Kiedy Selective Training and Service Act stał się pierwszym projektem ustawy o czasie pokoju w kraju we wrześniu 1940 roku, przywódcy Praw Obywatelskich naciskali prezydenta Franklina D. Roosevelta, aby umożliwić czarnym mężczyznom możliwość rejestracji i służby w zintegrowanych pułkach.,
mimo że Afroamerykanie brali udział w każdym konflikcie od czasów wojny rewolucyjnej, zrobili to segregowani, a mianowany przez FDR Henry Stimson, Sekretarz wojny, nie był zainteresowany zmianą status quo. Z potrzebą wzmocnienia sił zbrojnych USA w miarę nasilania się wojny w Europie, FDR zdecydował, że czarni mężczyźni mogą zarejestrować się do projektu, ale pozostaną segregowani, a wojsko określi proporcję czarnych wprowadzonych do służby.
kompromis reprezentował paradoksalne doświadczenie, które spotkało 1.,2 miliony Afroamerykanów, którzy służyli w II Wojnie Światowej: walczyli o demokrację za oceanem, będąc traktowani przez swój kraj jak obywatele drugiej kategorii.
WATCH: 'the Story of Us: World War II' on HISTORY Vault
dyskryminacja w wojsku
Grupa czarnych mężczyzn zaciągających się do United States Army Air Corps W marcu 1941 roku. Były one przydzielone do 99 Dywizjonu pościgowego w Illinois; był to pierwszy raz, gdy Army Air Corps otworzył swoją rekrutację dla Afroamerykanów.,
Bettmann Archive/Getty Images
pomimo zapału żołnierzy afroamerykańskich do walki w II Wojnie Światowej, ta sama dyskryminacja Jima Crowa w społeczeństwie była praktykowana w każdym oddziale sił zbrojnych. Wiele baz i obiektów szkoleniowych znajdowało się na południu, oprócz największego ośrodka wojskowego dla czarnoskórych żołnierzy, Fort Huachuca, znajdującego się w Arizonie. Niezależnie od regionu, we wszystkich bazach znajdowały się oddzielne banki krwi, szpitale lub oddziały, personel medyczny, koszary i obiekty rekreacyjne dla czarnoskórych żołnierzy., A biali żołnierze i miejscowi biali mieszkańcy rutynowo szarpali ich i nękali.
„doświadczenie było bardzo przygnębiające dla wielu czarnych żołnierzy”, mówi Matthew Delmont, profesor historii w Dartmouth College i autor Black Quotidian: Everyday History w afroamerykańskich gazetach. „Rodzaj traktowania, jakie otrzymywali biali oficerowie w bazach wojskowych w Stanach Zjednoczonych, był horrendalny. Opisywali Przebywanie w Warunkach niewolniczych i traktowanie jak zwierzęta. Dość regularnie nazywano ich epitetami rasowymi i po prostu nie dano im szacunku ani jako żołnierzom, ani ludziom.,”
ponieważ wojsko nie uważało Afroamerykanów za nadających się na stanowiska bojowe lub przywódcze, byli oni przeważnie relegowani do jednostek pracy i służby. Praca kucharzy i mechaników, budowa dróg i rowów oraz rozładunek zaopatrzenia z ciężarówek i samolotów były częstymi zadaniami czarnych żołnierzy. A dla nielicznych, którzy awansowali na stopień oficerski, mogli dowodzić tylko innymi czarnymi.,
jak napisał Christopher Paul Moore w swojej książce, Fighting for America: Black Soldiers—the Unsung Heroes of World War II, „czarni Amerykanie niosący broń, albo jako piechota, Korpus Pancerny, lub jako piloci, był po prostu nie do pomyślenia pojęciem…bardziej akceptowalnym dla polityków południa i większość dowództwa wojskowego było użycie czarnych żołnierzy na pozycjach wsparcia, jako noncombatants lub robotników.,”
Czytaj więcej: kiedy Czarne pielęgniarki zostały relegowane do opieki nad niemieckimi jeńcami wojennymi
walczące na dwóch frontach
zobacz: jak NAACP walczy z Dyskryminacją Rasową
afroamerykańscy żołnierze regularnie zgłaszali swoje złe traktowanie do czarnej prasy i do NAACP, domagając się prawa do walki na froncie u boku białych żołnierzy.
„Czarna prasa była dość udana pod względem poparcia dla czarnych żołnierzy w II wojnie światowej”, mówi Delmont., – Podkreślają hipokryzję prowadzenia wojny, która teoretycznie dotyczyła demokracji, a jednocześnie posiadania rasowo wyodrębnionej armii.”
w 1942 roku, The Black newspaper, The Pittsburgh Courier—w odpowiedzi na list do redaktora Jamesa G. Thompsona, 26-letniego czarnego żołnierza, w którym napisał: „Should I sacrifice my life to live half American?”- rozpoczęła kampanię Double V. Hasło, które oznaczało zwycięstwo demokracji za oceanem i zwycięstwo przeciwko rasizmowi w Ameryce, było reklamowane przez czarnych dziennikarzy i aktywistów, aby zebrać poparcie dla równości dla Afroamerykanów., Kampania podkreśliła wkład żołnierzy w wysiłek wojenny i ujawniła dyskryminację, którą Czarni żołnierze znosili podczas walki o wolności, których sami Afroamerykanie nie mieli.
761st Tank Battalion and the Tuskegee Airmen
Tuskegee Airmen stacjonował we Włoszech podczas ii Wojny Światowej.,
Bettmann Archive/Getty Images
jako ofiary wśród białych żołnierzy w ostatnim roku wojny, wojsko musiało wykorzystać Afroamerykanów jako piechurów, oficerów, czołgistów i pilotów, oprócz pozostania bezcennymi w dywizjach zaopatrzenia.,
od sierpnia 1944 r. do listopada 1944 r. Red Ball Express, Jednostka głównie czarnych kierowców, dostarczała benzynę, amunicję, żywność, części mechaniczne i środki medyczne trzeciej armii generała George ' a Pattona we Francji, jadąc do 400 mil po wąskich drogach w środku nocy bez reflektorów, aby uniknąć wykrycia przez Niemców.
761 Batalion Czołgów, stał się pierwszą czarną dywizją, która wzięła udział w walkach naziemnych w Europie.w listopadzie 1944 roku dołączyła do 3 Armii Pattona we Francji., Żołnierze pomogli wyzwolić 30 miast pod kontrolą hitlerowską i spędzili 183 dni w walce, w tym w bitwie pod Bulge. Tuskegee Airmen, all-Black fighter pilot group przeszkoleni w Tuskegee Institute w Alabamie, eskortował bombowce nad Włochami i Sycylią, latając 1600 misji bojowych i niszcząc 237 niemieckich samolotów na ziemi i 37 w powietrzu.
„bez tych kluczowych ról, które odgrywali Czarni żołnierze, amerykańskie wojsko nie byłoby taką samą siłą bojową, jaką było”, mówi Delmont. „To była perspektywa, której nie widziałeś zbyt wiele w białej prasie.,”
READ MORE: Battle of the Bulge: How American Grit stoped Hitler ' s Last-Ditch Strike
po wojnie, kontynuowana walka o prawa obywatelskie
żołnierze powracający z Pacific theater i przechodzący przez San Francisco do zwolnienia pod koniec ii Wojny Światowej, w dniu 13 czerwca 1945.,
Afro American Newspapers/Gado/Getty Images
Po zakończeniu II wojny światowej oficjalnie 2 września 1945, Czarni żołnierze powrócili do Stanów Zjednoczonych w obliczu brutalnych białych mobów tych, którzy mieli pretensje do Afroamerykanów w mundurach i postrzegali ich jako zagrożenie dla porządku społecznego Jima Crowa.
oprócz przemocy na tle rasowym, czarnoskórym żołnierzom często odmawiano świadczeń gwarantowanych na mocy ustawy gi, szeroko zakrojonego prawodawstwa, które zapewniało pomoc w nauce, pośrednictwo pracy oraz kredyty mieszkaniowe i biznesowe dla weteranów.,
gdy aktywiści Praw Obywatelskich nadal podkreślali hipokryzję Ameryki jako demokratycznego narodu z armią Jima Crowa, a politycy południa stanowczo sprzeciwiali się pełnej równości rasowej czarnych, prezydent Harry Truman podpisał dekret wykonawczy 9981, który desegregował siły zbrojne USA w lipcu 1948. Do pełnej integracji doszło jednak dopiero po wojnie koreańskiej.
Czytaj więcej: jak obietnica G. I. Bill została odrzucona czarnym weteranom II wojny światowej