednak szerokim frontem, bardzo wrażliwym i luźno osadzonym tyłem, nielicznymi czołgami i brakiem doświadczenia w nowoczesnej walce., 10 maja niemiecki atak na Holandię rozpoczął się od zdobycia przez spadochroniarzy mostów w Moerdijk, Dordrechcie i Rotterdamie oraz lądowań na lotniskach wokół Hagi. Tego samego dnia słabo utrzymana linia Peela, na południe od Łuku Maas, została spenetrowana przez niemieckie siły lądowe, a 11 maja holenderscy obrońcy wycofali się na zachód przez Tilburg do Bredy, w wyniku czego Francuska 7 Armia pod dowództwem gen. Henriego Girauda, której czołowe siły posunęły się przez Belgię przez 140 mil do Tilburga, również wycofała się do Bredy., Niemieckie czołgi miały więc czystą drogę do Moerdijk i przed południem 12 maja znalazły się na obrzeżach Rotterdamu. Tymczasem na północ od Maas, gdzie koncentrowała się większość holenderskiej obrony, Niemcy osiągnęli wąski wyłom na linii Doliny Geld 12 maja, po czym Holendrzy, nie mogąc kontrataku, wycofali się na linię” Twierdzy Holandii ” chroniącą Utrecht i Amsterdam., Królowa Wilhelmina i jej rząd opuścili kraj do Anglii 13 maja, a następnego dnia Naczelny Wódz Holenderski, generał Henri Gerard Winkelman, poddał się Niemcom, którzy zagrozili zbombardowaniem Rotterdamu i Utrechtu, jako miejsc na linii frontu, jeśli opór będzie trwał. W rzeczywistości Rotterdam został zbombardowany, po kapitulacji, przez 30 samolotów przez pomyłkę w komunikacji sygnałowej Niemców.,

wiadomość o ataku Niemiec na kraje niskie, przerażająca dla aliantów, miała jeden skutek, który miał doniosłe znaczenie dla ich fortuny: Chamberlain, którego półgłówne Postępowanie w wojnie było gorzko krytykowane w Izbie Gmin podczas debaty 7-8 maja na temat kampanii w Norwegii, zrezygnował z urzędu wieczorem 10 maja i został zastąpiony na stanowisku premiera przez Churchilla, który utworzył rząd koalicyjny.,w pierwszej fazie inwazji na równinę belgijską na północ od Liège Reichenau dysponował czterema korpusami armijnymi, jednym Korpusem Pancernym i tylko 500 oddziałami powietrznodesantowymi, ale miał również masową współpracę ze strony niemieckiej Luftwaffe, której bombowce i myśliwce nurkujące odegrały ważną rolę w przełamywaniu belgijskiej obrony. Na zachód od Maastricht „dodatek” niepodległego terytorium holenderskiego oddzielającego Belgię od Niemiec, Twierdza Eben Emael, naprzeciwko Maastricht, i linia kanału Alberta stanowiły najważniejszą pozycję obronną Belgów., 10 maja niemieckie wojska powietrznodesantowe wylądowały w szybowcach na szczycie twierdzy i na mostach nad kanałem. 11 maja front belgijski został przełamany, niemieckie czołgi ruszyły na zachód, a część piechoty skierowała się na południe, by zająć Liège od tyłu, podczas gdy Belgowie wycofali się na linię Antwerpia–Namur lub Dyle. Dywizje francuskie i brytyjskie przybyły właśnie na tę linię Dyle, a dwie dywizje pancerne gen. René Prioux wyszły z niej, by przeciwstawić się niemieckim atakom., Jednak po wielkiej bitwie 14 maja Czołgi Prioux musiały wycofać się na skonsolidowaną linię Dyle, a 15 maja, pomimo udanej obrony przed niemieckim atakiem, Gamelin nakazał porzucenie pozycji, ponieważ wydarzenia dalej na południe uczyniły ją strategicznie nie do utrzymania.

szanse na sukces niemieckiej ofensywy przeciwko Francji zależały od niemieckiego natarcia przez pagórkowaty i gęsty las Ardenów, który Francuzi uważali za nieprzejezdny dla czołgów., Ale Niemcom udało się przerzucić kolumny czołgów przez ten trudny pas kraju dzięki niesamowitej pracy personelu. Podczas gdy dywizje pancerne używały takich dróg przez las, jakie były dostępne, dywizje piechoty ruszyły obok nich, używając polnych i leśnych ścieżek i maszerowały tak szybko przez kraj, że czołowe dotarły do rzeki Mozy zaledwie dzień po tym, jak dywizje pancerne miały.

Decydującymi operacjami we Francji były operacje Grupy Armii Rundstedta A., Czołgi kleista w dniu 10 maja zajęły tylko trzy godziny, aby pokryć 30 mil od wschodniej granicy niepodległego Luksemburga do południowo-wschodniej granicy Belgii, a 11 maja Francuskie dywizje kawalerii, które ruszyły naprzód w Ardenach, aby się im przeciwstawić, zostały zrzucone za rzekę Semois. Do wieczora 12 maja Niemcy przekroczyli granicę francusko-belgijską i nad rzeką Mozą. Obrona tego sektora była prymitywna i była najmniej ufortyfikowanym odcinkiem całego frontu francuskiego., Co gorsza, broniąca się Francuska 2. i 9. armia nie miała prawie żadnych dział przeciwczołgowych ani artylerii przeciwlotniczej, które mogłyby spowolnić Niemieckie kolumny pancerne i zestrzelić ich bombowce nurkujące. Takie było szaleństwo francuskiego przekonania, że niemiecki pancerny pchnięcie przez Ardenne było mało prawdopodobne.

13 maja siły Kleista osiągnęły trzykrotne przekroczenie rzeki Mozy. W Sedanie fala za falą niemieckich bombowców nurkujących uderzyła na francuskich obrońców południowego brzegu., Ten ostatni nie mógł znieść napięcia nerwowego, a wojska niemieckie były w stanie przeprawić się przez rzekę w gumowych łodziach i na tratwach. Ogromne bombardowanie z powietrza było decydującym czynnikiem w przeprawach. Tysiąc samolotów wspierało siły Kleista, podczas gdy tylko kilka francuskich samolotów interweniowało w brawurowy, ale beznadziejny wysiłek, aby pomóc swoim żołnierzom na ziemi. Następnego dnia, po natarciu czołgów, Guderian poszerzył przyczółek Sedan i odpierał Francuskie kontrataki., 15 maja przebił się przez Francuską obronę do otwartego kraju, skręcając na zachód w kierunku kanału La Manche. 16 maja jego siły nacierały na zachód przez prawie 50 mil. Jego przełożeni próbowali zahamować, czując, że tak szybki postęp jest niebezpieczny, ale tempo Niemieckiej jazdy znacznie bardziej zdenerwowało Francuzów, a ich upadek rozprzestrzenił się, gdy korpus Reinhardta dołączył do presji. Gdy kolejne niemieckie czołgi przekroczyły Mozę między Givet i Namur, przełamanie frontu francuskiego miało szerokość 60 mil.,

jadąc pustym korytarzem między rzekami Sambre i Aisne, Czołgi Guderiana przekroczyły rzekę Oise 17 maja i dotarły do Amiens dwa dni później. Giraud, który 15 maja zastąpił Corapa na stanowisku dowódcy francuskiej 9 Armii, był tym samym sfrustrowany jego desperackim planem sprawdzenia Niemców na Oise, a Kleist, w międzyczasie, ustawiając Aisne stopniowo czołgami, dopóki piechota nie pojawiła się, aby ich odciążyć, chronił południowo-zachodnią flankę natarcia przed niebezpieczeństwem kontrofensywy od południa., Gdy 15 maja Niemcy przekroczyli rzekę Aisne między Rethel a Laon, Gamelin powiedział Reynaudowi, że nie ma rezerw w tym sektorze i że Paryż może spaść w ciągu dwóch dni. Po tym Reynaud, choć odłożył natychmiastową decyzję o przeniesieniu rządu do Tours, wezwał generała Maxime Weyganda z Syrii, aby zajął miejsce Gamelina jako głównodowodzącego, ale Weygand przybył dopiero 19 maja.,

Czołgi Guderiana znalazły się 20 maja pod Abbeville, a 22 maja skierował się na północ, by zagrozić Calais i Dunkierce, podczas gdy Reinhardt, przesuwając się na południe od brytyjskich tyłów w Arras, skierował się w kierunku tych samych celów, pozostałych portów, przez które mogły zostać ewakuowane Brytyjskie siły ekspedycyjne (BEF).