analiza skutków rezolucji w Zatoce Tonkin uchwalonej przez administrację Johnsona w czasie wojny w Wietnamie
Encyclopædia Britannica, Inc.Zobacz wszystkie filmy do tego artykułu
incydent w Zatoce Tonkin, złożone wydarzenie morskie w Zatoce Tonkin, u wybrzeży Wietnamu, który został przedstawiony Kongresowi USA 5 sierpnia 1964 roku, jako dwa nieprowokowane ataki Północnowietnamskich kutrów torpedowych na niszczyciele Maddox i Turner Joy z USA., Siódmej floty, a to doprowadziło do rozwiązania Zatoki Tonkin, co pozwoliło prezydentowi Lyndonowi B. Johnsonowi znacznie zwiększyć zaangażowanie wojsk amerykańskich w wojnę wietnamską.
Niszczyciele zostały wysłane w 1964 roku w celu przeprowadzenia rozpoznania i przechwycenia komunikacji wietnamskiej w celu wsparcia działań wojennych w Wietnamie Południowym. W tym samym czasie wietnamska marynarka wojenna podejmowała misję pod nadzorem USA., Departament Obrony atakuje stacje radarowe, mosty i inne tego typu cele wzdłuż wybrzeży północnego Wietnamu. W nocy z 30 na 31 lipca 1964 roku Południowowietnamscy komandosi zaatakowali radar i instalacje wojskowe na wyspach Hon Me i Hon Ngu w Zatoce Tonkin. „Maddox”, podczas patrolu w okolicy, ale prawdopodobnie nieświadomy nalotów, które miały miejsce, zaobserwował kutry torpedowe wysłane w pościg za okrętami Południowowietnamskimi i tym samym wycofał się, ale powrócił 1 sierpnia., Następnego dnia „Maddox” odkrył, że zbliżają się do niego trzy północnokaukaskie kutry torpedowe. „Maddox” wystrzelił strzały ostrzegawcze, ale kutry torpedowe kontynuowały i otworzyły ogień w zamian. Maddox wezwał wsparcie lotnicze z pobliskiego lotniskowca, Ticonderoga. W wyniku ostrzału jeden z kutrów torpedowych został poważnie uszkodzony, ale „Maddox” uniknął obrażeń.
, Z punktu widzenia Maddoxów atak nie był sprowokowany, choć Wietnam Północny był pod wrażeniem, że Maddoxowie brali udział w nalotach na wyspy Hon Me i Hon Ngu.
państwa bezpośrednio zaangażowały się w wojnę w Wietnamie.
Encyclopædia Britannica, Inc.,Zobacz wszystkie filmy dla tego artykułu
w nocy 4 sierpnia, wojska amerykańskie przechwyciły północnowietnamskie komunikaty, które doprowadziły urzędników do przekonania, że Północnowietnamski atak na jego Niszczyciele był planowany. Komunikaty te najprawdopodobniej dotyczyły działań mających na celu uratowanie torpedowca, który został uszkodzony podczas wcześniejszej strzelaniny. Ta noc okazała się burzliwa. „Maddox” i „Turner Joy” wypłynęli w morze, ale obaj poinformowali, że śledzą wiele niezidentyfikowanych statków zbliżających się do ich pozycji., Statki zdawały się płynąć z kilku różnych kierunków i nie dało się ich namierzyć. Oba okręty zaczęły ostrzeliwać kutry torpedowe i ponownie szukały wsparcia z powietrza. Samolot pilotowany przez komandora Jamesa Stockdale ' a dołączył do akcji, lecąc na niskiej wysokości, aby zobaczyć wrogie okręty. Stockdale poinformował, że nie widzi żadnych kutrów torpedowych. Kilka godzin później kapitan John Herrick z „Maddox”, po zapoznaniu się z wydarzeniami, wysłał wiadomość: „przegląd akcji sprawia, że wiele zgłoszonych kontaktów i wystrzelonych torped wydaje się wątpliwe., Dziwaczne efekty pogodowe na radarze i nadgorliwy sonarmen mogły stanowić wiele raportów. … Zaproponuj pełną ocenę przed podjęciem dalszych działań.”
Johnson i jego doradcy zatwierdzili odwetowe ataki na bazy marynarki północnej Wietnamu, gdy tylko pojawiły się doniesienia o pozornym ataku z 4 sierpnia. Co więcej, inny przechwycony raport zdawał się potwierdzać, że atak faktycznie miał miejsce, a więc ostrożność Herricka nie została potraktowana poważnie., Raport ten został jednak źle zinterpretowany. W rzeczywistości był to bardziej szczegółowy raport o akcji 2 sierpnia, a w rzeczywistości nie doszło do ataku 4 sierpnia. Sekretarz obrony Robert McNamara i prezydent Johnson byli jednak przekonani o realiach drugiego ataku i dlatego zwrócili się do Kongresu o przyjęcie rezolucji Zatoki Tonkina.