Hugh Grant, jedna z najbardziej znanych twarzy Wielkiej Brytanii, był równie zabawny na ekranie, jak w prawdziwym życiu, i miał wystarczająco dużo poczucia humoru, aby przetrwać medialny szał. Jest znany z ról w czterech weselach i pogrzebie (1994) z Andie MacDowell, Notting Hill (1999) u boku Julii Roberts oraz Music and Lyrics (2007) u boku Drew Barrymore.
urodził się jako Hugh John Mungo Grant 9 września 1960 roku w Hammersmith, Londyn, Wielka Brytania. Jego matka, Fyvola Susan (MacLean), była nauczycielką., Jego ojciec, James Murray Grant, był artystą i sprzedawcą dywanów, a dziadek służył w Armii Brytyjskiej podczas II wojny światowej. Ma głównie szkockie i angielskie pochodzenie, ma wielu niedawnych przodków, którzy byli wybitni w wojsku. Młody Grant lubił literaturę i aktorstwo. W 1979 roku otrzymał stypendium w Oksfordzie, awansując do New College. Tam zaangażował się w działalność studencką i rozważał karierę historyka sztuki. Po Oxfordzie odrzucił stypendium na studia podyplomowe z historii sztuki w Courtauld Institute w Londynie i skupił się na karierze aktorskiej., W 1982 roku, jeszcze jako student, Grant zadebiutował na dużym ekranie w filmie „uprzywilejowana” (1982) w reżyserii Michaela Hoffmana.
przełomowym osiągnięciem Granta była pierwszoplanowa rola Charlesa w filmie Cztery wesela i pogrzeb (1994) u boku Andie MacDowell, za którą zdobył Złoty Glob, a także Nagrodę Filmową BAFTA dla Najlepszego Aktora. W latach 90. Grant stał się bardzo oryginalnym i zaradnym aktorem. Grał ciąg znaków rzutujących pozytywne nastawienie, pokazując, jak pozostać optymistą, gdy naprawdę martwisz się kaskadą kłopotów., Grant miał własne doświadczenie jako ocalały z niefortunnego epizodu w życiu prywatnym, które udało mu się przezwyciężyć dzięki całkiem cholernie dobrym spojrzeniom na życie.
jego mocną stroną jest gra postaci o cieple i szczerym szczęściu, z charakterystycznym jąkaniem, choć niektórzy zarzucają mu, że powtarza tę samą postać, którą gra od dwóch dekad., Zdolność Granta do pokazania jego rozwoju postaci w ograniczonym czasie ekranowym świeci w „Love Actually” (2003), z dowcipnym przedstawieniem premiera, którego osobiste niepewności przeplatają się z międzynarodowymi sprawami jego kraju, za spektakl, który przyniósł mu nominację do Europejskiej Nagrody Publiczności. Jego obecność na ekranie i umiejętne niedopowiedzenia przenoszą jego bohaterów poza scenariusz, dzięki mistrzowstwu wyczucia czasu i łatwemu stylowi.
poza zawodem aktorskim Grant był dobrym sportowcem, w młodości grał w krykieta i piłkę nożną., Lubi grać w golfa, często biorąc udział w turniejach Pro-Am. Od najmłodszych lat był zapalonym miłośnikiem sztuki i kolekcjonował Sztuki piękne, pasję odziedziczoną po ojcu.