de titel van dit levensverhaal, ” What Happened, Miss Simone?”door Alan Light, is ontleend aan een citaat van Maya Angelou uit 1970 over haar vriendin Nina Simone. Simone ‘ s leven was zeer complex – een verhaal van potentieel ongerealiseerd en op zoek naar een verklaring. In dit boek vindt u vele causale attributen voor haar problemen—een zeer ernstige en nalatige reizende dominee moeder; een ware liefde verloren in de adolescentie nooit vervangen; haar eigen persoonlijkheidskwesties–depressie en eenzaamheid, enz., Het boek heeft kracht voor de getuigenissen van velen die dicht bij haar waren.
voor de kunstenaar lijkt de creativiteit natuurlijk uit de persoon te vloeien; maar de kunstenaar moet produceren om zijn brood te verdienen, en het commerciële product is niet zo gemakkelijk beschikbaar. Nina haatte het om te werken; haar man / manager duwde haar. Ze was financieel ondersteunen maar liefst negentien mensen-familieleden, assistenten, en haar muzikanten. Stress bestond in het leven van individuen in de jaren 1950 zoals het vandaag doet. Maar stress was nog niet gedefinieerd als een psychologische constructie en mensen gingen er niet goed mee om., In het begin van haar carrière dronk Nina soms overdreven en gebruikte recreatieve drugs. Ook aanwezig was frequente eenzaamheid, haar seksualiteit was problematisch, en relaties waren gespannen. Het eiste allemaal zijn tol.de burgerrechtenbeweging gaf Nina een weg naar het vinden van zin in het leven en een nieuwe houding in het lied. Als een opkomende zwarte Beroemdheid antwoordde ze haar volk door het ondersteunen van de beweging; de nummers “Mississippi Goddam,” “Pirate Jenny,” en “Four Women” werden haar volksliederen., In de jaren 70 volgde ze de Black power wave, waarbij ze Angela Davis en de weduwe wife en daughters van Malcolm X als haar vertrouwelingen telde. De daling van de beweging in het midden van de jaren 1970 markeerde een periode van frustratie in haar leven, en werd een andere bron van ongeluk. Simone reageerde door romantiek en bevrijdingspolitiek na te streven in plaatsen als Barbados en Afrika. Terwijl ze zich realiseerde dat ze niet de Zwarte Vrouwelijke Klassieke pianiste zou worden zoals gepland, bleef ze zichzelf castreren als een intelligent uitvoerend kunstenaar., Ze schold haar Dorpspoort publiek met ” aandacht besteden aan wat ik zeg.”
bij het schrijven van dit boek, auteur Light toegang tot twee sets van gearchiveerde interviews. Het eerste interview werd uitgevoerd door Stephen Cleary in 1989/1990 ter voorbereiding van Nina Simone ’s korte en bekritiseerde memoires,” I Put a Spell On You.”Liz Garbus voerde interviews uit voor een filmdocumentaire van Nina Simone in 2014; de transcripten van dat project lijken de belangrijkste bron van materiaal voor dit boek te zijn., Geïnterviewd voor beide sets zijn verschillende Europese muziekfans die Simone booking agents, managers en persoonlijke assistenten zouden worden; verschillende familieleden, schrijver Stanley Crouch, activist Dick Gregory, dochter Lisa Simone Kelly, de twee Shabazz zusters, en Newport Jazz Festival promotor George Wein. Andere bronnenmateriaal zijn Simone ‘ s dagboekaantekeningen van 1961 tot 1969 en brieven geschreven aan echtgenoot/manager Albert Stroud gedurende dezelfde periode van negen jaar., De talrijke citaten van degenen die Simone kenden maken van dit boek een succes, waardoor de actieve lezer zijn eigen interpretaties kan trekken van de complexe menselijke emoties en gedragingen die binnenin worden beschreven. Auteur Light zorgt voor het soepele overbruggende verhaal dat interview revelations en Simone life events met elkaar verbindt.in een interview legt Dick Gregory uit wat Simone onderscheidt van anderen in het lied “Mississippi Goddam ” —that’s using God’s name in vain. We wilden het allemaal zeggen, maar zij zei het.,”Gregory sprak verder over de moed van een ander, “geen enkele zwarte man zou zeggen wat Billie Holiday deed over gelyncht worden in ‘Strange Fruit’—ze lynchten geen vrouwen, ze lynchten mannen, maar het waren vrouwen die erover praatten, en niemand vertelde hen om erover te praten.”Stanley Crouch, sprekend over de uniciteit van Simone’ s talent en muziek, “ze kon diepere betekenis aan liedjes te brengen–dat was haar geschenk. Ze zong geen jazz, want in jazz moet je je onderwerpen aan de kracht van de band . . . ze vond het leuk om over haar te gaan . . . de menselijke stem heeft eigenlijk meer vrijheid dan welke Hoorn dan ook.,”
Light, Alan. Wat Is Er Gebeurd, Miss Simone? Crown Archetype: New York. 2016.