Dover Beach door Matthew Arnold

‘Dover Beach’door Matthew Arnold werd gepubliceerd in 1867 in het boek New Poems. Dit stuk bestaat uit vier stanza ‘ s met een variabel aantal lijnen. Ze variëren in lengte van veertien tot zes lijnen in lengte. Er is geen consistent rijmschema, maar er zijn een aantal willekeurige eindrijmen zoals”- en “en”- ay ” in het gedicht en het is geschreven in onregelmatige jambische pentameter.,

samenvatting van Dover Beach

“Dover Beach” door Matthew Arnold is een dramatische monoloog klagen over het verlies van het ware christelijke geloof in Engeland tijdens het midden van de jaren 1800 als de wetenschap gevangen de geesten van het publiek. De spreker van de dichter, beschouwd als Matthew Arnold zelf, begint met het beschrijven van een kalme en rustige zee in het kanaal., Hij staat aan de kust van Dover en kijkt naar Frankrijk waar een klein lichtje kort te zien is, en verdwijnt dan. Dit licht representeert het afnemende geloof van het Engelse volk, en van degenen in de wereld om ons heen. Door dit gedicht De Spreker/Arnold maakt een beeld van de zee terugwijkend en terug te keren naar het land met het geloof van de wereld als het verandert door de tijd. Op dit moment keert de zee echter niet terug. Het gaat verder de straat in.

het geloof omsluit de hele wereld, het dichtbevolkte in zijn omhelzing., Nu echter verliest het terrein aan de Wetenschappen, in het bijzonder die met betrekking tot evolutie (The Origin of Species door Charles Darwin werd gepubliceerd in 1859). Het gedicht eindigt pessimistisch als de spreker duidelijk maakt aan de lezer dat alle schoonheid en geluk dat men kan geloven dat ze ervaren is in feite niet echt. De wereld is eigenlijk zonder vrede, vreugde of hulp voor degenen in nood en het menselijk ras is te afgeleid door zijn eigen onwetendheid om te zien waar ware hulp meer nodig is.,

analyse van Dover Beach

eerste strofe

de zee is rustig vannacht. het getij is vol, de Maan ligt mooi op de straat; aan de Franse kust Glimt het licht en is verdwenen; de kliffen van Engeland staan glinsterend en uitgestrekt in de rustige baai.

kom naar het venster, zoet is de nachtlucht!

alleen, uit de lange lijn van spray

waar de zee ontmoet de maan-geblancheerde land,

luister!, je hoort het grillige gebrul

van steentjes die de golven terug trekken, en fling,

bij hun terugkeer, de hoge streng op,

beginnen, en ophouden, en dan weer beginnen,

met trillende cadans langzaam, en breng

De eeuwige noot van droefheid binnen.

Arnold begint ‘Dover Beach’ met een beschrijving van de omgeving waarin het plaatsvindt. Het is duidelijk uit de titel, hoewel nooit expliciet vermeld in het gedicht, dat het strand in kwestie Dover is, aan de kust van Engeland., Er wordt gezegd dat de zee kalm is, er is een strand aan het water bij volle zee. De Maan “ligt mooi,” mooi, “op de straat” (een zeestraat is een smalle doorgang van water, zoals het kanaal waarop Dover Beach grenst).

hoewel het nuttig is om de spreker op een bepaalde plaats voor te stellen, is de instelling niet zo belangrijk als wat het vertegenwoordigt.

de spreker kan over het kanaal naar de Franse kant van het water kijken. De lichten aan de verre kust zijn zichtbaar glimmend, en dan verdwijnen ze en de” kliffen van Engeland “staan op zichzelf” uitgestrekt “en” glimmend ” in de baai., Het licht dat schijnt verdwijnt dan en vertegenwoordigt voor deze spreker, en voor Arnold zelf, het verdwijnende geloof van het Engelse volk.

niemand om hem heen lijkt de enorme omvang van wat het gebeurt te zien, de nacht is rustig. Er is een kalmte waarnaar de spreker verwijst als ” rustig.”Maar zoals de lezer zal komen te zien, veel dingen kunnen lijken een manier, maar eigenlijk bestaan als het tegenovergestelde.

nu draait de spreker zich naar een andere persoon die in de scène met hem, en vraagt dat deze naamloze persoon komt naar het raam en adem in de “zoete…nacht-lucht!,”

de tweede helft van deze strofe wordt besteed aan het beschrijven van de geluiden van het water dat de spreker bekijkt. De spreker vestigt de aandacht van zijn metgezel op het geluid dat het water maakt als het over de kiezels op de kust raast. Ze rollen over elkaar heen en creëren: “het rooster brult.”Dit gebeurt steeds weer als de zee zich terugtrekt en terugkeert. De langzame cadans van deze beweging, en de eeuwige herhalingen, lijken triest voor de verteller. Alsof de terugkerende zee met zich meebrengt, ” de eeuwige noot van verdriet in.,”

tweede strofe

Sophocles lang geleden

hoorde het op de gean, en het bracht

in zijn geest de troebele eb en stroom

van menselijke ellende; we

vinden ook in het geluid een gedachte,

het horen door deze verre noordelijke zee.

de tweede strofe is veel korter en vertelt de wereld waarin de twee karakters zijn in het grotere plaatje van de geschiedenis. De spreker stelt dat Sophocles “lang geleden” ook dit geluid hoorde op de Ægean zee toen de getijden binnenkwamen., Het bracht hem ook de gevoelens van “menselijke ellende” en hoe deze emoties “eb en flow. Sophocles, die het toneelstuk Antigone schreef, is een van de bekendste dramatische schrijvers van het oude Griekenland. Arnold hoopt de aandacht van de lezer te vestigen op de universele ervaring van ellende, waarmee de hele tijd geleefd heeft. Deze korte strofe eindigt met een terugkeer naar het heden als de verteller stelt dat “wij” ook vinden deze dezelfde emoties in het geluid.,

derde strofe

De Zee van geloof

Was ook eens volledig, en de ronde kust van de aarde

lag als de plooien van een heldere gordel opgerold.

maar nu hoor ik alleen

zijn melancholie, lang, trekkend gebrul,

zich terugtrekken, in de adem

van de nachtwind, langs de uitgestrekte sombere randen

en Naakte gordelroos van de wereld.

in de derde strofe van ‘Dover Beach’ wordt duidelijk dat Arnold in feite spreekt over het afnemende geloof van zijn landgenoten en vrouwen., Hij beschrijft, “de zee van het geloof ” eens bedekte alle van de” ronde aarde kust ” en hield iedereen bij elkaar als een gordel. Maar nu is deze tijd voorbij. Niet langer wordt het dichtbevolkte volk verenigd door een gemeenschappelijk christelijk geloof in God door, zoals Arnold het ziet, uiteengespreid door nieuwe wetenschappen en tegenstrijdige meningen.

De vergelijking die hij heeft gemaakt tussen de tekening weg, en de komst van de zee is nu duidelijk gemaakt als zijn spreker zegt dat er geen terugkeer meer. De zee trekt zich nu alleen maar terug, ” melancholie “en” lang.,”

Het trekt zich terug uit Engeland en de rest van de landen van de aarde en laat de mensen bloot.

vierde strofe

Ah, liefde, laat ons waar zijn

ten opzichte van elkaar! want de wereld, die voor ons lijkt te liggen als een land van dromen,

zo divers, zo mooi, zo nieuw,

heeft werkelijk noch vreugde, noch liefde, noch licht,

noch zekerheid, noch vrede, noch hulp voor pijn;

en we zijn hier als op een donkere vlakte

geveegd met verwarde alarmen van strijd en vlucht,

waar onwetende legers botsen ‘ s nachts.,

aan het begin van de vierde strofe wordt duidelijk dat de metgezel die met de spreker over het water kijkt, hoogstwaarschijnlijk een minnaar of romantische partner is.

hij spreekt nu rechtstreeks tot haar, en misschien tot al die ware gelovigen in God die er nog steeds zijn. Hij vraagt dat ze trouw blijven aan elkaar in dit ” land van dromen.”De wereld is niet meer wat het was, het is meer als een droom dan de realiteit die hij gewend is. Het is een land dat lijkt te zijn vol van verschillende mooie, nieuwe, en vreugdevolle dingen, maar dat is niet het geval., Deze nieuwe wereld is in feite zonder “vreugde … liefde … licht … zekerheid … vrede,” of uiteindelijk, hulp voor degenen die pijn hebben. Het is niet wat het lijkt te zijn.

het gedicht wordt afgesloten met een pessimistische kijk op de toestand van de planeet. Terwijl de mensen over de hele wereld lijden op “een donkere vlakte”, verward en vechtend voor dingen die ze niet begrijpen, is er echt lijden aan de hand en het geloof glijdt weg. over Matthew Arnold Matthew Arnold, dichter en essayist, werd geboren in Laleham, Middlesex in 1822 en werd al snel erkend voor zijn talent., Hij voltooide een undergraduate degree aan Balliol College, Oxford University waarna hij les gaf in klassiekers aan Rugby School. Arnold zou dan vijfendertig jaar werken als inspecteur van de overheidsschool, gedurende welke tijd hij een interesse in onderwijs verwierf die zijn poëtische werken beïnvloedde. Hij vestigde zijn reputatie als dichter en werd Professor in de poëzie aan Oxford en schreef een aantal kritische werken gedurende deze tijd. zijn poëzie staat bekend om zijn beschouwing van isolatie, het slinkende geloof van zijn leeftijd en zijn subtiele stijl., Zijn werk wordt vaak vergeleken met dat van Sylvia Plath en W. B. Yeats. Matthew Arnold overleed in 1888 in Liverpool.