w większości języków pisanych dowolną odmianą alfabetu łacińskiego, kropka na małej literce i nie jest glifem, ponieważ nie przekazuje żadnego rozróżnienia, a i, w którym kropka została przypadkowo pominięta, nadal może być poprawnie rozpoznana. Jednak w języku tureckim jest to glif, ponieważ język ten ma dwie odrębne wersje litery i, z i bez kropki. Ponadto w sylabariuszach Japońskich wiele znaków składa się z więcej niż jednego oddzielnego znaku, ale generalnie te oddzielne znaki nie są glifami, ponieważ same w sobie nie mają znaczenia., Jednak w niektórych przypadkach Dodatkowe znaki pełnią rolę znaków diakrytycznych, aby odróżnić różne znaki. Takie dodatkowe znaki stanowią glify. Na ogół znak diakrytyczny jest glifem, nawet jeśli jest sąsiadujący z resztą znaku, jak cedilla w języku francuskim lub katalońskim, ogonek w kilku językach, lub skok na polskie „Ł”.
niektóre znaki, takie jak „æ” w języku islandzkim i „ß” w języku niemieckim, mogą być uważane za glify. Pierwotnie były ligaturami, ale z czasem stały się same w sobie znakami; języki te traktują je jako oddzielne litery., Jednak ligatura taka jak „ſi”, która jest traktowana w niektórych krojach jako jedna jednostka, nie jest prawdopodobnie glifem, ponieważ jest to tylko dziwaczny krój pisma, zasadniczo cecha allograficzna i zawiera więcej niż jeden grafeme. W zwykłym piśmie ręcznym nawet długie słowa są często pisane „połączone”, bez wychodzenia pióra z papieru, a forma każdej pisanej litery często różni się w zależności od tego, które litery poprzedzają i następują po niej, ale to nie czyni całego słowa jednym glifem.,
dwa lub więcej glifów o tym samym znaczeniu, używanych zamiennie lub wybranych w zależności od kontekstu, nazywane są wzajemnie allografiami.