osada z 1559 roku dała protestantom kontrolę nad Kościołem Anglii, ale sprawy były inne na poziomie parafii, gdzie katoliccy księża i tradycyjni świeccy mieli dużą większość. Biskupi przez dziesięciolecia starali się narzucić modlitewnik i nakazy niechętnym parafiom. „Przez pewien czas można było podtrzymywać katolicyzm w ramach parafii, fałszując mszę św., nauczając siedmiu sakramentów, zachowując wizerunki świętych, odmawiając różaniec, przestrzegając świąt, postów i zwyczajów”., Z czasem jednak ten „surwiwalowy katolicyzm” został podkopany przez naciski, aby się dostosować, ustępując miejsca Podziemnemu katolicyzmowi całkowicie oddzielonemu od Kościoła Anglii.
stopniowo Anglia przekształciła się w Państwo protestanckie, ponieważ Modlitewnik ukształtował Elżbietańskie życie religijne. W 1580 roku protestanci konformiści (określani przez Christophera Haigha jako „parafialni anglikanie” i „Modlitewni protestanci” Judith Maltby) stali się większością. Starania o wprowadzenie dalszych reform religijnych za pośrednictwem Parlamentu lub za pomocą zwoływania były konsekwentnie blokowane przez królową., Odmowa przyjęcia przez Kościół Anglii wzorców kontynentalnych kościołów reformowanych pogłębiła konflikt między protestantami, którzy domagali się większych reform, a władzami kościelnymi, które priorytetowo traktowały zgodność.,
Rzymsko-Katolicki opór
we wczesnych latach panowania Elżbiety większość katolików miała nadzieję na protestantyzm.wniebowstąpienie miało być tymczasowe, jak to było przed przywróceniem przez Marię władzy papieskiej. Byli księża, którzy przystąpili do modlitewnika, a także odprawiali Msze dla swoich parafian. Inni odmówili podporządkowania się., Duża liczba Dziekanów, archidiakonów, kanonów katedralnych i naukowców (głównie z Oksfordu, ale także z Cambridge) straciła swoje stanowiska. W pierwszych latach około 300 katolików uciekło, zwłaszcza na Uniwersytet w Louvain. Stamtąd napisali i opublikowali dużą część katolickiej pracy polemicznej przeciwko Protestantyzmowi, w szczególności Thomasa Hardinga, Richarda Smytha i Williama Allena. Działał również jako „rząd Kościelny na wygnaniu”, udzielając katolikom w Anglii porad i instrukcji., W 1568 roku założono kolegium angielskie w Douai, aby zapewnić katolicką edukację młodym Anglikom i ostatecznie szkolić nowe przywództwo dla odrestaurowanego Kościoła katolickiego w Anglii. Inni czołowi duchowni Maryjni pozostali w Anglii, aby służyć jako prywatni kapelani katolickiej szlachty i szlachty. Wielu zostało przywódcami podziemnego Kościoła Katolickiego.
katolicy byli zmuszeni do wyboru między uczestnictwem w nabożeństwach protestanckich w celu przestrzegania prawa lub odmowy uczestnictwa. Ci, którzy odmówili udziału w nabożeństwach w Kościele anglikańskim, byli nazywani rekusantami., Większość katolików była jednak „papistami kościelnymi” – katolikami, którzy zewnętrznie dostosowali się do ustanowionego kościoła, zachowując w tajemnicy swoją wiarę katolicką. Bogaci papiści kościelni uczęszczali do kościoła parafialnego, ale mieli Mszę Św. w domu lub wynajęli dwóch kapelanów, jednego do odprawiania modlitewników, a drugiego do odprawiania Mszy Św. Początkowo księża odmawiający radzili świeckim, aby po prostu powstrzymywali się od protestanckiej komunii. Jednak stanowisko to z czasem uległo zaostrzeniu., W 1562, Sobór Trydencki wykluczył wszelkie zewnętrzne konformizm lub Nikodemizm dla katolików: „nie możesz być obecny na takich modlitwach heretyków, lub na ich kazaniach, bez ohydnej obrazy i oburzenia Boga, i to jest o wiele lepiej cierpieć najbardziej gorzkie okrucieństwa niż dać najmniejszy znak zgody na takie niegodziwe i obrzydliwe obrzędy.”Pod koniec 1560 roku rekusancja stawała się coraz bardziej powszechna.
w 1569 r.Bunt Earlów północnych próbował obalić protestancki reżim Anglii. Bunt został pokonany, ale przyczynił się do przekonania, że katolicyzm jest zdradą., Pogląd ten został potwierdzony, gdy Elżbieta została ekskomunikowana przez Papieża Piusa V w lutym 1570 roku. Bulla papieska Regnans in Excelsis zwolniła katolickich poddanych Elżbiety z obowiązku jej posłuszeństwa. Następnie dwóch katolików, John Felton i John Story, zostało straconych za zdradę. Odkrycie spisku Ridolfi-Katolickiego spisku mającego obalić Elżbietę i osadzić Marię, królową Szkotów na tronie – jeszcze bardziej zaalarmowało angielski rząd.
w 1574 r. rekusanci katoliccy zorganizowali podziemny Kościół Rzymskokatolicki, odrębny od Kościoła Anglii., Miał jednak dwie główne słabości: utratę członkostwa, ponieważ papiści kościelni w pełni podporządkowali się Kościołowi Anglii i brak księży. Ten ostatni problem został rozwiązany poprzez utworzenie seminariów do szkolenia i wyświęcania księży angielskich. Oprócz Kolegium angielskiego w Douai powstało Seminarium Duchowne w Rzymie i dwa kolejne w Hiszpanii. W latach 1574-1603 do Anglii wysłano 600 księży katolickich. W 1580 roku pierwsi jezuici przybyli do Anglii.
ekskomunika królowej i przybycie księży seminaryjnych przyniosły zmianę w polityce rządu wobec rekrutów., Przed 1574 r. większość świeckich nie została zmuszona do złożenia przysięgi supremacji, a grzywna 12d za brak służby była źle egzekwowana. Następnie zwiększono wysiłki mające na celu identyfikację rekusantów i zmuszenie ich do podporządkowania się. W 1581 nowe prawo nakazało mu zwolnienie z schizmy i pogodzenie się z Rzymem, a grzywnę za rekusancję zwiększono do 20 funtów miesięcznie (50-krotność wynagrodzenia rzemieślnika). Później egzekucje księży katolickich stały się bardziej powszechne, a w 1585 r., stało się zdradą dla księdza katolickiego, aby wjechać do kraju, jak również dla każdego, kto ma mu pomóc lub schronić się.,
prześladowania z lat 1581-1592 zmieniły charakter Rzymskiego katolicyzmu w Anglii. Duchowni Seminarium byli zależni od rodzin szlacheckich z południowej Anglii. Gdy starsze pokolenie księży rekusantów wymarło, Rzymski katolicyzm upadł wśród niższych klas na północy, zachodzie i w Walii. Bez kapłanów, te klasy społeczne przeniknęły do Kościoła Anglii i katolicyzm został zapomniany. Po śmierci Elżbiety katolicyzm stał się „wiarą małej sekty”, w dużej mierze ograniczonej do gospodarstw szlacheckich.,
Purytanizmedytuj
czołowi protestanci w Kościele Anglii byli przyciągani do kościołów reformowanych w południowych Niemczech i Szwajcarii, kierowanych przez teologów, takich jak Jan Kalwin, Heinrich Bullinger i inni. W Anglii protestanci byli jednak zmuszeni do działania w strukturze kościoła niezmienionej od czasów średniowiecza z tymi samymi potrójnymi nakazami biskupa, kapłana i diakona wraz z sądami kościelnymi, które nadal używały średniowiecznego prawa kanonicznego., Ponadto liturgia pozostawała „bardziej rozbudowana i przypominała starsze formy liturgiczne” i ” nie uwzględniała rozwoju myśli protestanckiej po początkach lat 50.”. Według historyka Diarmaida Maccullocha, konflikty o osadę Elżbietańską wynikają z „napięcia między strukturą Katolicką a teologią protestancką”.,
Thomas Cartwright był wiodącym purytaninem i propagatorem prezbiterianizmu za panowania Elżbiety I
pojawiły się zastrzeżenia co do modlitewnika, w tym pewne formuły i odpowiedzi, Znak Krzyża w chrzcie, nadwyżka i użycie obrączki ślubnej w małżeństwie. Przez całe swoje panowanie Królowa skutecznie blokowała próby Parlamentu i biskupów wprowadzenia dalszych zmian. Biskupi znajdowali się w trudnej sytuacji, polegającej na egzekwowaniu zgodności przy jednoczesnym wspieraniu reform., Było to szczególnie widoczne w latach 1565-1567 podczas sporu o szaty dotyczące odmowy przez niektórych duchownych noszenia stroju duchownego wymaganego przez nakazy Królewskie. Dla wielu protestantów szaty duchowne symbolizowały trwałą wiarę w zakon kapłański oddzielony od zgromadzenia i mogły być interpretowane przez katolików jako afirmacja tradycyjnych doktryn. Biskup Jewel nazwał nadwyżkę „pozostałością błędu”., Ogólnie biskupi uważali ubiór klerycki za adiafor i próbowali znaleźć kompromis, ale królowa wierzyła—że Kościół – a ona sama jako najwyższa Gubernator – ma władzę decydowania o obrzędach i ceremoniach. Ostatecznie Arcybiskup Parker wydał Kodeks dyscypliny dla duchowieństwa zwany Advertisements, a najpopularniejsi i najskuteczniejsi kaznodzieje protestanccy zostali zawieszeni za nieprzestrzeganie zasad.
kontrowersje wokół ubioru podzieliły społeczność protestancką i to właśnie w tych latach na określenie tych, którzy chcieli dalszej Reformacji, wszedł termin purytanin., Niektórzy stracili wiarę w Kościół Anglii jako czynnik reform, stając się separatystami i zakładając podziemne zgromadzenia. Większość purytanów pozostała jednak w Kościele Anglii. Purytanie Ci nie byli bez wpływu, ciesząc się poparciem wpływowych ludzi, takich jak hrabia Leicester, Walter Mildmay, Francis Walsingham, hrabia Warwick i William Cecil.,
w 1572 r. w Sejmie IV Królowej wprowadzono ustawę, która pozwalała protestantom, za pozwoleniem biskupa, na pominięcie ceremonii z modlitewnika z 1559 r., a biskupi mieli dodatkowo upoważnić duchownych do korzystania z liturgii francuskiego i Holenderskiego Kościoła obcego. Rzymscy katolicy nie mieliby jednak takiej wolności. Królowa nie aprobowała, nie lubiła jakichkolwiek prób podważenia koncepcji jednorodności religijnej i własnego osadnictwa religijnego.,
w 1572 r. debata między purytanami a konformistami weszła w nową fazę—rząd kościelny zastąpił szaty jako główny problem. Podczas gdy Parlament nadal się spotykał, Thomas Wilcox i John Field opublikowali upomnienie do Parlamentu, który potępił „nadużycia popowe, które pozostały w kościele angielskim” i Politykę episkopalną. Postulował zorganizowanie kościoła według zasady prezbiteriańskiej., W listopadzie opublikowano drugie upomnienie do Parlamentu-najprawdopodobniej autorstwa Thomasa Cartwrighta lub Christophera Goodmana-które przedstawiało bardziej szczegółową propozycję reformy Kościoła zgodnie z zasadami prezbiteriańskimi. John Whitgift z Uniwersytetu Cambridge, wiodący adwokat zgodności, opublikował odpowiedź w październiku 1572, a następnie wraz z Cartwrightem rozpoczął wojnę broszurową. Kontrowersja napomnienia nie była sprzecznością co do soteriologii—zarówno Cartwright, jak i Whitgift wierzyli w predestynację i że dzieła ludzkie nie odgrywają żadnej roli w zbawieniu., Autorzy upomnienia wierzyli raczej, że prezbiterianizm jest jedyną biblijną formą rządu kościelnego, podczas gdy Whitgift twierdził, że żadna pojedyncza forma rządu kościelnego nie jest nakazana w Biblii. Pod kierownictwem Fielda ruch Klasyczny był aktywny wśród purytanów w Kościele Anglii w latach 1570 i 1580. Duchowieństwo purytańskie w tym ruchu organizowało lokalne prezbiterie lub klasy, od których ruch wziął swoją nazwę. Do 1580 roku purytanie byli na tyle zorganizowani, aby prowadzić, co było zasadniczo tajnymi synodami narodowymi.,
w 1577 roku Whitgift został biskupem Worcester, a sześć lat później arcybiskupem Canterbury. Jego dojście do władzy było utożsamiane z „konserwatywną reakcją” przeciwko Purytanizmowi. Bardziej trafne jest nazywanie Whitgift i takich jak on konformistów, ponieważ słowo konserwatywny niesie konotacje katolicyzmu., Większość konformistów była częścią Reformowanego konsensusu, który obejmował purytanów; to, co podzieliło partie, to spory o rząd kościelny. Pierwszym posunięciem Whitgift przeciwko Purytanom był wymóg, aby wszyscy duchowni subskrybowali trzy artykuły, z których drugi stwierdzał, że Modlitewnik i Ordynariat zawierały ” nic … wbrew Słowu Bożemu”. Żądania Whitgift wywołały powszechne zamieszanie, a około 400 ministrów zostało zawieszonych za odmowę subskrypcji., Pod naciskiem Tajnej Rady, Whitgift został zmuszony do przyjęcia warunkowych subskrypcji od niepokornych Ministrów.
w parlamentach z 1584 i 1586 roku purytanie próbowali przeforsować przepisy, które ustanowiłyby prezbiteriańską formę rządu dla Kościoła Anglii i zastąpiłyby Modlitewnik książką serwisową używaną w Genewie. Obie próby zakończyły się niepowodzeniem, głównie ze względu na sprzeciw Królowej., W odpowiedzi Grupa konformistów, w tym Richard Bancroft, John Bridges, Matthew Sutcliffe, Thomas Bilson i Hadrian Saravia, zaczęła mocniej bronić episkopalnej polityki kościoła angielskiego, nie tylko akceptując ją jako wygodne, ale twierdząc, że jest boskim prawem.
w odpowiedzi na obronę rządu ustanowionego w Kościele Anglii w sprawach kościelnych, anonimowy purytanin pod pseudonimem Martin Marprelate opublikował serię traktatów atakujących czołowych duchownych konformistów., Kontrowersje związane z martyrologią z 1588 doprowadziły do odkrycia organizacji prezbiteriańskiej, która powstawała na przestrzeni lat. Jego przywódcy zostali aresztowani, a ruch Klasyczny rozpadł się. Klęska ta miała miejsce w tym samym czasie, w którym wymierali najpotężniejsi obrońcy purytanizmu na dworze. W wyniku napaści konformistów lata 1590 były stosunkowo wolne od kontrowersji teologicznych. Gdy Whitgift zniszczył działalność prezbiteriańską, zadowolił się pozostawieniem Purytan w spokoju., Podobnie, Elżbietańscy purytanie porzucili beznadziejną przyczynę prezbiterianizmu, aby skupić się na mniej kontrowersyjnych dążeniach.