Chilijczycy wyciągnęli właściwe wnioski po epoce Pinocheta

model ekonomiczny Prawicy został zapisany w konstytucji epoki Pinocheta z 1980 roku. Hegemonię gospodarczą przypisywano sektorowi prywatnemu, często subsydiowanemu przez rządowe transfery finansowe. Biedni pozostają uzależnieni od publicznych szkół i klinik zdrowia, co najwyżej o mieszanej jakości, podczas gdy klasy średnie muszą płacić za sprywatyzowane usługi socjalne wyższej jakości. Płatne drogi, nawet zasoby wodne, są licencjonowane dla prywatnych dostawców, którzy pobierają opłaty premium.,

tymczasem seria mocno nagłośnionych skandali ujawniła zmowę między firmami oligopolistycznymi — oraz między osobami publicznymi i prywatnymi —w celu ustalenia cen podstawowych artykułów spożywczych, takich jak leki i papier toaletowy. Legalność i wiarygodność elit politycznych i gospodarczych spadła w sondażach opinii publicznej.

Iskra

, Zirytowani studenci postanowili przeskoczyć przez barierki wejściowe, a policja odpowiedziała pobiciami — nieproporcjonalnym użyciem siły, wyraźnie uchwyconym w mediach społecznościowych. Ale głębszymi korzeniami powstania społecznego była złość na widoczne nierówności społeczne i rozdarte aspiracje Klasy średniej.

bezduszne reakcje rządu na uliczne demonstracje dodały paliwa do ognia., Prezydent Sebastián Piñera, prawicowy miliarder, oświadczył: „Jesteśmy w stanie wojny”, podczas gdy głuchy na ton minister gabinetu zasugerował, że pracownicy mogą uniknąć wyższych cen metra w godzinach szczytu, wyjeżdżając do pracy wcześniej rano. Gdy uliczne demonstracje nabrały tempa, przytłoczona policja dopuściła się nadużyć, które jeszcze bardziej rozwścieczyły obywateli. Desperacko chcąc przywrócić porządek, Piñera rozkazał wojsku wyjść na ulice, ale pod powściągliwym nakazem walki, przekonując uczniów, że mają rację, aby nie obawiać się represji w stylu z 1973 roku.,

ogólna ludność była przerażona niezdolnością sił bezpieczeństwa do tłumienia zamaskowanej młodzieży (z których część wydawała się dobrze skoordynowana), która bezkarnie spalała i grabiła miasta w całym kraju. Najwyraźniej demokratyczne rządy sprawujące władzę od 1990 roku zaniedbały zapewnienie podstawowych zdolności wywiadowczych. Niedawne czystki policjantów i wojskowych przyłapanych na czynach głównie drobnej korupcji jeszcze bardziej osłabiły Państwowy aparat bezpieczeństwa.,

rozwiązanie polityczne warte rozweselenia

idąc za globalnym trendem wśród demokracji, system polityczny Chile stał się coraz bardziej rozdrobniony. Prawicowa koalicja popierająca prezydenta Piñerę obejmuje militarnie ideologiczną partię (niezależną Unię Demokratyczną lub hiszpańskie UDI), która wspierała generała Pinocheta, wieloletnie ugrupowanie pro-biznesowe (National Renovation) i bardziej młodzieńczą, społecznie liberalną tendencję (Evopoli)., Lewica rozłamała się wśród odmian socjaldemokratów i ruchów XXI wieku opowiadających się za prawami kobiet, ochroną środowiska i demokracją bardziej partycypacyjną. Partia Komunistyczna, z około 5% głosów, jest również reprezentowana w ustawodawstwie.,

wszystkie partie polityczne były pod presją w ostatnich tygodniach, aby odpowiedzieć na eksplozję społeczną. Prawie wszyscy pragnęli rozproszyć ludową Irę, skierować niezgodę na procedury prawne, demokratyczne i odzyskać pewną wiarygodność dla klasy politycznej., Interesowało się również powstrzymywaniem prawicowych ekstremistów przed wykorzystywaniem chaosu na ulicach i zapobieganiem bardziej zdecydowanym militarnym represjom.

Po dwóch dniach maratońskich dyskusji, bardzo wcześnie w piątek rano, 15 listopada, przed zgromadzonymi mediami pojawili się liderzy Sejmu, by ogłosić wielki kompromis., W kwietniu wyborcy będą mieli do wyboru dwie części: 1) Czy nowa konstytucja zostanie napisana dla Chile, oraz 2) czy nowa konstytucja powinna być napisana przez Konwencję złożoną z mieszaniny obecnych parlamentarzystów i świeżo wybranych osób (prawicowa preferencja), czy też przez konwencję konstytucyjną składającą się wyłącznie ze świeżo wybranych osób (główne żądanie wielu protestujących).

, Całkowity proces reform zajęłby około dwóch lat. (Partia Komunistyczna nie podpisała porozumienia narodowego, ale powiedziała, że weźmie udział w Zgromadzeniu Konstytucyjnym.)

w zamian za zgodę na opracowanie zupełnie nowej konstytucji prawica polityczna uzyskała Duże ustępstwo: każdy artykuł nowej karty musiałby zostać zatwierdzony w głosowaniu dwóch trzecich. Według słów senatora Udi Juana Antonio Colomy, ta wysoka przeszkoda była ” ważną gwarancją, że żadna poszlakowa większość, niezależnie od koloru, nie może dyktować tego, co będzie w karcie założycielskiej.,”

Wielu Chilijczyków cieszyło się perspektywami nowej konstytucji. Niemniej jednak nadal są bardzo zaniepokojeni tym, że ich bezpośrednie aspiracje gospodarcze zostaną zaspokojone, a niektóre z nich prawdopodobnie pozostaną na ulicach, aby opowiadać się za nowym paktem społecznym. Obradujący prezydent i Kongres będą pod presją podniesienia płac minimalnych i emerytur, a także umiarkowania kosztów opieki zdrowotnej i edukacji. Zdrowy chilijski budżet ma pewną swobodę w reagowaniu na żądania społeczne, ale konieczna będzie poważna reforma podatkowa, aby zacząć odpowiadać na oczekiwania społeczeństwa dotyczące modelu bardziej sprzyjającego włączeniu społecznemu., Krajowe stopy wzrostu będą musiały odzyskać dynamikę napędzaną trwałym wzrostem wydajności i produktywności.

czeka Cię ciężka praca, ponieważ Chilijczycy jednocześnie dążą do modernizacji swoich usług socjalnych i modernizacji instytucji zarządzających i sił bezpieczeństwa, zapewniając jednocześnie zaufanie biznesu i solidne inwestycje. Jeśli Chile odniesie sukces, może odzyskać reputację jednej z najbardziej zamożnych i zaawansowanych demokracji w Ameryce Łacińskiej.,

dzisiaj jednak Chilijczycy mają wszelkie powody do świętowania: ich system polityczny i przywództwo przeszły monumentalny test i w przeciwieństwie do 1973 roku znaleźli zgodną drogę naprzód.