dane empiryczne nie potwierdzają klasycznych teorii powstawania Barrier island z barów morskich. W szczególności, brak otwartych plaż oceanicznych i osadów nerytowych na lądzie od wysp barierowych sugeruje, że bariery nie rozwinęły się z barów na morzu. Odrzucane jest również tworzenie wysp barierowych z prętów wschodzących, ponieważ dowody z wielu obszarów świata nie potwierdzają poziomu morza wyższego niż obecny w holocenie., Nie do przyjęcia jest również hipoteza ciągłego rozwoju barier w całym holocenie, ponieważ nie wyjaśnia pierwotnej formacji. Wyspy barierowe, które tworzą się z plut barierowych lub, w niektórych przypadkach, z barów, są akceptowane, ale metody te nie są uważane za ogólny mechanizm powstawania wysp barierowych.
zaproponowana tu hipoteza utrzymuje, że wyspa zaporowa jest inicjowana przez zbudowanie grzbietu bezpośrednio od linii brzegowej z osadów osadzonych przez wiatr lub wodę., Powolne zanurzenie, podobnie jak w późnym holocenie, zalewa obszar w kierunku grzbietu tworząc zaporę i lagunę. Po uformowaniu Wyspa może migrować równolegle lub normalnie, do wybrzeża lub może pozostać nieruchoma w zależności od podaży osadów, lokalnych warunków hydrodynamicznych i stabilności lądowo-morskiej. Szerokość laguny zależy od nachylenia powierzchni lądu, ilości zanurzeń, wypełnienia osadów i erozji. Do utrzymania laguny konieczne jest powolne zanurzenie lub znikoma sedymentacja. Wyłanianie się powyżej głębokości lagoonalnej kończy system zapór.