Hinduizm nie jest religią statyczną. Ewoluowała wraz z historią. W swojej wcześniejszej formie była znana jako religia wedyjska, religia ludu pasterskiego, powszechnie identyfikowana jako Aryjczycy. Ich podstawowa działalność Religijna polegała na powoływaniu się na pierwotną abstrakcyjną siłę znaną jako Brahman poprzez rytuał znany jako yagna, aby zaspokoić różne materialne aspiracje., Śpiewano hymny i składano ofiary w ognistym ołtarzu w poszukiwaniu płodności i władzy. To, że rytuał nie obejmował żadnej stałej świątyni, sugeruje, że jego wyznawcy byli ludem koczowniczym.
hinduizm jest dziś bardzo zakorzeniony w ziemi. Obraca się wokół świątyni, często rozległego kompleksu świątynnego. Ta zmiana jest przypisywana mieszaniu się Aryjczyków, ponad 4000 lat temu, z rolnikami, mieszkańcami miast i plemionami leśnymi, proces, który trwał ponad tysiąc lat. Kuszące przebłyski procesu asymilacji wyłaniają się z kronik i eposów napisanych dopiero w ostatnim tysiącleciu.,
najbardziej spektakularną zmianą w naturze hinduizmu było przejście od prawie agnostycznego rytualizmu do nieskazitelnego teizmu: od wiary w mnóstwo bogów i duchów do wiary we Wszechmocnego Boga.
ale jak wszystko indyjskie, ta wiara nie była taka prosta. Hindusi wizualizowali Wszechmocnego Boga na różne sposoby. Dla niektórych Bóg był afirmującym świat Wisznu. Dla innych Bóg był odrzucającym świat Śiwą. A potem byli tacy, dla których Bóg był Kobiecy, bogini., Bóg współistniał z boginią, bogami i duchami. Nic nie zostało odrzucone. To był Hinduski sposób. Hinduski sposób.
pierwsze dowody na istnienie Śiwy pochodzą z epoki przed wedyjskiej, z pieczęci z cywilizacji doliny Indusu.
przedstawia nagiego mężczyznę z wyprostowanym penisem, siedzącego w pozycji jogicznego „tronu” lub Bhadrasany, w rogatym nakryciu głowy, otoczonego przez zwierzęta. Ponieważ skrypt nie został rozszyfrowany, można tylko spekulować, co przedstawia Ten obraz., Jednak większość uczonych uważa, że jest to wczesna forma Shivy, ponieważ oddaje co najmniej trzy atrybuty Shivy: Shiva jako Pashupati, Pan zwierząt; jako Yogeshwara, Pan jogi; i jako Lingeshwara, Pan fallusa.
we wczesnych pismach wedyjskich, konserwatywnie datowanych na 1500 p. n. e., Śiwa znana jest jako Rudra. Jest Bogiem, którego się boi. Wyje i strzela strzałami, które rozprzestrzeniają chorobę. Jest zadowolona i prosi o trzymanie się z daleka., W hymnie Shatarudriya Yajur Veda istnieje poczucie, że jest on uważany za bardzo silny i wysoce niebezpieczny. W Brahmanach mówi się: „jego imię nie będzie wymawiane.”
pozostaje Bogiem z zewnątrz – Bogiem, któremu należy ofiarować resztki yagny. To i istnienie przed wedyjskich przedstawień Śiwy doprowadziły do spekulacji, że Śiwa być może nie jest wedyjskim Bogiem. Być może był bogiem plemiennym lub być może Bogiem osiadłych społeczności rolniczych, Drawidyjczyków, którzy zostali opanowani przez Aryjczyków., Uważa się, że niechętne i być może gwałtowne wejście Śiwy do wedyjskiego panteonu dało początek opowieści o zbezczeszczeniu Yagny Dakszy przez Śiwę. Reprezentuje niespokojny związek między egzoterycznymi rytuałami Wedyjskimi z jednej strony a ezoterycznymi praktykami Drawidyjskimi, takimi jak joga, asceza i Alchemia z drugiej.
„Daksza, patriarcha kultury wedyjskiej, nakazał szacunek wszystkim. Pewnego dnia został zaproszony na spotkanie bogów. Gdy weszła Daksza, dumni i szlachetni, wszyscy bogowie wstali., Połączyli swoje ręce, aby pozdrowić tego najwyższego patrona yagny. Daksha była zadowolona. Rozejrzał się po zgromadzeniu, akceptując pozdrowienia bogów. Wtedy jego spojrzenie padło na samotną, siedzącą postać, a jego wyraz twarzy zaciemnił się. Spojrzał na Śiwę, która nadal siedziała. Shiva nie chciał obrażać Dakszy, ale pozostał na miejscu, ponieważ był nieświadomy wzniosłej pozycji Dakszy. Nie był pod wrażeniem przybycia patriarchy, nie był też pogardliwy. Był po prostu obojętny, nietknięty przez to wszystko.
Daksha jednak nie był rozbawiony., Spodziewał się tego samego szacunku od Śiwy, który otrzymał od innych bogów. W tym momencie przysiągł, że nigdy nie zaprosi Shivy na żadną yagnę. Uważał Śiwę, outsidera, niezdolnego do modlitwy, uwielbienia lub ofiary.”
w V wieku p. n. e.buddyzm i Dżinizm stanowiły wielkie zagrożenie dla rytualizmu wedyjskiego.
członkowie klas kupieckich patronowali tym ideologiom monastycznym. Zagrażała nawet buddystom i Dżinom idea Wszechmocnego Boga osobowego, który powoli nabierał kształtu w popularnej wyobraźni.,
zwykły człowiek zawsze znajdował większy komfort w namacalnych opowieściach i rytuałach, które czyniły drzewa, rzeki, góry, bohaterów, mędrców, alchemików i ascetów godnymi kultu. Przejście od wielu bóstw opiekuńczych i duchów płodności do jednego Wszechmocnego jednoczącego bóstwa było tylko małym krokiem.
będąc ateistycznym, a przynajmniej agnostykiem, buddyzm i Dżinizm nie mogą zrobić nic więcej niż tolerować tej fascynacji teizmem na swoich obrzeżach., W desperackiej próbie przetrwania, kapłani Wedyjscy, bramini, zrobili coś więcej: świadomie przyswoili ten trend do wedyjskiej owczarni. W swoich spekulacjach doszli do wniosku i reklamowali ideę, że bóstwo jest niczym innym jak ucieleśnieniem Brahmana, mistycznej siły przywoływanej przez śpiewanie hymnów wedyjskich i wykonywanie wedyjskich rytuałów.
Adoracja tego bóstwa poprzez pooję, rytuał polegający na ofiarowaniu jedzenia, wody, kwiatów, lampy i kadzidła, nie różnił się niczym od yagny.,
Metafizyka wedanty była alegoryzowana tak, że paramatma nie była tylko abstrakcyjnym pojęciem; była uosobieniem Boga. W Upaniszadzie Śwetawastry Shiva jest bez wątpienia Brahmanem, Kosmiczną świadomością. Dzięki temu związkowi Wedyzm przekształcił się w to, co obecnie znane jest jako klasyczny Hinduizm. Była to transformacja, która zapewniła, że ideologia wedyjska przetrwała natarcie buddyjskie i Dżinijskie.
bogowie Wedyjscy, tacy jak Indra i Agni, zostali odsunięci na bok., Cała uwaga została poświęcona Śiwie i Wisznu, postaciom bóstwa, których historia została opowiedziana i opowiedziana na nowo, a ostatecznie skompilowana w sanskryckich kronikach znanych jako Purany.
w średniowieczu istniała Wielka rywalizacja między czcicielami Śiwy a czcicielami Wisznu. W Shiva Puranie i Linga Puranie Shiva jest często pokazywana jako prawdziwa siła stojąca za mocą Wisznu. Motyw jest odwrócony w Puranie Wisznu i Puranie Matysy., Tak wielka była rywalizacja, że czciciele Wisznu nosili pionowe znaki kasty, podczas gdy czciciele Śiwy nosili poziome znaki kasty; czciciele Wisznu malowali swój dom pionowymi pociągnięciami, podczas gdy czciciele Śiwy malowali swoje domy poziomymi pociągnięciami; czciciele Wisznu trzymali Tulsi w swoim domu, podczas gdy czciciele Śiwy trzymali roślinę Bilva. Ludzie, którzy czcili Wisznu odmówili ślubu lub kolacji z tymi, którzy czcili Śiwę.,
było oczywiście wiele prób pojednania, takich jak kult Hari-Hara, równoczesny Kult Wisznu i Śiwy, które stały się popularne około XV wieku. Nawet szesnastowieczny klasyk, Tulsi Ramayana, jawnie próbuje pokazać, że Śiwa i Wisznu są jednym i tym samym bóstwem, które troszczy się o ludzkość.,
dziś rywalizacja pomiędzy czcicielami Śiwy i czcicielami Wisznu nie jest zbyt widoczna, chyba że w kompleksach świątynnych Tamil Nadu oraz w tradycjach Iyers i Iyengars. Chociaż zarówno Śiwa, jak i Wisznu są uważane za Formy bóstwa, żaden hinduista nigdy nie zamieni Śiwy na Wisznu.
opowieści, Symbole i rytuały, zwłaszcza te uznawane za święte, budują dla ludzi sposób na nadawanie sensu światu.
koncepcja Śiwy budowana przez święte opowieści, Symbole i rytuały jest zupełnie inna od idei Wisznu., Shiva jest zawsze niechętnym panem młodym, którego bogini musi zmusić do małżeństwa. Jego dzieci nie są produkowane „normalnie”.
Jako Rama, chroni ich. Jako Kryszna flirtuje z nimi. Podczas gdy Śiwa jest związana z ośnieżonymi górami i jaskiniami i krematoriami, Wisznu jest związana z łąkami, rzekami i polami bitewnymi., Podczas gdy Śiwa otacza się psami, bykami, popiołami, czaszkami, skórami zwierzęcymi i narkotykami, Wisznu znajduje się wśród krów, koni, jedwabiów, kwiatów, pereł, złota i pasty sandałowej.
Śiwa nie chce być częścią społeczeństwa; z drugiej strony Wisznu ustanawia Kodeks Postępowania dla społeczeństwa. W świątyniach Wisznu jest wyobrażany jako król. Jego antropomorficzny wizerunek jest pokryty złotem, a wielbiciele widzą go tylko z daleka. Z drugiej strony Śiwa jest zapisana w otwartych świątyniach. Wielbiciele mogą swobodnie wejść i wylać wodę na owalny kamień lub cylinder, który go reprezentuje., Vishnu oferuje masło i słodycze, Shiva otrzymuje tylko surowe mleko. Najwyraźniej Shiva jest związany z ascetycznymi ideałami, podczas gdy Wisznu jest związany ze światowymi myślami.
pogarda dla świata materialnego jest dominującym tematem w szkołach filozoficznych, które uważają Śiwę za swoje bóstwo patrona. Pogarda ta przejawia się na dwa sposoby: asceza i Alchemia. Ten pierwszy stara się wyrosnąć z wszystkich rzeczy materialnych i zjednoczyć się z Śiwą. Ten ostatni stara się kontrolować świat materialny i sprawić, by spełniał jego polecenia.,
Śiwizm z kaszmiru z Nepalu, Siddhanta z Tamil Nadu oraz ruchy Lingayat i Vira Shaiva z Karnataki przechylają się na ideologie ascetyczne, podczas gdy sekty tantryczne, takie jak Pashupaty, Kapaliki i Kanfaty przechylają się na zasady alchemiczne. W pierwszym przypadku aktywność seksualna jest unikana, w drugim aktywność seksualna jest jedynie rytuałem okultystycznym. Ani nie daje wiele myśli o przyjemnych i prokreacyjnych aspektach seksu.,
A jednak Shiva jest reprezentowana przez bardzo seksualny symbol: męski narząd rozrodczy umieszczony w żeńskim narządzie rozrodczym. Dlaczego? Poszukiwanie odpowiedzi zmusiło mnie do napisania książki.
oczywiście najprostszą drogą jest zaakceptowanie najczęstszego i uproszczonego wyjaśnienia: jest to symbol płodności. Aby jednak nadać sens obrazowi mitologicznemu, trzeba zrównać język słyszany (opowieści) z językiem wykonywanym (rytuały) i językiem widzianym (symbol). Wszystkie dysonanse muszą zostać usunięte, aby można było rozszyfrować prawdziwe znaczenie.,
każda próba poszukiwania „prawdziwego” znaczenia za obrazami seksualnymi może być postrzegana jako ćwiczenie w pruderii. Hindusi od dawna wstydzą się fallicznego przedstawienia Śiwy. Przez wieki był używany do obrony i apologetyki ludzi. Społeczeństwo zawsze było niewygodne z seksem, przerażone jego pierwotną naturą. Ta książka może być postrzegana jako kolejny wysiłek, aby uniknąć oczywistych. Może jest. A może jest to szansa, aby odkryć głębsze znaczenie w sposób, którego wcześniej nie zbadano.,