dwudziesta siódma poprawka ma jedną z najbardziej niezwykłych historii każdej poprawki do Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Kongres uchwalił dwudziestą siódmą poprawkę głosami dwóch trzecich obu izb w 1789 roku, wraz z jedenastoma innymi proponowanymi poprawkami konstytucyjnymi (ostatnie dziesięć z nich zostało ratyfikowanych przez stany w 1791 roku, stając się Kartą Praw)., Nowelizacja przewiduje, że: „żadna ustawa, zmieniająca wysokość wynagrodzenia za usługi senatorów i przedstawicieli, nie wchodzi w życie do czasu przeprowadzenia wyborów przedstawicieli.”
podczas Konwencji Konstytucyjnej w Filadelfii wynagrodzenie Kongresu było głównym tematem, który zajął kilka dni dyskusji. Początkowe przemówienie Benjamina Franklina na konwencji dotyczyło tematu wynagrodzeń publicznych: był przeciwko nim., Urzędnicy publiczni nie powinni w ogóle otrzymywać pensji, argumentował Franklin, inaczej dostalibyśmy przedstawicieli o” śmiałych i gwałtownych „osobowościach, zaangażowanych w” samolubne dążenia.”Skrajny argument Franklina nie przeważył, ponieważ Framerzy mądrze nie chcieli, aby tylko bogaci mogli sobie pozwolić na zajmowanie urzędów federalnych. To bardzo dobra rzecz.
mimo to Komentarze Franklina sprawiły, że Framerzy na konwencji Filadelfijskiej skupili się na problemie upewnienia się, że ludzie nie idą do urzędu publicznego, aby zarobić dużo pieniędzy., W Anglii, w tym czasie, największym problemem Angielskiej demokracji było zjawisko znane jako ” placemen.”Lokatorzy byli posłami do Parlamentu, których król jednocześnie wyznaczał do lukratywnych urzędów władzy wykonawczej, aby wykupić ich lojalność wobec głosów w Parlamencie. Król budował swoją władzę, deprawując tych posiadaczy urzędów, dając im łatwe i dobrze płatne stanowiska urzędnicze, aby mogli wspierać go w Parlamencie. Aby zapobiec temu problemowi, twórcy dodali klauzulę niezgodności Art. i, Sekcja 6., Klauzula ta mówi, że „żadna osoba sprawująca jakikolwiek urząd w Stanach Zjednoczonych nie może być członkiem żadnej Izby podczas jego trwania w Urzędzie.”The Framers opisali klauzulę niezgodności jako” kamień węgielny Konstytucji.”Ale jeśli chodzi o pensje dla samych kongresmenów, Konstytucja po prostu mówi, że pensje te powinny być przewidziane przez prawo—innymi słowy, że Kongres sam ustali wynagrodzenie. Nie spodobało się to opinii publicznej ani Jamesowi Madisonowi—wydawało się to wielkim otwarciem dla Kongresu, aby zapłacił za dużo.,
w 1789 roku Madison zaproponował dwanaście poprawek do Konstytucji Federalnej, z których pierwsze dziesięć zostało ratyfikowanych w 1791 roku i stało się federalną Kartą Praw. Jedną z proponowanych poprawek, która nie została ratyfikowana w tym czasie, była poprawka, która stała się dwudziestą siódmą poprawką i która zabraniała podwyżek płac Kongresu od wejścia w życie do czasu interweniujących wyborów członków Kongresu. Madison nie chciał, aby Kongres miał władzę nad własnym wynagrodzeniem bez ograniczeń., Ale nie chciał też, aby prezydent kontrolował pensje Kongresu, ponieważ dałoby to prezydentowi zbyt dużą władzę nad Kongresem. Zamiast tego zaproponował, że wybory muszą się odbyć, zanim podwyżka pensji może wejść w życie. Jeśli społeczeństwo sprzeciwiło się zbyt hojnej podwyżce wynagrodzeń w Kongresie, społeczeństwo mogło wyrzucić obrażających kongresmenów z urzędu, gdy ubiegali się o reelekcję.
poprawka do wynagrodzenia w Kongresie została ratyfikowana tylko przez 6 Stanów początkowo., Jednak pierwszy Kongres, który przyjął poprawkę w 1789 roku, nie wyznaczał terminu, w którym poprawka musiała zostać ratyfikowana przez Państwa. (Niektóre późniejsze zmiany konstytucji przewidują takie terminy.) W XIX wieku jedno państwo dołączyło do tej małej grupy, a inne w XX, ale nikt nie myślał, że to się dokądś wybiera—ani o tym nie myślał.
w 1982 r.poprawka została ratyfikowana przez państwa, a jedynie niewielki ułamek liczby państw potrzebnych do jej ratyfikacji., W tym samym roku Gregory Watson, student drugiego roku na University of Texas, został przydzielony do napisania artykułu o procesie rządowym. Natknął się na rozdział w książce o Konstytucji, wymieniając proponowane zmiany konstytucyjne, które nie zostały ratyfikowane. Napisał swoją pracę na temat congressional pay amendment, argumentując, że nie ma limitu czasowego, kiedy może być ratyfikowana, i że może być ratyfikowana teraz. Dostał trójkę z gazety., Być może, gdyby otrzymał lepszą ocenę na swojej pracy, Historia skończyłaby się na tym, ale Watson był pewien, że to lepsza praca, więc odwołał swoją ocenę, najpierw do swojego T. A., potem do swojego profesora; a kiedy mu się nie powiodło, postanowił zabrać sprawę do kraju. W raporcie NPR w maju 2017 r.powiedział, że po tym, jak jego nauczyciel potwierdził C, „myślałem wtedy i tam,” zamierzam dostać to coś ratyfikowane.””
Watson wysyłał listy po całym kraju do stanowych ustawodawców, którzy w większości ignorowali jego pomysł., Ale senatorowi z Maine Williamowi Cohenowi spodobał się ten pomysł—i popchnął go i przeszedł w Maine w 1983 roku. Po tym Watson naciskał, a poprawka nabrała tempa.
fakt przejścia poprawki przez Kongres w 1789 roku i jej braku ratyfikacji przez państwa zwrócił uwagę opinii publicznej w 1980 roku, kiedy nie było ogromnej dezaprobaty dla wyników Kongresu i wygórowanych pensji i korzyści dodatkowych członków Kongresu cieszył., W rezultacie, rozpoczęła się kampania, aby uzyskać trzy czwarte stanów do ratyfikacji poprawki w całym okresie od 1789 do dnia dzisiejszego. W 1985 roku pięć państw ją uchwaliło, a do 1992 roku wszystkie 38 państw potrzebnych do pełnej ratyfikacji przyjęło poprawkę. Tak więc trzy czwarte konsensusu Stanów wymaganych przez Artykuł V Konstytucji zostało ostatecznie osiągnięte w 1992 roku—ponad 202 lata po tym, jak Kongres zaproponował poprawkę., Archiwista Stanów Zjednoczonych zadeklarował legalną ratyfikację poprawki, a następnie Kongres 20 maja 1992 roku uznał ratyfikację za legalną, a poprawkę za część Konstytucji. Na dzień dzisiejszy czterdzieści sześć państw ratyfikowało dwudziestą siódmą poprawkę, podczas gdy cztery Nie.,
głównym zarzutem, który został złożony przez uczonych do legalności procesu ratyfikacji dwudziestej siódmej poprawki jest to, że Artykuł V rozważa jakiś rodzaj równoczesnego zatwierdzenia proponowanej poprawki między kiedy Kongres głosuje na to i kiedy trzy czwarte państw ratyfikować go. Zwolennicy tego poglądu wskazują, że w latach 1789-1992 znacznie zmieniła się wielkość Senatu i Izby Reprezentantów oraz liczba stanów w Unii., Uczeni, którzy odrzucają dwudziestą siódmą poprawkę, czynią to na strukturalnej podstawie konstytucyjnej, że nigdy nie było” magicznego momentu ” konsensusu dwóch trzecich obu izb Kongresu i trzech czwartych Stanów, gdy Narodowa i Federalna supermajority zgodziła się dodać poprawkę do Konstytucji. Spiker Izby Tom Foley początkowo wezwał do zakwestionowania legalności procesu ratyfikacji poprawki, ale szybko zmienił zdanie w tej kwestii, gdy zobaczył, jak popularna była poprawka.,
ponadto uczeni Ci dodają, że istnieje wiele poprawek konstytucyjnych, które Kongres zatwierdził, ale państwa jeszcze nie ratyfikowały, które mogłyby stać się prawem, gdyby proces dwudziestu siedmiu poprawek miał być ważny. W celu uniknięcia wybuchu wojny secesyjnej, Kongres uchwalił poprawkę konstytucyjną o nazwie Corwin Amendment, która na zawsze zachowałaby niewolnictwo w tych stanach, w których było legalne w 1861 roku., Czy ta okropna stara poprawka, do której Kongres nie przywiązywał żadnego terminu na jej ratyfikację, może zostać wskrzeszona i ratyfikowana w przyszłości po prostu przez działania państwa i bez nowych prób nakłonienia dwóch trzecich obu izb Kongresu do jej ratyfikacji?
argumentem przemawiającym za ważność ratyfikacji dwudziestej siódmej poprawki jest to, że tekst artykułu V wymaga tylko: 1) dwie trzecie obu izb Kongresu uchwala proponowaną poprawkę, która miała miejsce tutaj w 1789 roku; i że 2) trzy czwarte państw ratyfikowało poprawkę, jak to uchwalono w Kongresie, co zrobili tutaj w 1992 roku., Z czysto tekstowego punktu widzenia warunki Artykułu V były spełnione, a Kongres nie miał wyboru, jak tylko zaakceptować poprawkę jako ważny dodatek do Konstytucji.
należy tutaj zauważyć, że „precedens”, który został ustanowiony, gdy Kongres ” zatwierdził „niezwykły proces, w którym ratyfikowano dwudziestą siódmą poprawkę, spełnia nie tylko wymogi tekstowe Artykułu V; spełnia również strukturalny argument o potrzebie” magicznej chwili”, gdy istnieje powszechny Krajowy konsensus w proporcjach super większości., Kongres 20 maja 1992 roku jednomyślnie głosował w Senacie stosunkiem głosów 414 do 3 za” przyjęciem ” 27.poprawki jako ważnie zatwierdzonej. Czterdzieści sześć z pięćdziesięciu państw ratyfikowało poprawkę, a żadne państwo, które raz ratyfikowało poprawkę, nie próbowało jej „unratyfikować”. Zarówno tekstowe, jak i strukturalne obawy leżące u podstaw Artykułu V zostały zaspokojone. W 1992 r. osiągnięto konsensus w artykule V, aby ratyfikować tę najbardziej niezwykłą poprawkę.,
jest rzeczą oczywistą, że nie byłoby takiego krajowego konsensusu większości dla wielu innych „martwych” poprawek konstytucyjnych, które zostały ratyfikowane przez dwie trzecie obu izb Kongresu I wysłane do państw do ratyfikacji. W niewyobrażalnej sytuacji, w której państwo mogłoby próbować ratyfikować poprawkę Corwina konstytucjonalizującą prawo do posiadania niewolników, Kongres natychmiast cofnął swoją zgodę na poprawkę, podobnie jak większość stanów, które ją ratyfikowały., Należy zatem zauważyć, że trwający 202 lata proces ratyfikacji dwudziestej siódmej poprawki jest naprawdę sui generis: dotyczy sytuacji, która jest bardzo mało prawdopodobna, aby kiedykolwiek się ponownie zaostrzyła.
ostatnie pytanie budzi dziwny proces ratyfikacji dwudziestej siódmej poprawki: jaką rolę, jeśli w ogóle, powinien odegrać Sąd Najwyższy USA w przekazywaniu ważności ratyfikacji poprawek do Konstytucji? Takie zmiany są najwyższym prawem kraju związkowego, tak jak Art. V, i sędzia główny Marshall powiedział w Marbury v., Madison (1803), ” dobitnie prowincją i obowiązkiem sądownictwa jest mówienie, czym jest prawo.”W Coleman V. Miller (1939), Justice Hugo Black napisał zbieżność dołączył Justices Roberts, Frankfurter, i Douglas argumentując, że sprawy, które idą do ważności ratyfikacji poprawki do Konstytucji należy powiedzieć, aby wzbudzić pytanie polityczne i że tylko Kongres może rozwiązać to pytanie.,
profesor Calabresi zgadza się z Justice Black w tej kwestii, ponieważ w ciągu ostatnich 228 lat amerykańskiej historii sądy federalne nigdy nie zajmowały się weryfikacją legalności procesu ratyfikacji poprawki i nie ma powodu, aby mogły się do tego teraz włączyć. Pojawiły się poważne wątpliwości co do legalności ratyfikacji czternastej poprawki, ponieważ jedenaście zbuntowanych państw zostało zmuszonych do ratyfikacji poprawki, zanim zezwolono im na powrót do Unii., Kongres oświadczył, że jest to legalne i że czternasta poprawka została prawomocnie ratyfikowana, a profesor Calabresi serdecznie się z tym zgadza. Wystarczy powiedzieć, że żaden sąd nigdy ani nigdy nie powinien kwestionować wyroku i decyzji Kongresu w tej sprawie.
dwudziesta siódma poprawka została przyjęta jako prawomocnie ratyfikowana poprawka do Konstytucji 20 maja 1992 roku i żaden sąd nie powinien podważać tej decyzji., Poprawki do konstytucji są jedną z niewielu kontroli i równowagi, jakie” my, ludzie ” mamy w Sądzie Najwyższym, a zatem niekonstytucyjne byłoby orzekanie przez Sąd Najwyższy legalności ratyfikacji poprawki, która mogłaby unieważnić decyzję Sądu Najwyższego. To naruszyłoby fundamentalny aksjomat prawa Anglo-amerykańskiego, który mówi, że żaden człowiek nie powinien być sędzią we własnej sprawie.